.png "English"){kind=small}
Το εξαιρετικά αντιφατικό αλλά απολύτως συμβατό με την επικρατούσα νοοτροπία, έτσι όπως την αναπαράγει και συντηρεί επί δεκαετίες η δομή του κομματικού και κοινοβουλευτικού μας συστήματος, είναι ότι οι πολιτικοί συνήθως θεωρούν αρκετή την ετεροχρονισμένη ομολογία (σε πιο ουδέτερες συνθήκες σε σχέση με τα πραγματικά συμβάντα) κάποιων απροσδιόριστων πολιτικών ευθυνών για τις επιλογές τους. Συχνά διανθίζουν το λόγο τους με δηλώσεις μετανοίας κι ανάδειξης τύψεων, χωρίς όμως πολλές φορές να προχωρούν στο επόμενο βήμα που είναι ο καταλογισμός ευθυνών (όχι ποινικών, καθαρά πολιτικών!).
Περιβάλλουν τους εαυτούς τους με ένα «πέπλο αυθεντίας» που δικαιολογεί τις περιστασιακές παρασπονδίες για την υπέρβαση των οποίων αρκεί, η «ειλικρινής» μεταμέλεια και η προσφυγή σε ακραίες θεωρίες για κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών, για να δικαιολογήσει τη λογική της συντήρησης ή της ελεγχόμενης «ανακαίνισης» του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος που είναι ηλίου φαεινότερον ότι χρειάζεται ριζική αναδόμηση.
Στο άρθρο «Σιωπή, μην τρομάξουν οι "επαγγελματίες" της πολιτικής!» αναφερόμασταν ακριβώς σε αυτή την πολιτικά παρωχημένη και κοινωνικά ξεπερασμένη αντίληψη για το ρόλο του πολιτικού. Ιδιαίτερα σε τέτοιες κομβικές περιόδους μετεξέλιξης ενός τόπου, όπως η σημερινή, αν το σύστημα δεν αρχίσει να προσαρμόζεται συνολικά στη νέα πραγματικότητα, ανοίγοντας ουσιαστικά διαδικασίες, δομές και λειτουργίες όλων των επιπέδων, στην αυθεντική κοινωνική δυναμική, το πιθανότερο είναι σύντομα να αποτελέσει μέρος της λήθης που Ελληνικού λαού!
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος
0 σχόλια