.png "English"){kind=small}
Το ότι η διαρκής αναπαραγωγή συνομωσιολογικών
σεναρίων είναι αγαπημένο μας «άθλημα» είναι πασιφανές. Επίσης το ότι
αναζητούμε εύκολες, ανακουφιστικές προσεγγίσεις σε δισεπίλυτα και
πολύπλοκα ζητήματα είναι πρόδηλο από το με πόση άνεση προστρέχουμε να
ενστερνιστούμε πλήρως κάθε σενάριο και «παραμύθι» που κυκλοφορεί στην
αγορά ή να αναδείξουμε με στρεβλή και υπερβολική διάθεση κάθε γεγονός που
σχετίζεται έμμεσα ή άμεσα με έναν πακτωλό δις που υποτίθεται ότι θα έβγαζε
ανώδυνα τη χώρα από την κρίση.Το πιο πρόσφατο επεισόδιο είναι αυτό των ομογενών που είναι έτοιμοι να ξεχρεώσουν τη χώρα από τις απαιτήσεις των δανειστών και να αφήσουν και μερικά ρέστα για.. παγωτά! Μια ομάδα ανθρώπων, που οι εκ των επιφανέστατων Ελληνοαμερικανών δηλώνουν ότι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη τους, ούτε τη δραστηριότητα τους, εκμεταλλεύτηκαν τη γνωστή υπόθεση με την προπολεμική μετοχή της τράπεζας της «Ανατολής» για να μας την ξαναπαρουσιάσουν, με άλλη συσκευασία, ως το γιατρικό στα δημοσιονομικά ζητήματα μας!
Η ίδια όμως λογική διαπερνούσε και την εμμονή
κάποιων στην εξ Ανατολών βοήθεια από τη Ρωσία και την Κίνα, συγχέοντας
την πρόθεση στοχευμένες επενδυτικές επιλογές με την αγορά κρατικών ομολόγων
(ιδιαίτερα των απαξιωμένων Ελληνικών χρεογράφων). Ήταν αδιάφορο αν τα
αποθεματικά της Ρωσίας δεν άντεχαν τέτοιου εύρους κινήσεις ή οι Κινέζοι
αξιωματούχοι μιλούσαν για μικρές, επιλεκτικές τοποθετήσεις σε Ευρωπαϊκά
ομόλογα.
Εξίσου παραπλανητική ήταν και η συζήτηση για τις Γερμανικές
αποζημιώσεις που από θεμιτή εθνική απαίτηση με χρονοβόρες διαδικασίες και
πιθανότατη πολιτική απόφαση από τα διεθνή δικαστήρια, μετατράπηκε μέχρι και σε κεφάλαιο
για μια Ελληνική Αναπτυξιακή τράπεζα (αντίστοιχη λογική με την κατάθεση της
μετοχής της «Ανατολής» ως «πειστήριο» ύπαρξης των 600 ομογενειακών δις!).
Και φυσικά η μόνιμη επωδός είναι οι αστείρευτες
δυνατότητες για άντληση πετρελαίου και φυσικού αερίου που στηρίζονται σε
γενικές εκτιμήσεις συνήθως «προσωπικών» ερευνών και δεν λαμβάνουν υπόψη τους το
κόστος μελέτης, εξόρυξης και μεταφοράς και το ποσοστό επί των κερδών
(όχι πάνω από 35%) που θα έχει λαμβάνειν το Ελληνικό κράτος, σε σημαντικό βάθος
χρόνου, κι εφόσον ευοδωθούν οι σημερινές προσπάθειες.
Η ανάγκη να κρατηθείς από ένα ψήγμα ελπίδας,
όταν το σκηνικό γίνεται όλο και πιο απογοητευτικό είναι αναντίρρητα θεμιτή. Αν
όμως αυτή την αχτίδα αισιοδοξίας αρχίζεις να την αναζητείς σε ευχάριστα
μυθεύματα και παραπλανητικές υπερβολές καταλήγεις να αδιαφορείς για τις
αιτίες των προβλημάτων και τελικά με έμμεσο τρόπο να συντηρείς τους λόγους και
τους μηχανισμούς που μετέτρεψαν τη χώρα σε παρία.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια