You Are Here: Home - ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ , ΑΡΙΣΤΕΡΑ , ΕΚΛΟΓΕΣ , ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ , ΜΝΗΜΟΝΙΟ , ΝΔ , ΠΑΣΟΚ , ΠΟΛΙΤΙΚΗ , ΣΑΜΑΡΑΣ - Τα εκλογικά διλήμματα και οι αποφάσεις

Στη διάρκεια τουλάχιστον των τελευταίων δεκαετιών, τα κίνητρα της επιλογής ψήφου κινούνταν κυρίως ανάμεσα σε μια συναισθηματική, αυτοκαθαρτική ηθικολογία (σκάνδαλα, συμπεριφορές κλπ) και το ρουσφετολογικό προσωπικό συμφέρον (ακόμα κι αν παρέμενε για χρόνια απλά ιδεατό). Σε αυτές τις εκλογές το δίπολο έχει αντικατασταθεί, φαινομενικά πλήρως, προσαρμοζόμενο στις πρόσφατες εκρηκτικές εξελίξεις αλλά επί της ουσίας συντηρεί σε μεγάλο βαθμό τις ίδιες διαδικασίες αξιολόγησης της πραγματικότητας. Από τη μια ο θυμός που πρέπει να εκφραστεί με καταδίκη συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών κι από την άλλη η ανάδειξη λειτουργικής κυβέρνησης. Υπάρχει δυνατότητα συγκερασμού και υπέρβασης του προφανούς;

Ο θυμός είναι η δεδομένη αντίδραση απέναντι στην βίαιη ανατροπή της πραγματικότητας. Ανεξάρτητα από τον αν σε αυτό το συναίσθημα συνωστίζονται όλες οι δίκαιες και άδικες αιτιάσεις, η βασική ρίζα του εδράζεται στη μη αποφυγή προσφυγής στο ΔΝΤ. Άρα και τις ευθύνες όσων έπραξαν εγκληματικά λάθη για να συμβεί, στην έλλειψη δυναμικής διαπραγμάτευσης όταν η χώρα διέθετε επαρκή όπλα, στην αδυναμία εκτέλεσης και των πιο αυτονόητων αλλαγών σε κράτος και οικονομία στην προσπάθεια συντήρησης μέρους των παθογενών παρελθόντων μηχανισμών.

Κάποιοι θεωρούν ότι μέρος αυτής της οργής πρέπει να κατευθυνθεί και προς τη ΝΔ για την υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης. Πέρα από το ότι το πλαίσιο δράσης (άρα και οι συνέπειες μιας άτακτης καταγγελίας του μνημονίου) αυτοπεριορίστηκε για τη χώρα από τη στιγμή που αποδεχτήκαμε την αρχική συμφωνία κι ότι ο Σαμαράς εξαρχής δεν αναφερόταν σε μια τέτοια προοπτική αλλά σε αλλαγή προτεραιοτήτων, ανάπτυξη, ενταντικοποίηση ρυθμών σε κάποιους τομείς, το κομβικό ζητούμενο είναι οι εξελίξεις αν δεν είχε υπάρξει αυτή η χρονική «γέφυρα» προς τις εκλογές και την κυβερνητική αλλαγή.

Ακόμα κι αν αυτές δεν θα ήταν η άμεση προσφυγή στη δραχμή λόγω έλλειψης σαφών σχετικών μηχανισμών (όχι ότι αυτό απέτρεψε την Ε.Ε. από τη δημιουργία νέων μηχανισμών στήριξης ή το «κούρεμα» χρέους), η πιθανότερη εξέλιξη θα ήταν η ακόλουθη. Με ένα σημαντικό πρωτογενές έλλειμμα και τα ταμειακά αποθέματα να μην επαρκούν για την κάλυψη όλων των δημοσίων αναγκών, όσο η Ελλάδα θα επιζητούσε υπερφίαλες εκδοχές δήθεν «διαπραγμάτευσης» (επαχθή χρέη, μονομερή επιτόκια του 1% κλπ) θα υπήρχε μια ιδιότυπη στάση πληρωμών ως μέσο πίεσης που θα έφερνε αυτόματη ανάγκη περιστολής δημοσίων δαπανών (εισοδημάτων, κοινωνικών παροχών;).

Προφανώς κάποιοι θεωρούν ότι ο Σαμαράς έπρεπε να υπερασπιστεί ανεδαφικές ιδέες που δεν πρέσβευσε ποτέ και να καταγραφεί, υπό μια ασαφή αντιμνημονιακή ταμπέλα που χωράει όλες τις ερμηνείες από κάτω, ως ο πολιτικός που έφερε πχ τη μη πληρωμή μισθών και συντάξεων έστω και για 1-2 μήνες, όταν ταπεινωμένοι, αναξιόπιστοι  κι υπό ακόμα χειρότερη βάση θα επανερχόμασταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Κάθε εκλογική μάχη έχει ως βασικό στόχο το σχηματισμό της επόμενης κυβέρνησης. Αυτής που θα μπορεί να διαχειριστεί μια δεδομένη κατάσταση με σύνεση, δυναμισμό κι αποτελεσματικότητα. Οι κυβερνητικές προτάσεις στη σημερινή συγκυρία δεν είναι απεριόριστες.

Το ΠΑΣΟΚ ανακαλύπτει σταδιακά και αρκούντως υποκριτικά τα λάθη του και θεωρεί ότι με μια συγχώρεση δικαιούται να μιλά για «προοδευτικές» μεταρρυθμίσεις (με λίγο απροσδιόριστο «άρωμα» Αριστεράς!), νέα διαπραγμάτευση (με εχέγγυο την πρώτη;), έξοδο στις αγορές κι ανάπτυξη (αντίστοιχες των αρχικών προβλέψεων;) και την παρακαταθήκη επιτυχίας από το «κούρεμα» που ήταν αποκύημα της δικής του αποτυχημένης διαχείρισης που εκτόξευσε το χρέος σε δυσθεώρητα ύψη!

Η Αριστερά διαλέγεται με μια πανσπερμία αντιλήψεων. Από την παλιννόστηση του ξεπερασμένου κομμουνιστικού ιδεώδους με μερικές δεκαετίες καθυστέρηση και την μονομερή διαγραφή χρέους με... ανώδυνες συνέπειες (κατά δήλωση και προσωπική θέληση!!) έως τη συντεταγμένη Ευρωπαϊκή πορεία με περιορισμένες όμως προτάσεις για τη διαχείριση του παρόντος. Σε αυτή τη ρητορική όψιμα προσχώρησαν και μέρη της Δεξιάς που κανείς δεν θυμάται μέχρι πρόσφατα την αναπαραγωγή αυτών των επιχειρημάτων από τα χείλη τους.

Το ουσιαστικό δίλημμα για όσους επιθυμούν την παραμονή στο ευρώ (και είναι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων) θεωρώντας ότι υπό το πλαίσιο στο οποίο μας εγκλώβισε το ΠΑΣΟΚ, υπάρχουν περιθώρια για αναθεώρηση προτεραιοτήτων αλλά χρειάζεται και σκληρή, συστηματική δουλειά για τη δημιουργία ενός σύγχρονου, λειτουργικού κράτους και μιας αναγεννημένης παραγωγικής βάσης, είναι το ακόλουθο.

Ποιος μπορεί να υπηρετήσει αυτό το σκεπτικό με πληρότητα, στιβαρότητα, αποφασιστικότητα, σχέδιο και εφαρμόσιμες προτάσεις που δίνουν λύσεις και υπερβαίνουν αδιέξοδα; Αυτός που συστηματικά ανέδειξε τους περιορισμούς του μνημονίου και αντιπρότεινε εξαρχής εναλλακτικές δράσεις. Αυτός που δεν κρύβεται στα δύσκολα διεκδικώντας πρόσκαιρες δάφνες αιθεροβατώντας αλλά διαμορφώνει, εντός κι εκτός χώρας, το πλαίσιο για την αποτελεσματικότερη και πιο ασφαλή διαχείριση της πραγματικότητας. Ο Αντώνης Σαμαράς και η ΝΔ!

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Tags: ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ , ΑΡΙΣΤΕΡΑ , ΕΚΛΟΓΕΣ , ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ , ΜΝΗΜΟΝΙΟ , ΝΔ , ΠΑΣΟΚ , ΠΟΛΙΤΙΚΗ , ΣΑΜΑΡΑΣ