Πολύ σωστά λοιπόν ο αναγνώστης μας θα αναρωτηθεί «που το πάνε λοιπόν οι αγορές». Για ποιο λόγο πραγματοποιούν μια τόσο περίεργη επίθεση ακόμα και στη Μέκκα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ ή χώρες «βαστάζους» με εδώ και 60 χρόνια ξεκάθαρα κεφαλαιοκρατική οικονομία όπως η Ισπανία, η Ιταλία κι ενδεχομένως η Γαλλία;

Ένας φίλος πρόσφατα διερωτήθηκε για το κατά πόσο οι αγορές πραγματοποιούν ένα ακατανόητο «χαρακίρι» μη γνωρίζοντας πως με τις συνεχείς υποβαθμίσεις βάζουν βόμβα στα θεμέλια του ίδιου του συστήματος που τις τροφοδοτεί. Κατά πόσο δηλαδή θα υπάρξει μια πτώση του καπιταλισμού, μετά τη γνωστή πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού στα τέλη του ’80.

Η πρώτη ανάγνωση λοιπόν της επίθεσης των αγορών που κάναμε στις αρχές της εβδομάδας από αυτή τη στήλη αναφέρει τη διάθεση τιθάσευσης της εξουσίας από τα οικονομικά συμφέροντα έναντι της πολιτικής. Οι συλλογικότητες, όπως δηλαδή τα κοινωνικά κινήματα ή ακόμα και τα ταλαιπωρημένα από τα δικά τους λάθη κόμματα, θεωρούνται από τα οικονομικά συμφέροντα μοχλοί ανάσχεσης της προόδου, φορείς που δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της τεχνολογικής επανάστασης που ήδη ξεκίνησε ως συνέχεια της βιομηχανικής.

Μια δεύτερη ανάγνωση της κρίσης όμως έχει να κάνει και με τον εμφύλιο πόλεμο που έχει ξεσπάσει μεταξύ του χρηματοπιστωτικού και του βιομηχανικού – παραγωγικού καπιταλισμού. Ο πρώτος, εκφράζοντας άυλες, τραπεζιτικές αξίες, επιδιώκει να αποτελέσει τη λοκομοτίβα για το πέρασμα στη νέα εποχή, πυροδοτώντας αλλαγές για τις οποίες ενδεχομένως το παλιό αξιακό οικονομικό σύστημα δεν είναι έτοιμο. Με κύριο όπλο την παγκοσμιοποίηση και με στήριξη στο κόμμα των Ρεπουμπλικάνων, οι χρηματοοικονομικοί φορείς, φέρνουν σε δύσκολη θέση την παραδοσιακή βιομηχανία και την πολιτική που τη στηρίζει.

Κι αυτό διότι πολύ απλά, οι νεοφιλελεύθεροι ζηλωτές των τραπεζών και των άυλων αξιών θεωρούν πως το internet νομοτελειακά φέρνει μετασχηματισμό. Από τη μεριά τους οι Αμερικάνοι Δημοκρατικοί πιστεύουν ακράδαντα πως η παραγωγική βιομηχανία είναι εκείνη που θα συνεχίσει να έχει να ηνία, που εάν εξαλειφθεί θα οδηγήσει στην αποδόμηση του υπάρχοντος συστήματος.

Σε αυτό το ασταθές λοιπόν περιβάλλον, σε αυτόν τον καπιταλιστικό εμφύλιο που μαίνεται σε ΗΠΑ και ολόκληρο πλανήτη, καλείται να κινηθεί η ελληνική οικονομία, έχοντας – εκ των ιστορικών συνθηκών – χάσει τόσο τη βιομηχανική, όσο και την τεχνολογική επανάσταση. Κι επειδή οι πολιτικοί παγκοσμίως έχουν περιέλθει σε αδιέξοδο, κι επειδή όταν οι πολιτικοί έρχονται σε τόσο δυσχερή θέση συνηθίζουν να μελετάνε άλλου είδους λύσεις όπως για παράδειγμα τους πολέμους, θα πρέπει εμείς στην Ελλάδα να προετοιμαζόμαστε. Θα πρέπει να διαλέξουμε το στρατόπεδο με το οποίο θα πάμε.

Και το λέω αυτό, καθώς όταν μαλώνουν οι ελέφαντες, καλό είναι τα μυρμήγκια είτε να μένουν έξω είτε αν δεν γίνεται αλλιώς να πάνε με τον σωστό ελέφαντα. Ούτε ο αραβικός ξεσηκωμός με τα σαφή ισλαμικά στοιχεία δεν είναι ξέχωρος από την κρίση, ούτε η κατάσταση στη Λιβύη, ούτε η πορεία της ισλαμικής κι όχι πια κοσμικής Τουρκίας προς τους G10 ούτε η σημερινή κατάσταση στη Συρία. Μια Συρία που μετά την πτώση Άσαντ θα είναι πολύ διαφορετική ως προς τις ισορροπίες με το Ιράν και το Ισραήλ.

Κι όταν θα έλθει η ώρα της κρίσης στη Μεσόγειο, αφού η οικονομία θα φέρει αδιέξοδα που μόνο με συρράξεις θα λυθούν, τότε η Ελλάδα θα πρέπει να στραφεί στο δυτικό τόξο. Αλλιώς η σύμπραξη με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό θα μας οδηγήσει όχι χρόνια, αλλά εκατονταετίες πίσω.

Του Δημήτρη Μαρκόπουλου


ΠΗΓΗ: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/?aid=139286