
Το επιχείρησε αρχικά προβάλλοντας το μνημόνιο με τη συγκεκριμένη δομή και χρονοδιάγραμμα ως τη σωτήρια συνταγή κι όταν αυτή αποδείχτηκε στην πράξη ανίκανη να οδηγήσει τη χώρα σε απάνεμο λιμάνι (πέφτοντας έξω σε όλες τις προβλέψεις του), ζήτησε μια δεύτερη ευκαιρία με ένα πακέτο ακόμη εντονότερων φοροεισπρακτικών μέτρων (μεσοπρόθεσμο) κραυγάζοντας ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση και καμιά δυνατότητα διαπραγμάτευσης!
Έρχεται σήμερα μετά από μια συμφωνία για την απομείωση ενός μέρους του χρέους, τις λεπτομέρειες της οποίας δεν έχουμε ακόμα αποκρυπτογραφήσει και η οποία μπορεί να υποκρύπτει παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας, να συνδυάσει την προσωπική του πορεία με το μέλλον της χώρας, ακόμα και της Ευρωζώνης. Απαιτεί την πειθήνια συναίνεση στις αποφάσεις του, χωρίς κριτική, χωρίς εποικοδομητικές προτάσεις. Μετατρέπει τη δημοκρατική διαδικασία σε απολυταρχική αναζήτηση ενός απόλυτου ΝΑΙ ή ΟΧΙ. Όταν μάλιστα δεν χρησιμοποίησε την λαϊκή αντίδραση ως διαπραγματευτικό όπλο τη στιγμή που έπρεπε.
Προφανώς δεν κατανοεί ότι η κοινωνία δεν έχει καμία διάθεση να ταυτίσει το μέλλον της με τους πολιτικούς τυχοδιωκτισμούς του κ.Παπανδρέου. Δεν μπαίνει σε γελοία και καταστροφικά διλήμματα περί αποχώρησης από το ευρώ. Επιζητεί μια άλλη πολιτική πρόταση που να συνδυάζει την αναδιοργάνωση του κράτους με την ανάταξη της παραγωγικής βάσης, τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας με την κοινωνική συνοχή. Κι αυτή την πολιτική δεν μπορεί να την υπηρετήσει ο σημερινός πρωθυπουργός, όσα δημοψηφίσματα κι αν σκαρφιστεί.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

0 σχόλια