Οι συνιστώσες κούρνιασαν κι απαρνήθηκαν (;)  ως άλλος Πέτρος τις ιδεολογικές καταβολές τους έστω και προεκλογικά (η προοπτική της εξουσίας είναι τελικά το απόλυτο αφροδισιακό αφού όπως φαίνεται και νεκρούς ανασταίνει!), κάποιες έντονες γωνίες εθνικών και κοινωνικών απόψεων λειάνθηκαν για να πονούν λιγότερο όταν προσκρούει πάνω τους η πολύπαθη Ελληνική κοινωνία, οι οικονομικές απόψεις συνδύασαν τον αφορισμό στον καπιταλισμό με την αβάσταχτη ελαφρότητα ενός παρωχημένου κρατισμού και την έλλειψη αναφορών σε δομικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος και την οικονομία, τέτοιες που θα βάλουν τη χώρα και πάλι στο χάρτη των ανταγωνιστικών επενδυτικά προορισμών.

Κανείς προφανώς δεν περίμενε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ στον εθνικό και κοινωνικό τομέα να έχει απολέσει τον γνήσιο πολυπολιτισμικό και.. «συναινετικό» χαρακτήρα του, τόσο ως προς την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης και της εμπέδωσης της έννομης τάξης, όσο κι ως προς τη διευθέτηση και το στρατηγικό σχεδιασμό των εθνικών διπλωματικών κινήσεων.

Σε αυτή όμως την εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία που τα λόγια περισσεύουν και οι πράξεις λείπουν, θα ανέμενε κανείς λίγο περισσότερο ρεαλισμό. Ανάμεσα στο συνεχή εκφοβισμό και τον άκρατο συναισθηματικό λαϊκισμό υπάρχει και ο διορατικός ρεαλισμός που αντιλαμβάνεται πλήρως τα δεδομένα, οραματίζεται τους εφικτούς στόχους και τη διαδρομή που θα πρέπει να ακολουθηθεί για να επιτευχθεί το μέγιστο εθνικό αποτέλεσμα με τις ελάχιστες δυνατές κοινωνικές και γεωπολιτικές συνέπειες.

Είναι πλέον απολύτως διακριτοί οι δυο δρόμοι που προτείνονται στον Ελληνικό λαό με πολύ συγκεκριμένες εξελίξεις για την ανάπτυξη και την αντιμετώπιση της ανεργίας, των δυο κυριότερων σημερινών προβλημάτων.

Από τη μια η φιλελεύθερη προσέγγιση που προσβλέπει στη βελτίωση όλων των παραγόντων που τονώνουν το επενδυτικό προφίλ της χώρας (ενίσχυση υποδομών κι ενεργειακής επάρκειας, κοινωνική συνοχή, πολιτική σταθερότητα, λειτουργικό κράτος και μείωση της διαφθοράς, σύγχρονο φορολογικό καθεστώς, ρευστότητα) ώστε σταδιακά να αναθερμαίνεται η οικονομική δραστηριότητα και να μετατρέπεσαι σε πόλο έλξης ακόμα περισσότερης, φέρνοντας απτά αποτελέσματα με νέες θέσεις εργασίας.

Από την άλλη η παραδοσιακή αντίληψη για το κράτος πατέρα – επιχειρηματία που δεν κατέχει απλώς τα δίκτυα αλλά αναλαμβάνει μονοπωλιακά και την διαχείριση τους, δεν επιθυμεί την αξιολόγηση αλλά τη συντήρηση κάθε συντεχνιακού συμφέροντος. Ακόμα και στις Σκανδιναβικές χώρες που προβάλλονται ως πρότυπο επιτυχημένου κρατισμού υπάρχουν, ανάλογα την περίπτωση, από πολύ ελαστικές μορφές εργασίες ως εκτεταμένα προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων και κυρίως ανοίγματος των αγορών στον ανταγωνισμό.

Και για να είμαστε πρακτικοί ας αναφερθούμε συνοπτικά σε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα: Στο χώρο της ναυτιλίας ο άμεσος στόχος θα έπρεπε να είναι η ανάδειξη του Πειραιά ως σύγχρονου ναυτιλιακού κέντρου και η παροχή κινήτρων (όχι μόνο φορολογικών) για την προσέλκυση των εφοπλιστών κι όχι η αύξηση των φορολογικών βαρών ή η υποκριτική «τρομοκρατία» στους επενδυτές.

Στην οικοδομή όταν ο στόχος σου είναι η υπερφορολόγηση όσων επιθυμούν να αποκτήσουν παραθεριστική κατοικία στην Ελλάδα και καμιά αναφορά δεν γίνεται ούτε καν στην αξιοποίηση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας πως να ελπίζεις για τη σταδιακή αποτελμάτωση του χώρου και των δεκάδων επαγγελμάτων που συνδέονται με αυτόν;

Πως θα μετασχηματιστεί και εκσυγχρονιστεί η πρωτογενής παραγωγή όταν υπάρχουν ακόμα αναφορές σε επιδοτήσεις, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι αυτές θα πάψουν σύντομα; Πως θα αποκτήσει ο γεωργικός τομέας προοπτική και αποδοτικότητα όταν κάποιοι συνεχίζουν να τον αντιμετωπίζουν με όρους του παρελθόντος, όταν αυτό που χρειάζεται είναι αναδιοργάνωση σε υγιή επιχειρηματική βάση;

Υ.Γ. Κάποιοι στο ΣΥΡΙΖΑ έχουν μπερδέψει την "ανίχνευση" των ενδοομιλικών συναλλαγών για την ανεύρεση κρυφών επιχειρηματικών εσόδων με την υπεροφορολόγηση των ήδη επισφαλών εταιρειών που το πιθανότερο είναι αν επωμιστούν και νέα βάρη είτε να προχωρήσουν σε ακόμα περισσότερες απολύσεις, είτε να μεταφέρουν οριστικά την έδρα τους εκτός Ελλάδας.

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος