Απανωτές υπήρξαν το τελευταίο διάστημα οι δηλώσεις ισχύος του πρωθυπουργού και του κυβερνητικού εκπροσώπου που έθεταν εξαιρετικά υψηλά το επίπεδο των στελεχών που θα καλούνταν να στηρίξουν με τις υποψηφιότητες τους το νέο θεσμό των περιφερειαρχών. Περιγράφονταν μάλιστα σχεδόν ως πολιτική «λιποταξία» η μη συστράτευση ακόμα και κορυφαίων υπουργών στην επικείμενη μάχη. Είναι απολύτως κατανοητό λοιπόν η τελική επιλογή των υποψηφιοτήτων στις οποίες δεν περιλαμβάνεται κανένα ηγετικό στέλεχος ή έστω κάποιους από τους υπουργούς που επί μέρες ακούγονταν τα ονόματα τους ως πιθανοί διεκδικητές των νέων αυτοδιοικητικών θώκων, να έφερε μια έκδηλη αμηχανία στα στελέχη και τα μέλη του ΠΑΣΟΚ αλλά μάλλον και στον ίδιο τον πρωθυπουργό που κατόρθωσε να αυτοαναιρεθεί και να επιδείξει πλήρη αδυναμία διαχείρισης του πολιτικού προσωπικού του κόμματος του, καταφεύγοντας μάλιστα ακόμα και σε διφορούμενες επιλογές που υποτίθεται ότι ξεφεύγουν των στενών κομματικών πλαισιίων.

Μπορεί κανείς με ευκολία να καταγράψει το σκεπτικό των περισσότερων στελεχών που αρνήθηκαν την ενεργή συμμετοχή τους σε αυτή την κρίσιμη για την κυβέρνηση πρώτη πολιτική μάχη μετά τις εκλογές και τις επιλογές προσφυγής στη στήριξη της Τρόικας κι επιβολής των σκληρών όρων του μνημονίου. Από τη μια, όσο κι αν το ξορκίζει η κυβέρνηση οι τοπικές εκλογές όπως άλλωστε και οι ευρωεκλογές θεωρούνται από τους πολίτες μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για αποστολή μηνυμάτων στα κόμματα και ιδιαίτερα στην εκάστοτε κυβέρνηση. Μηνύματα που με δυσκολία μπορούν να σταλούν στις εθνικές εκλογές που το δίλημμα της επιλογής κυβέρνησης περιορίζει τα κριτήρια επιλογής και εξομαλύνει πιθανές πικρίες και αντιθέσεις.

Γνωρίζουν λοιπόν οι υπουργοί και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ότι οι δημοσιονομικές περικοπές, το «στέγνωμα» της αγοράς από ρευστότητα και τα συνεχή λουκέτα, η ραγδαία αύξηση της ανεργίας, αλλά και οι νομοθετικές παρεμβάσεις σε ασφαλιστικό κι εργασιακό έτσι όπως αυτές περιγράφονταν από το μνημόνιο έχουν συσσωρεύσει ένα έντονο αίσθημα απογοήτευσης και οργής που προς το παρόν δεν έχει εκφραστεί με αντίστοιχες κοινωνικές αντιδράσεις. Αυτό το γεγονός επιτείνει την πιθανότητα η εκτόνωση των πολιτών να εκφραστεί με γενικευμένη καταψήφιση των κυβερνητικών υποψηφίων. Κανείς λοιπόν δεν είναι διατεθειμένος στον κολοφώνα της κοινωνικής έντασης να μετατραπεί σε προμετωπίδα υπεράσπισης του μνημονίου, πόσο δε μάλιστα που πολλοί από αυτούς δεν πιστεύουν σε αυτή την πολιτική και απλά για λόγους προσωπικής πολιτικής επιβίωσης και κομματικού πατριωτισμού την στηρίζουν.

Από την άλλη ο νέος θεσμός των περιφερειαρχών που έχει περιβληθεί με περισσή αστερόσκονη και αίγλη (ισάξιους των υπουργών τους αναγόρευσε ο πρωθυπουργός!), βρίσκεται ακόμα σε διερευνητική φάση όσον αφορά την εκτέλεση των λειτουργιών του, με ασαφείς και περιορισμένους πόρους (το μνημόνιο προβλέπει ετήσια μείωση 1,5 δις από τους ΟΤΑ τα επόμενα χρόνια, που φυσικά και δεν μπορεί να προκύψει από τις όποιες συγχωνεύσεις και θεωρητικές οικονομίες κλίμακος), και μειωμένη θητεία (3,5 αντί για τα προβλεπόμενα 5 έτη). Προφανώς λοιπόν και με τις συνθήκες να είναι εξαιρετικά δύσκολες και απρόβλεπτες, η ανασφάλεια μπροστά στο καινούριο και το άγνωστο, που μπορεί να κρύβει ιδιαίτερες παγίδες δεν επιτρέπει σε πολλά στελέχη να πάρουν στις πλάτες τους την ευθύνη της αρχικής διαχείρισης του θεσμού με ανοικτό το ενδεχόμενο να χρεωθούν προσωπικά την αναποτελεσματικότητα και τις δυσλειτουργίες που θα προκύψουν, θέτοντας υπό αμφισβήτηση τη συνολικότερη πολιτική τους παρουσία.

Αυτό που είναι απορίας άξιον όμως, είναι η στάση του πρωθυπουργού που θύμισε την αντίστοιχη ρητορική και τις κινήσεις του όταν η χώρα βρισκόταν σε αναζήτηση Ευρωπαϊκής στήριξης στο πρόβλημα αναχρηματόδοτησης του χρέους της. Μιλούσε τότε με εκβιαστικό ύφος για όπλα στο τραπέζι που θα πίεζαν προς πιο επιθυμητές και άμεσες λύσεις με αποτέλεσμα την ακόμα μεγαλύτερη απαξίωση της χώρας και την τελική υποταγή της στις εντολές της Τρόικας. Με παρόμοια τακτική προσπάθησε και σήμερα να διαχειριστεί το πρόβλημα στελέχωσης των περιφερειών οδηγώντας και πάλι τον εαυτό του στην ανυποληψία.

Έθεσε τον πήχη των προσδοκιών εξαιρετικά ψηλά, χρησιμοποιώντας έντονες δόσεις πυγμής στο λόγο του, για έθει τελικάνα διαπραγματευτεί με τις επαναλαμβανόμενες αρνήσεις των κορυφαίων και να καταλήξει είτε σε ασφαλείς επιλογές στελεχών δεύτερης ταχύτητας που βλέπουν την ενασχόληση τους με τις περιφέρειες ως μοναδική δυνατότητα αύξησης της αναγνωρισιμότητας τους και περαιτέρω πολιτικής ανάδειξης τους, είτε σε εκτός πλαισίου επιλογές περιορισμένης όμως κοινωνικής εμβέλειας υπό το φόβο της επερχόμενης ήττας στις συγκεκριμένες περιοχές.

Ο κ. Καμίνης καθ’ όλα σεβαστός ως συνήγορος του πολίτη δεν έχει επιδείξει μέχρι σήμερα τον πολιτικό του λόγο και ούτε πείθει για το όψιμο «όραμα» του για την Αθήνα!! Ο κ. Μπουτάρης στο λυκαυγές της ενασχόλησης του με τα κοινά και μετά από πολλές αρνήσεις στήριξης από το ΠΑΣΟΚ, αναδεικνύεται σήμερα ως λύση προοπτικής για τη Θεσσαλονίκη!! Ο δε κ. Τατούλης ως περιηγητής της πολιτικής, από καταγγέλων διαχρονικά το λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ, προβάλλεται ως η αδέσμευτη λύση που τον ενώνει με το κίνημα η σύμπλευση τους για την νέα αυτοδιοικητική μορφή του τόπου!!

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος