.png "English"){kind=small}
Όπως ο Γκοντό αναμένονταν ατέρμονα χωρίς να
αποδειχτεί ποτέ υπαρκτή η παρουσία του, έτσι κι ο νέος, σύμφωνα με όλες τις
ενδείξεις, Πρόεδρος της Γαλλίας, έχει αποκτήσει «μυθικές» διαστάσεις για
τον αέρα αλλαγών που θα φέρει στην Ε.Ε. με τις πιθανότητες όμως να αποδειχτεί
μια εξίσου ανύπαρκτη οντότητα για τις Ευρωπαϊκές εξελίξεις να είναι σημαντικές.
Κι αυτό γιατί πέρα από μια γενικόλογη ρητορική περί ανάπτυξης και νέου συμφώνου
στερείται αυτό για το οποίο κατακρίνει τις σημερινές ηγεσίες. Ενός ολοκληρωμένου,
διορατικού σχεδίου για την παραγωγική υπόσταση της ηπείρου μέσα στον
εντεινόμενο ανταγωνισμό των αναδυόμενων οικονομιών.
Ο Σαρκοζί απώλεσε την εξουσία κυρίως γιατί η
συνεχής σύμπλευση του με τις επιταγές της Μέρκελ, χωρίς να προτάσσει
διακριτό εναλλακτικό σχέδιο δράσης, πλήγωσε τον εθνικό εγωισμό των
αρκούντως σωβινιστών Γάλλων που στράφηκαν σε πρωτοφανή βαθμό προς τη Λεπέν. Ο
Ολάντ συσπειρώνει γύρω του ετερόκλιτες ομάδες πολιτών που θεωρούν ότι με αυτή
την επιλογή θα υπάρξει μια εκ νέου άτυπη διαπραγμάτευση για τις ισορροπίες
εξουσίας στην Ευρωπαϊκή σκακιέρα.
Ο λόγος του Ολάντ κινείται σε μια λεπτή γραμμή ανάμεσα
στο λαϊκισμό και τον πραγματισμό. Η ενίσχυση της δημοσιονομικής προσαρμογής
με αναπτυξιακές πολιτικές σε ένα χρονοδιάγραμμα πιο συμβατό με τις παραγωγικές
δυνατότητες της ηπείρου, ώστε να επιτευχθεί η εξυγίανση με όσο το δυνατόν
μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή, είναι ζητούμενο από την αρχή της κρίσης.
Άλλωστε οι αναφορές σε ένα άτυπο «σχέδιο
Μάρσαλ» με επενδύσεις σε υποδομές, νέες τεχνολογίες, ενέργεια (πεδία δηλαδή
που πέρα από τα άμεσα οφέλη βελτιώνουν συνολικά τη βάση του επενδυτικού
περιβάλλοντος) προέρχονται από τον πυρήνα της Ευρωπαϊκής ηγεσίας, άλλο αν
καθυστερεί η εκτέλεση τους στη ΄λογική της δήθεν αποφυγής κινήτρων για δημοσιονομική
χαλάρωση.
Το ευρωομόλογο αρχικά για αναπτυξιακούς
σκοπούς και στην πορεία για την κάλυψη μέρους του κρατικού χρέους έχει ωριμάσει
και είναι δεδομένο ότι θα χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο στο άμεσο μέλλον. Η ΕΚΤ
έχει ήδη δείξει σημάδια ποσοτικής χαλάρωσης ενισχύοντας μέσω των τραπεζών
την αγορά κρατικών ομολόγων αλλά δεν μπορεί να λειτουργεί στο διηνεκές ως
πάροχος φθηνού χρήματος δημιουργώντας νέες επικίνδυνες οικονομικές «φούσκες».
Ο Ευρωπαϊκός οίκος αξιολόγησης και ο περιορισμός των «γυμνών» cds και του ατέρμονου σορταρίσαμτος, όπως κι ο φόρος
Τόμπιν στις χρηματοοικονομικές συναλλαγές είναι επί θύρας.
Οι Ευρωπαίοι επί τρία χρόνια ακολουθούν τις
εξελίξεις ασθμαίνοντας δεν τις δημιουργούν. Έτσι κι όλες οι προαναφερθείσες
δράσεις δεν θα προκύψουν ως αποτέλεσμα της πίεσης Ολάντ αλλά ως φυσικό
επακόλουθο των εξελίξεων (της Ισπανικής... «υποχώρησης» και της
γενικευμένης Ευρωπαϊκής ύφεσης).
Η Ελλάδα δεν έχει πρακτικά και πολλά να
περιμένει στο άμεσο μέλλον από αυτές τις κινήσεις. Το χρέος έχει ήδη περάσει σε
κρατικά χέρια με τα επιτόκια, ειδικά για την επόμενη τριετία να είναι
εξαιρετικά χαμηλά (μόλις 2,5%), οπότε η εισαγωγή ενός ευρωομολόγου θα μας
φαινόταν ελάχιστα χρήσιμη ακόμα και μέχρι το 2020! Το αναπτυξιακό πακέτο θα
είναι χρήσιμο εφόσον αποδείξουμε ότι μπορούμε να διαχειριστούμε την
αξιοποίηση του (πράγμα που δεν συμβαίνει με το ΕΣΠΑ, την ΕτΕπ και τα
διαρθρωτικά ταμεία).
Η γενικόλογη ρητορική Ολάντ δεν μπορεί να
αποτελέσει ένα ακόμα εύκολο άλλοθι ενός «μύθου» αυτόκλητης σωτηρίας που
στο τέλος θα αποδειχθεί μια ακόμα φούσκα που θα σκάσει με εκκωφαντικό κρότο. Η
Ελλάδα οφείλει στον εαυτό της και τις επόμενες γενιές την αναδιοργάνωση του
κράτους, της οικονομίας και του πολιτικού της συστήματος πάνω σε υγιείς,
αποδοτικές βάσεις.
Οι βελτιώσεις σε χρονοδιαγράμματα και
προτεραιότητες είναι πρωτίστως ζήτημα εθνικής διαπραγμάτευσης αλλά κι
αποτέλεσμα ικανής διαχείρισης που επιτρέπει την ανάδειξη ισοδυνάμων πιο δίκαιων
μέτρων. Η διεκδίκηση τους όμως δεν μπορεί να λειτουργεί «υπογείως» ως σιωπηρή
συναίνεση στο σύστημα που επέτρεψε να σωρευτούν τα δεινά που μετέτρεψαν τη
χώρα σε διεθνή παρία.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια