ΟΠΩΣ και η αχλάδα, πίσω έχει το PSI την ουρά. Υποτίθεται ότι το κούρεμα του ελληνικού χρέους με συναίνεση των πιστωτών μας ήταν εφικτό. Αλλωστε, η Ελλάδα είχε τις πλάτες της τρόικας. Και στο πρόσωπο του Λουκά Παπαδήμου είχε έναν κορυφαίο οικονομολόγο σε θέση Πρωθυπουργού. Δηλαδή έναν άνθρωπο που ήξερε από νούμερα.

Η ειρωνεία είναι ότι το PSI μπλέκει στα νούμερα. Γιατί τα νούμερα δεν είναι αθώα. Ξεχάστε το επίσημο ποσοστό του κουρέματος που είναι 50%. Και μην προσπαθήσετε να καταλάβετε - δεν είναι για κοινούς θνητούς αυτά - γιατί το επιτόκιο των νέων ομολόγων που θα αντικαταστήσουν τα κουρεμένα ανεβάζει τη ζημιά σε 65% και βάλε. Περισσότερο προσέξτε τρεις άλλες παραμέτρους.

Η μια παράμετρος αφορά τις γερμανικές τράπεζες. Αυτές έχουν από καιρό ξεφορτώσει τα ελληνικά ομόλογα στα χαρτοφυλάκιά τους, γράφοντας ζημιές ώς και 80%. Σε αντίθεση με τις γαλλικές που τα κράτησαν. Οι Γερμανοί έχουν ήδη φάει τη χασούρα. Οπερ εξηγεί γιατί ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ήταν νέτα-σκέτα υπέρ ενός κουρέματος στο 80% στις κατ' ιδίαν συναντήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώτες ενδείξεις ότι το PSI δεν θα βγει, ήρθαν από γερμανούς οικονομικούς παράγοντες, ενώ η ελληνική κυβέρνηση εξέφραζε ακόμη αισιοδοξία.

Η δεύτερη παράμετρος αφορά το ΔΝΤ. Αυτό είδε - με καθυστέρηση - ότι η ελληνική οικονομία έχει πατώσει και δύσκολα θα ξανανέβει τα επόμενα χρόνια. Αρα το κούρεμα 50% μπορεί να μην είναι επαρκές. Πλην όμως ακόμη και για να το δεχτούν αυτό οι τράπεζες και τα funds που εκπροσωπεί ο Τσαρλς Νταλάρα του IIF ζητούν τη μάνα μας και τον πατέρα μας. Πιο συγκεκριμένα, ζητούν τα νέα ομόλογα να διέπονται όχι από το ελληνικό, αλλά από το αγγλικό δίκαιο. Αυτό δεν θα επιτρέπει να τους τσουβαλιάσουμε με νόμο - όπως γίνεται τώρα - ούτε θα έχουν δικαιοδοσία τα ελληνικά δικαστήρια. Κοινώς, δεν θα μπορούμε να τους ξανακουρέψουμε. Το ΔΝΤ ζητάει λοιπόν κι αυτό χαμηλότερο επιτόκιο για τα νέα ομόλογα, που στέλνει το πραγματικό κούρεμα κοντά στο 70%.

Η τρίτη παράμετρος είναι ότι τα ομόλογά μας έχουν αλλάξει χέρια. Το ξεφόρτωμα οι γερμανικές τράπεζες το έκαναν σε hedge funds που ειδικεύονται σε ομόλογα χωρών υπό χρεοκοπία και τα οποία έχουν ήδη καλυφθεί με CDS. Είναι τα διαβόητα παράγωγα που συνιστούν ασφάλιστρα χρεοκοπίας και πληρώνουν αν η Ελλάδα «σκάσει». Τα hedge funds αυτά κοιτούν τι τα συμφέρει - κούρεμα ή χρεοκοπία; - και παίζουν, στην πλάτη μας, με την ευρωζώνη. Ακριβώς όπως ο Τζορτζ Σόρος έπαιξε κόντρα στην Τράπεζα της Αγγλίας το 1992. Και είναι γνωστό τι έγινε τότε.

ΦΥΣΙΚΑ, μπορούμε να πάμε στη λύση CAC - τη ρήτρα συλλογικής δράσης - που λέει ότι, αν το 70% των ομολογιούχων συμφωνεί στο κούρεμα, αυτό συμπαρασύρει και τους υπόλοιπους. Αυτά όμως είναι νομικώς ρηξικέλευθα πράγματα.

ΤΟ συμπέρασμα είναι ότι η Γερμανία είναι πάλι ο καθοριστικός παίκτης στην περίπτωσή μας. Και η χθεσινή επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών Γκίντο Βεστερβέλε έρχεται απλώς να το υπογραμμίσει.

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ
http://www.tanea.gr/agiografies/?aid=4687631