Οι Ευρωπαίοι λοιπόν πήραν πέρσι μια στρατηγική απόφαση που η ιστορία θα κρίνει αν θα αφήσει ένα μόνιμο στίγμα αναξιοπιστίας για την Ευρωζώνη και οι αγορές θα «φορτώνουν» με μια σταθερή επιπρόσθετη επιβάρυνση κάθε μέλος της που θα απευθύνεται σε αυτές για δανεισμό. Το περιβόητο «κούρεμα» του χρέους αποκάλυψε πλήρως την ΟΝΕ ως μια ασταθή ένωση ανίκανη να δημιουργήσει δομές και διαδικασίες διαχείρισης που δεν θα την σπρώχνουν σε πρακτικές που μόνο σε περιόδους πολέμου χρησιμοποίησαν ανεπτυγμένες χώρες.

Παρόλα αυτά ακόμα και μια τέτοια κίνηση έγινε νωχελικά κι αποσπασματικά με τις αγορές να χρεώνουν αυτή την αβελτηρία διατηρώντας υψηλά τα επιτόκια πολλών Ευρωπαϊκών χωρών, ακόμα και του σκληρού πυρήνα του ευρώ. Αυτό που αναμένεται ως μάνα εξ ουρανού για να επέλθει η πρώτη σημαντική χαλάρωση των πιέσεων είναι η εξειδίκευση και διοικητική προώθηση της τραπεζικής ενοποίησης και η ενίσχυση εργαλείων που ακόμα και χωρίς άμεσο κόστος μπορούν ως στιβαρές αποφάσεις να θέσουν ένα όριο τόσο στην κερδοσκοπία όσο και στις απύθμενες αντιθέσεις όσον αφορά την εξυπηρέτηση του κρατικού χρέους.