Του Νίκου Φραντζή

Στην αρχή τα δεδομένα προκαλούσαν έκπληξη και σκεπτικισμό. Ηταν η εποχή που τα νούμερα ήταν ανησυχητικά αλλά δεν είχαν γίνει ακόμη απειλητικά. Αυτό συνέβη μερικούς μήνες αργότερα και τότε οι πρώτες αυτές αντιδράσεις έδωσαν τη θέση τους σε ισχυρά συναισθήματα: άγχος, ανασφάλεια, αβεβαιότητα, φόβο. Και μετά ήρθε η επανάληψη που έφερε τη συνήθεια και η συνήθεια τη συγκατάβαση και ενδεχομένως την απάθεια.

Συνηθίσαμε δύο χρόνια τώρα να αντιμετωπίζουμε τη στατιστική της ανατριχίλας με περισσότερη στωικότητα από όσο η πραγματικότητα της ανεργίας των 878.226 ατόμων απαιτεί. Το ποσοστό του 17,7% της καταγεγραμμένης ανεργίας το οποίο είναι χαμηλότερο από την πραγματικότητα και προβλέπεται να αυξηθεί ακόμη περισσότερο μέσα στη χρονιά που έρχεται, δεν προκαλεί πλέον τις αντιδράσεις που θα περίμενε κανείς.

Δεν ασχολούμαστε τόσο πολύ μαζί του και πολύ περισσότερο δεν ασχολούνται με αυτό όσοι έχουν την ευθύνη της χάραξης πολιτικής, δηλαδή όσοι κατά τεκμήριο θα έπρεπε να είναι θορυβημένοι και ενεργοποιημένοι όχι μόνο από τα δεινά όσων βρίσκονται μέσα στον γκρίζο κύκλο της απουσίας ευκαιριών απασχόλησης, αλλά και από τη διαπίστωση ότι η Ελλάδα δεν έχει συνηθίσει να ζει με τόσο υψηλά ποσοστά ανεργίας.

Ενα μέρος της πολιτικής μας ηγεσίας είναι χαμένο στους στροβίλους της ευρωπαϊκής δημοσιονομικής νομιμότητας, που αν την αποκτήσουμε ενδέχεται να μας δώσει την ευκαιρία να παραμείνουμε στο ευρώ [EUR=X] , αλλά δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει, χωρίς επιφυλάξεις, την προοπτική κοινωνικής και οικονομικής ισορροπίας.

Το υπόλοιπο και μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής παλέτας είναι βουτηγμένο στους υπολογισμούς της κομματικής επιρροής και παίζει στοιχήματα με την ημερομηνία των εκλογών -εσωκομματικών και εθνικών- ποντάροντας στο μετεκλογικό κυβερνητικό παζάρι. Ουδείς λοιπόν ανοίγει τη συζήτηση για το τι θα κάνουμε στη συνέχεια.

Εντός ή εκτός ευρώ, με μεγαλύτερο ή μικρότερο χρέος θα πρέπει να αρχίσουμε και πάλι να ανοίγουμε θέσεις εργασίας και να παράγουμε. Παραγωγή που να μπορεί να μας προσφέρει την αυτοσυντήρηση στα βασικά είδη, αλλά και να μας δώσει την ευκαιρία να αγοράσουμε ό,τι δεν μπορούμε να φτιάξουμε. Παραγωγή που να στηριχθεί σε πραγματικά δεδομένα και όχι κρατικοδίαιτες «φούσκες» τις οποίες έβρισκες σε κάθε κλάδο και κάθε δραστηριότητα μεγάλη ή μικρή.

Είναι κρίσιμο αυτά τα θέματα να μπουν στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος υπερβαίνοντας τα στρώματα απάθειας ή πολιτικής αμετροέπειας που τα σκεπάζουν.

ΠΗΓΗ: ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ
http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2108864