Ομολογώ ότι φυσιογνωμικά και σημειολογικά μου ήταν πάντοτε συμπαθής, ο Αλέξης. Όταν επιλέχτηκε ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, στα τριάντα του, σηματοδότησε τη δυναμική ανάδειξη μιας άλλης γενιάς πολιτικών. Αυτής που τα μεγάλα κόμματα, μέσα στο πλέγμα των εσωκομματικών ισορροπιών τους, αδυνατούν να προωθήσουν. Όταν λίγο αργότερα ανέλαβε την ηγεσία ενός κόμματος επιβεβαίωσε τη δυνατότητα ανάληψης κεντρικών ρόλων από αυτή τη γενιά πριν τη θανατηφόρα... ωρίμανση της. Με μια άνετη, επικοινωνιακά φιλική, συχνά αντικομφορμιστική παρουσία κέρδιζε θετικές εντυπώσεις, ακόμα κι αν ο ιδεολογικός λόγος του δεν σου φάνταζε ιδιαίτερα ελκυστικός.

Οι άνθρωποι της γενιάς μου θυμούνται τον Αλέξη από τα πρώτα του συνδικαλιστικά βήματα στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν με γοργούς ρυθμούς αναπτύσσονταν το κύμα καταλήψεων των σχολείων. Ως μέλος του ενιαίου τότε «Συνασπισμού», προερχόμενος όμως από το ΚΚΕ, πρωτοστατούσε στις μαθητικές διεκδικήσεις, διανθίζοντας το λόγο μου με αρκετές δόσεις από τη συνηθισμένη αριστερή φρασεολογία, που άρχιζε να ψηλαφεί ως «δόκιμος», λόγω ηλικίας, της ΚΝΕ. Από εκείνο το άγουρα μαχητικό πιτσιρίκι μέχρι τον σημερινό ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, έτρεξε πολύ νερό. Αυτό που μοιάζει να μην έχει αλλοιωθεί είναι η υπερφίαλη ιδεολογική προσέγγιση της πραγματικότητας.