Αποτελεί πρόκληση και προσβολή προς όλους τους πολίτες την ίδια στιγμή που καλούνται να συνεισφέρουν με επώδυνες θυσίες (περικοπές μισθών, λουκέτα, ανεργία) στη δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας, η συντριπτική πλειοψηφία τους χωρίς το ελάχιστο μερίδιο ευθύνης στα αίτια που οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα, να βλέπουν την κορυφή της πυραμίδας της δημόσιας διοίκησης (την κυβέρνηση) να διογκώνεται σε υπέρμετρο βαθμό αυξάνοντας αναλογικά και το κόστος συντήρησης και διαχείρισης. Ξεπερνώντας σε αριθμό ακόμα και σχήματα της δεκαετίας του ’80, που έχει μείνει παροιμιώδης για τη συχνότατη αλλαγή προσώπων αλλά και την υπουργοποίηση ατόμων για λόγους εσωκομματικών και γεωγραφικών ισορροπιών, συχνά χωρίς ξεκάθαρο αντικείμενο και αρμοδιότητες, ο Γ. Παπανδρέου σχεδίασε έναν πολυπληθή δυσλειτουργικό μηχανισμό με πληθώρα αναπληρωτών υπουργών και υφυπουργών.

Στοχεύοντας στο κλείσιμο εσωτερικών μετώπων (Παπουτσής, Σκανδαλίδης) αλλά και την μεγαλύτερη αντιπροσώπευση της περιφέρειας (συνήθως τα προεκλογικά σχήματα κινούνται με αυτά τα στοιχεία ως κύριο κριτήριο) δημιούργησε ένα κυβερνητικό επιτελείο που από τη μια στηρίζεται σε 3 υπερ-υπουργεία, πέραν του στενού οικονομικού επιτελείου, (Εσωτερικών, Ανάπτυξης, Υγείας) κι από την άλλη διαθέτει έναν σημαντικό αριθμό «περιφερειακών» σύμφωνα με αυτή τη δομή, υπουργείων, που φορτώθηκαν με υπερβολικό αριθμό υφυπουργών, λες και η μη παραγωγή έργου δεν οφειλόταν στις αδιέξοδες αρχές της κυβερνητικής πολιτικής και την αναποτελεσματικότητα συγκεκριμένων προσώπων αλλά στην έλλειψη περισσοτέρων διοικητικών παραγόντων.

Το κεντρικό όμως ζήτημα σε κάθε ανασχηματισμό και πολύ περισσότερο σε αυτόν δεν είναι ούτε το τεράστιο μέγεθος της κυβέρνησης, ούτε ο πολιτικαντισμός της διαχείρισης κομματικών ισορροπιών στη στελέχωση του, ούτε οι δυσλειτουργίες που θα προκύψουν ως φυσικό επακόλουθο. Είναι η συνέχιση της αδιέξοδης πολιτικής του μνημονίου που καθημερινά σωρεύει δεινά για την οικονομία, τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά. Κι αυτή δεν μεταβάλλεται με μετακινήσεις και προσθέσεις προσώπων αλλά με μακρόπνοο σχεδιασμό και συγκεκριμένες πολιτικές στήριξης της αγοράς, των χαμηλότερων εισοδηματικών στρωμάτων, της νεολαίας.

Γι’ αυτό και οι επικείμενες δημοτικές και ιδιαίτερα οι περιφερειακές εκλογές αποτελούν την μεγάλη ευκαιρία των πολιτών για να στείλουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα αποδοκιμασίας των λάθος κυβερνητικών χειρισμών που οδήγησαν στο πρόβλημα δανεισμού της χώρας, της αδυναμίας διαπραγμάτευσης με την Τρόικα που έφερε τους άδικους όρους του μνημονίου, των πολιτικών επιλογών της που οδηγούν διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και τέλμα την ανάπτυξη της χώρας. Οι ευκαιρίες αποτελεσματικής αντίδρασης στη δημοκρατία δεν είναι πάρα πολλές αλλά είναι καίριες. Αν χαθούν δύσκολα επανέρχονται και τότε καμιά δικαιολογία δεν μπορεί να άρει από τις πλάτες των πολιτών, τις προσωπικές ευθύνες συνενοχής και έμμεσης στήριξης των κυβερνητικών επιλογών.

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος