.png "English"){kind=small}
Από την πρώτη στιγμή η άποψη μας για τα γεγονότα στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης κινήθηκε σε δυο βασικούς πόλους. Από τη μια, στην κατανόηση της λαϊκής οργής που ήταν αναμενόμενο ότι θα οδηγούσε σε αντιδράσεις, πιθανότατα και αντισυμβατικές, ακόμα και στις εκδηλώσεις της εθνικής επετείου. Από την άλλη, στην ανάγκη, ιδιαίτερα σε τέτοιες κρίσιμες εθνικά περιόδους, προάσπισης των θεσμών (όχι των προσώπων ή της εκάστοτε κυβέρνησης), γιατί η κάθε υπερβολή όσο αγνά κίνητρα κι αν έχει για την πλειοψηφία όσων πολιτών τις επικροτούν, μπορεί από κάποιους να χρησιμοποιηθεί ως το όχημα για την κατάργηση των παρελάσεων ή ακόμα χειρότερα ως άλλοθι για κάθε μορφής «αντιεξουσιαστική» συμπεριφορά, σε βάθος χρόνου. Από τον αποκλεισμό εθνικών μνημείων (Ακρόπολη) ή την ανάρτηση πανό σε αυτές έως το κάψιμο εθνικών συμβόλων (σημαίες).Ή θα ομονοήσουμε και θα προασπίσουμε τις δημοκρατικές διαδικασίες αναζητώντας μέσα από αυτές τις απαραίτητες πολιτικές και κοινωνικές ανατροπές, σε πείσμα ακόμα κι όσων πολιτικών διαχρονικά δεν τις σεβάστηκαν ή διαστρέβλωσαν το νόημα τους ή θα οδηγηθούμε σταδιακά σε μια οχλοκρατική διαδικασία που μάλλον περισσότερο εξυπηρετεί τα σενάρια κάποιων για καταστολή ατομικών ελευθεριών παρά δίνει κάποια δημιουργική διέξοδο από την απύθμενη άβυσσο στην οποία βρισκόμαστε.
Οφείλει όμως και το πολιτικό προσωπικό, ειδικά το κυβερνητικό, να συνειδητοποιήσει ότι όσο δεν δίνεται δημοκρατική διέξοδος μέσω των εκλογών, τόσο οι αντιδράσεις θα γίνονται εντονότερες, τόσο τα θεσμικά όρια θα μοιάζουν όλο και πιο δυσδιάκριτα θέτοντας σε κίνδυνο την πολιτικοοικονομική ισορροπία. Κι είναι σίγουρο ότι τέτοια διέξοδος δεν αποτελούν τα εκβιαστικά δημοψηφίσματα που μετατρέπουν πολύπλοκα ζητήματα σε απλουστευμένες ερωτήσεις, διχάζοντας ακόμα περισσότερο την κοινωνία κι εντείνοντας τον εκφοβισμό της που οδηγεί τελικά σε ανατροφοδότηση της αντίδρασης.
Πέρα όμως από το θεσμικό πεδίο δεν μπορούν να μην επισημανθούν συγκεκριμένες κινήσεις του κ.Παπούλια που δεν συνέτειναν στη διατήρηση της εθνικής συνοχής γύρω από το πρόσωπο του. Ενεπλάκη στο ζήτημα της πρόκλησης πρόωρων εκλογών από το ΠΑΣΟΚ το 2009, χωρίς ιδιαίτερη αντίδραση σε μια μικροπολιτική μεθόδευση που δεν εξυπηρετούσε την οικονομική σταθερότητα της χώρας, ούτε προχώρησε, την ίδια περίοδο, επίμονα σε πρωτοβουλίες για τη λήψη άμεσων αποφάσεων προς αντιμετώπιση της κρίσης.
Αντιμετωπίζει σταθερά τις ραγδαίες εξελίξεις των τελευταίων δυο ετών και τις κοινωνικές και εθνικές συνέπειες της μνημονιακής πολιτικής αναφερόμενος απλά στην ύπαρξη μεγαλύτερης δικαιοσύνης στην κατανομή των βαρών ή στη συστράτευση των Ελλήνων για την υπέρβαση της κρίσης, δίνοντας την αίσθηση μιας κεκαλυμένης στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής.
Σε αυτό το πλαίσιο και μετά τις χθεσινές πρωθυπουργικές ανακοινώσεις για τη διενέργεια δημοψηφίσματος, οφείλει να αναλάβει πρωτοβουλίες που θα γλιτώσουν τη χώρα από επικίνδυνες περιπέτειες και θα ανοίξει το δρόμο για καταφυγή σε μια γνήσια καταγραφή των πολιτικών δυνάμεων και την εκτόνωση της κοινωνικής πίεσης.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια