.png "English"){kind=small}
Μέσα από μια αφελή ηλικιακή προσέγγιση δημιούργησε ένα πρώτο κύμα εφέδρων που κάλυπτε τις τυπικές απαιτήσεις της Τρόικας για απομάκρυνση 30000 εργαζομένων, δεν προσέφερε όμως αντίστοιχα δημοσιονομικά κέρδη. Η αποφυγή καταβολής του 30% του μισθού για 1-2 χρόνια και κάποιων σχετικών λειτουργικών εξόδων, υπερκαλύπτεται από το κόστος για τα ασφαλιστικά ταμεία, την κατανάλωση και τα φορολογικά έσοδα.
Από τη στιγμή μάλιστα που η πλειοψηφία των συγκεκριμένων ατόμων συνταξιοδοτείται άμεσα (χωρίς επιπτώσεις), η επιβάρυνση για τον κρατικό κορβανά παραμένει επί της ουσίας η ίδια. Απλά ,μεταθέτουμε στο μέλλον τις πιο επίπονες επιλογές αναδιοργάνωσης του κράτους επενδύοντας ίσως σε μια ηρωική πολιτική έξοδο! Θυμίζει πολύ τη λογική των εθελούσιων εξόδων που ενώ από τη μια προβάλλονταν ως υγιής ιδιωτικοποίηση, από την άλλη φόρτωνε τα ασφαλιστικά ταμεία με επιπρόσθετο δυσβάσταχτο βάρος!
Ήταν άραγε τόσο δύσκολη μια απόφαση παγώματος των προσλήψεων εδώ και ενάμιση χρόνο με ελάχιστες επιλεκτικές εξαιρέσεις στο τομέα της υγείας και της εκπαίδευσης; Δεν μπορούσαν οι ανάγκες για ειδικούς φρουρούς να καλυφθούν μέσω μετατάξεων υπάρχοντος προσωπικού άλλων υπηρεσιών; Η πολιτική και κοινωνική κοροϊδία με το γαϊτανάκι των συμβασιούχων δεν ήταν δυνατό να λάβει ένα οριστικό τέλος; Εάν η ρύθμιση της κυβέρνησης Καραμανλή μονιμοποίησε όσους κάλυπταν μόνιμες και διαρκείς ανάγκες γιατί συνεχίζεται ακόμα η ανακύκλωση του φαινομένου εισάγοντας μάλιστα και νεότευκτες ιδέες όπως αυτή των προσλήψεων μέσω ΜΚΟ;
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο ιδιωτικός τομέας έχει υποστεί ένα καίριο πλήγμα με το σχεδόν διπλασιασμό της ανεργίας που αντιπροσωπεύει περίπου ένα 10% του εργατικού δυναμικού (περίπου 400.000 άτομα). Μια αντίστοιχη μείωση στο δημόσιο τομέα θα προέβλεπε μείωση των υπαλλήλων κατά τουλάχιστον 80.000 υπαλλήλους (αν και συνολικά το δημόσιο χρειάζεται έναν περιορισμό του 20-25%), στόχος όχι ιδιαίτερα δύσκολος αν ακολουθούνταν πιστά κι απαρέγκλιτα οι δυο παραινέσεις που περιγράψαμε παραπάνω!
Ο πλήρης ανασχεδιασμός διαδικασιών και λειτουργιών είναι μια απαίτηση των καιρών και συχνά έχουμε αναφερθεί σε αυτή μέσα κι από την κατάρτιση ενός κρατικού προϋπολογισμού μηδενικής βάσης. Όμως η ευχή από την εκτέλεση έχουν τεράστια απόσταση, αφού εκτός από πρόθεση απαιτείται και το αντίστοιχο ανθρώπινο δυναμικό που θα λειτουργήσει με λογικές σύγχρονης διοίκησης προσωπικού και operational management πέρα από μικροπολιτικά κριτήρια και ισορροπίες αναζητώντας τη βέλτιστη απόδοση με το μικρότερο δυνατό κόστος.
Λογικές που θα προτάξουν ξεκάθαρα κριτήρια αξιολόγησης της αποδοτικότητας και θα ανασυντάξουν το διοικητικό οργανόγραμμα (ώστε να προκύψουν οι όποιες πραγματικές ανάγκες περικοπών), τις οποίες όμως ούτε τυπικά διαθέτει, ούτε πρακτικά μπορεί να εκτελέσει η πλειοψηφία του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού. Ιδιαίτερα δε από τον κυβερνητικό χώρο που διατηρεί, όσο κι αν ρητορικά ενίοτε τον αποποιείται, τον σφιχτό ομφάλιο λώρο με την κρατικοδίαιτη αντίληψη.
Η αρχική μας πρόταση για το θέμα της εργασιακής εφεδρείας, ένα χρόνο πριν «"Ρετιρέ" των ΔΕΚΟ και απολύσεις», θεωρούσε ότι 1-2 χρόνια ήταν αρκετά για την επανεκπαίδευση και μετάταξη πλεονάζοντος προσωπικού, ειδικά στις ΔΕΚΟ, έχοντας υπόψη ότι όσοι δεν θα μπορούσαν είτε λόγω προσόντων είτε λόγω αντικειμενικής αδυναμίας εύρεσης νέας θέσης να απορροφηθούν στο δημόσιο τομέα, θα είχαν τη δυνατότητα να αναζητήσουν με καλύτερους όρους δουλειά στον ιδιωτικό που θα είχε αρχίσει να δείχνει σημάδια ανάκαμψης (το 2012 θεωρούνταν ορόσημο για την έναρξη της ανάπτυξης).
Η σημερινή όμως οικτρή πραγματικότητα της εντεινόμενης ύφεσης, που φέρνει τόσο η κυβερνητική αδυναμία προώθησης των μεταρρυθμίσεων όσο και η μηχανιστική δημοσιονομική αντίληψη της Τρόικας, απομακρύνουν όλο και περισσότερο τις προοπτικές ανάπτυξης.
Σε αυτές τις συνθήκες αν επιθυμούμε την κοινωνική συνοχή οφείλουμε αφού ακολουθήσουμε τον κανόνα του πλήρους παγώματος των προσλήψεων και του οριστικού ξεκαθαρίσματος των συμβασιούχων, να δώσουμε επιπρόσθετο χρόνο σε όσους μετά την αναδιάρθρωση των κρατικών δομών περάσουν σε καθεστώς εφεδρείας, ώστε η φυγή τους από το δημόσιο αν δεν βρεθεί σε ένα εύλογο διάστημα νέα θέση εκεί, να συνδυαστεί με την ουσιαστική έναρξη της αναπτυξιακής τροχιάς.
Είναι προφανές ότι το διάστημα αυτό θα είναι τόσο μικρότερο όσο πιο έντονες γίνουν οι παρεμβάσεις που θα μετατρέπουν τη χώρα σε ελκυστικό επενδυτικό προορισμό (φορολογικά, νομοθετικά κλπ) αλλά και ενταντικοποιηθούν οι προσπάθειες για ενίσχυση κρίσιμων τομέων της οικονομίας με κοινοτικά κονδύλια.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια