Του Παναγιώτη Παναγιώτου

Η Ευρώπη είναι υποχρεωμένη, εάν θέλει να εξακολουθήσει να υπάρχει, να προχωρήσει. Πρέπει να πάει παρακάτω... Ν' αλλάξει! Το πώς θ' αλλάξει όμως και προς ποια κατεύθυνση, δεν είναι ένα "τεχνικό ζήτημα" πολιτικής, έστω κι αν οι αποφάσεις που καλείται να πάρει η Ευρώπη γίνονται υπό καθεστώς πίεσης και με το "πιστόλι της χρεοκοπίας" στον "κρόταφο" της Ευρωζώνης.

Οι αλλαγές θα πρέπει να συνδέονται όχι μόνο με το πρόβλημα της συγκυρίας και με μια κοντόφθαλμη οικονομική αντιμετώπισή του (αυτό θα 'ταν επικίνδυνο), αλλά και με το τι τύπου ΕΕ θέλουμε και πώς θα λυθούν τα δομικά προβλήματα του ευρώ, στο πλαίσιο όμως μιας φεντεραλιστικής κατεύθυνσης, που είναι το "συστατικό όνειρο". Και όχι μιας "γερμανοποίησης" ή μιας "ένωσης" δύο ή περισσότερων ταχυτήτων...

Δυστυχώς, το τελευταίο διάστημα, η Γερμανία και η Γαλλία έχουν υποκαταστήσει τις θεσμικές λειτουργίες των Βρυξελλών, αποφασίζουν καθ' υπέρβαση μεταξύ τους, αγνοούν τις άλλες χώρες- μέλη και επιβάλλουν τις απόψεις τους, στα μέτρα των εθνικών αναγκών τους. Αλλά μια τέτοια λειτουργία υπονομεύει εξαρχής τον χαρακτήρα της ΕΕ.

Η ΕΕ και η Ευρωζώνη, για να υπάρξουν και να οδηγηθούν σε μια φεντεραλιστική προοπτική, πριν από τις "τιμωρητικές λύσεις" που θα τις τινάξουν στον αέρα τάχιστα, προηγούνται δύο πρωτοβουλίες: Πρώτον, ένα σοβαρό σύστημα μεταφοράς πόρων από τις πλεονασματικές στις ελλειμματικές χώρες της Ευρωζώνης και δεύτερον ένα σύστημα ευρύτερης δημοκρατικής νομιμοποίησης των οργάνων και των θεσμών τους.

Διαφορετικά, ένα "ενισχυμένο σύμφωνο σταθερότητας", που τώρα επεξεργάζονται Γερμανία και Γαλλία, με αυστηρά δημοσιονομικά χαρακτηριστικά μόνο χωρις τις προϋποθέσεις που αναφέραμε, θα λειτουργήσει για την Ευρωζώνη διασπαστικά-διαλυτικά και δεν θα έχει δημοκρατική νομιμοποίηση τέτοιας ποιότητας, που τα κράτη - μέλη θα μπορούν να παραχωρήσουν εύκολα στοιχεία της εθνικής κυριαρχίας τους. Πράγμα βέβαια που είναι απαραίτητο, στο πλαίσιο μιας ομοσπονδιακής λειτουργίας, σε όχι και τόσο πολύ μεγάλο, εν πάση περιπτώσει, βάθος χρόνου, καθώς οι κίνδυνοι μιας απορρυθμισμένης πλήρως παγκοσμιοποίησης επιτάσσουν γρήγορες αποφάσεις.

Εάν επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες που έχουν διαρρεύσει για "Ευρωζώνη των τριών Α", μοιάζει σαν να "μπαίνει το κάρο πριν από το άλογο". Οι κινήσεις της Γερμανίας (ιδίως τώρα κάτω από την πίεση της Ιταλίας και της Ισπανίας) έχουν πάρει χαρακτήρα πανικού, καθώς κάθε τρεις μήνες το... πολύ υπερφαλαγγίζονται από τις "αγορές" και αναζητούνται νέες. Η Γερμανία πρέπει τελικά να αποφασίσει τι θέλει; Θα "πληρώσει" για να διατηρήσει την Ευρωζώνη ή θα "πληρώσει" τη διάλυσή της...

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22791&subid=2&pubid=63575793