.png "English"){kind=small}
Η Ελλάδα βρίσκεται στο «ροζ συννεφάκι» της συναίνεσης που περιορίζεται στην ονοματολογία και την ημερομηνία των εκλογών, ενώ το πλήρες πολιτικό περιεχόμενο και τα όρια των εφαρμοζόμενων πολιτικών παραμένουν ασαφή. Αν δηλαδή εκτός από τη στήριξη ενός δεδομένου γενικού πλαισίου (επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων, προώθηση μεταρρυθμίσεων, ιδιωτικοποιήσεις κι αξιοποίηση ακίνητης περιουσίας, περιστολή κρατικής σπατάλης) στο οποίο εξαρχής συμφωνούσε η ΝΔ (άλλωστε αποτελούν μέρος της ιδεολογίας και των διαχρονικών διακηρύξεων της) θα πρέπει να προωθηθούν και συγκεκριμένες εφαρμοστικές διατάξεις που θα προκαθορίζουν όλο το μείγμα πολιτικής της επόμενης περιόδου. Την ίδια στιγμή η Ευρώπη οδεύει στο δικό της χορό του Ζαλόγγου με τα επιτόκια δανεισμού της Ιταλίας να προσεγγίζουν τα απώτερα θεωρητικά όρια ασφαλείας του 7% αλλά κυρίως τη Γαλλία να φτάνει σε επίπεδα αντίστοιχα της Ελλάδας των τελών του 2009 (περίπου 3,5%)!
Το Ιταλικό αδιέξοδο «αντιμετωπίζεται» με κυβερνητική κρίση και άφιξη του ΔΝΤ σε «συμβουλευτικό» αρχικά ρόλο! Η Γαλλία αντί να κρούει τις καμπάνες των Παρισίων για την γενική κατάρρευση του ευρώ αν χαθεί και η δική της ΑΑΑ αξιολόγηση, περιορίζεται σε ανακοινώσεις για αύξηση των σχεδιασμένων κρατικών περικοπών. Καμιά ανησυχία για την ύφεση, εσωτερική από τη μειωμένη κατανάλωση αλλά και τη διασπορά της από την πιθανή μείωση εισαγωγών από άλλες Ευρωπαϊκές χώρες!
Είναι δεδομένο ότι η Ελλάδα δεν προχώρησε διαχρονικά μεταρρυθμίσεις στο κράτος και την οικονομία που θα την έκαναν πιο ανταγωνιστική διεθνώς, είναι όμως εξίσου δεδομένο ότι και η Ε.Ε. δεν ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για την ολοκλήρωση αυτών των μεταρρυθμίσεων σε όλα τα μέλη της που θα αποκτούσαν κοινό νόμισμα. Επίσης δεδομένο είναι κι ότι η ΟΝΕ περιορίστηκε σε μια δημοσιονομική μονομέρεια χωρίς ανάλογες διοικητικές και νομισματικές δομές με αντίστοιχες αρμοδιότητες. Όλα αυτά λοιπόν επέτρεψαν στη σημερινή χρηματοοικονομική κρίση να καταπιεί σύσσωμη την Ευρώπη ως τον αδύναμο κρίκο της παγκόσμιας οικονομικής «διατροφικής» αλυσίδας.
Ως χώρα παραδοθήκαμε στην αγκαλιά της Τρόικας αφού η κυβέρνηση κατασυκοφάντησε τον τόπο, έκανε την μια πολιτική και διπλωματική γκάφα μετά την άλλη, δεν πίεσε τη στιγμή που μπορούσε (όταν Γερμανικές κι Ελβετικές τράπεζες κατείχαν πακτωλό Ελληνικών ομολόγων που ξεφορτώθηκαν αργότερα κυρίως προς την ΕΚΤ) και καθυστέρησε όλες τις αποφάσεις που θα μπορούσαν να αμβλύνουν την εικόνα αποδιοργάνωσης.
Σήμερα και μετά την εγκληματική κίνηση για ένα δημοψήφισμα που μετατράπηκε σε διεθνή αμφιβολία για τη διάθεση συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη καταλήξαμε να εκλιπαρούμε για τη «δεδομένη» 6η δόση και το «κούρεμα» των ομολόγων που με όλα τα αρνητικά του, έδινε τουλάχιστον μια δημοσιονομική ανάσα με την καταβολή σημαντικά λιγότερων ετήσιων τόκων.
Η συναίνεση σε μια κυβέρνηση που θα διασφαλίσει την Ευρωπαϊκή μας παρουσία και θα ανοίξει το δρόμο για πολιτική αλλαγή μέσω των εκλογών έγινε αναπόφευκτη. Όσοι μιλούν για αδυναμία εξόδου μας από το ευρώ, κάτι που τυπικά ισχύει εκτός κι αν υπάρξει εθελούσια επιλογή, παραβλέπουν ότι αν διακοπεί η χρηματοδότηση με την έλλειψη παραγωγικού μοντέλου που θα καλύπτει βασικές ανάγκες και σοβαρών αποθεματικών σε δολάρια που να επιτρέπουν τις αναγκαίες εισαγωγές για τη λειτουργία της αγοράς και της κοινωνίας, η κατάσταση θα είναι τουλάχιστον τραγική. Πόσο δε μάλλον που δεν διαθέτεις καν πρωτογενή πλεονάσματα για να είναι ασφαλείς οι μισθοί και οι συντάξεις.
Όσοι πάλι ψέγουν το Σαμαρά για τη στάση του, θεωρώντας μάλλον ότι με ρητορικούς μαξιμαλισμούς θα ανακτούσαμε τη σοβαρότητα της χώρας που πλήγωσε βάναυσα ο Παπανδρέου ή ότι μια καταφυγή στη δραχμή έχει αμελητέες συνέπειες για την οικονομία και την κοινωνία, φοβάμαι ότι προτρέχουν όσον αφορά το εύρος των αρμοδιοτήτων της μεταβατικής κυβέρνησης και λησμονούν ότι με αυτή την κίνηση έκλεισε οριστικά ο κύκλος της παρούσας μόλις δυο χρόνια μετά την εκλογή της.
Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι λογικά δεν θα χρησιμοποιηθεί διαδικασία ψήφου με 180 για τη νέα δανειακή σύμβαση οπότε θα ετίθετο θέμα de facto παραχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων. Δεν θα παρθούν νέα μέτρα εκτός αυτών που έχουν ήδη προϋπολογιστεί και φυσικά κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει στην επόμενη κυβέρνηση να διαπραγματευτεί ισοδύναμες δημοσιονομικά διαφορετικές προσεγγίσεις πάνω σε αυτά. Το γενικό πλαίσιο των μεταρρυθμίσεων, των ιδιωτικοποιήσεων του περιορισμού του ελλείμματος και των πρωτογενών πλεονασμάτων ήταν άλλωστε διαχρονικές θέσεις της Κεντροδεξιάς και υπάρχουν στις ανακοινώσεις του Ζαππείου Ι και ΙΙ.
Ο Ευρωπαϊκός χορός του Ζαλόγγου προς την γενική καταστροφή συνεχίζεται και δυστυχώς δεν φαίνεται άμεσα στον ορίζοντα δομική αλλαγή ρυθμού. Το μεγάλο δίλημμα για τη χώρα είναι αν θέλει να ελπίζει σε μια διόρθωση του τέμπο (με διοικητικές αλλαγές, ενίσχυση αρμοδιοτήτων ΕΚΤ, έκδοση ευρωομολόγου, αναπτυξιακά πακέτα) που μπορεί να προκύψει είτε εκ των πραγμάτων αν η κρίση αγγίξει και τη Γαλλία, είτε μέσω των αναμενόμενων πολιτικών αλλαγών σε Γερμανία, Γαλλία ή προτιμά να πηδήξει ως πρώτη του χορού στο γκρεμό με τον κίνδυνο να βρεθεί εκτός των όποιων θετικών εξελίξεων.
Οι πολιτικές φυσιογνωμίες που μένουν στην Ιστορία είναι αυτές που έχουν μακροπρόθεσμο στρατηγικό σχεδιασμό που πολλές φορές δεν είναι άμεσα ορατός και που απαιτεί αναγκαίους ελιγμούς. Οι εξελίξεις θα δικαιώσουν ή θα καταδικάσουν τις επιλογές καθενός από τους εγχώριους και διεθνείς πολιτικούς «παίκτες». Το σίγουρο πάντως προς το παρόν είναι ότι ο Γιώργος Παπανδρέου έχει καταδικαστεί πολλαπλά στη συνείδηση της κοινωνίας και αφήνει ένα θολό αποτύπωμα στην Ιστορία.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια