.png "English"){kind=small}
Εναπόκειται στον εκάστοτε ηγέτη να διατηρήσει την αναγκαία ισορροπία και τη δημιουργική δυναμική της ομάδας, να χαλιναγωγήσει πάθη και συμπεριφορικές υπερβάσεις, να εμπνεύσει αλλά και να ελέγξει, να αντιληφθεί το ταχύτερο δυνατό τις παρεκκλίσεις από τον κοινό στόχο και να επαναφέρει στην «τάξη» (μερικές φορές ακόμα και να απομακρύνει από τον κύκλο των έμπιστων του) όσους θέτουν σε κίνδυνο την επίτευξη του αρχικού σκοπού ή τον ετεροκαθορίζουν νοθεύοντας το αρχικό νόημα του.
Από την άλλη διάφοροι «αξιωματούχοι» θεωρούν ως εχέγγυο θετικής συνεισφοράς στα πολιτικά δρώμενα, όχι τόσο την κοινωνική ή ακαδημία πορεία που καταδεικνύει την αξιοσύνη του καθενός, ούτε καν την προσήλωση σε αρχές και αξίες που συνδυάζεται και με την ανάλογη ιδεολογική πληρότητα, αλλά κυρίως τα τυπικά κομματικά «ένσημα». Αντί να αναζητούν, ιδιαίτερα στη σημερινή φάση πλήρους απαξίωσης του πολιτικού σκηνικού, την αναζωογόνηση του από αυτούσιες κοινωνικές δυνάμεις που εκφράζουν τις ανάγκες της εποχής, καθώς και την αυστηρή αξιολόγηση των πάντων με κριτήρια ικανοτήτων και αποδοτικότητας, περιχαρακώνονται σε μια λογική ανακύκλωσης της καθεστηκυίας κομματικής νομενκλατούρας.
Είναι τουλάχιστον λυπηρό μέσα σε αυτό τον κυκεώνα πολιτικοοικονομικών και κοινωνικών εξελίξεων, να εμφανίζονται οι εκπρόσωποι του νεποτισμού, ως συντηρητικοί τιμητές της τάξης κόντρα σε κάθε λογική φιλελεύθερης σκέψης. Ανάμεσα στην απαραίτητη εχεφροσύνη των ηγετικών περιβαλλόντων και την αγωνία των κομματικών πατρικίων για προσωπική επιβίωση και προάσπιση των κεκτημένων τους, παρεμβάλλεται η κοινή λογική της αξιοσύνης και της διαχρονικής ιδεολογικής ταυτότητας.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια