.png "English"){kind=small}
Μετά τις απανωτές ανακοινώσεις νέων, αποκλειστικά φοροεισπρακτικών μέτρων, και τα σενάρια για ελεγχόμενη χρεοκοπία της χώρας να αποτελούν, όχι απλά δημοσιογραφικές ή τεχνοκρατικές προσεγγίσεις αλλά πολιτικό ζητούμενο, είναι μάλλον η ώρα να παραδεχτούμε ότι μετά από ενάμιση χρόνο μνημονιακής πολιτικής ο «ασθενής»... απεβίωσε (σχεδόν)! Η αγωνιώδης μάλιστα προσπάθεια εγχώριων και Τροϊκανών παραγόντων να εντείνουν τη δημοσιονομική ασφυξία με νέες μισθολογικές περικοπές και η καθυστερημένη ενταντικοποίηση των μεταρρυθμίσεων, που γνωρίζουν ότι έχουν κυρίως μεσοπρόθεσμα αποτελέσματα πολλά από τα οποία θα είναι ακόμα πιο περιορισμένα λόγω των ιδιαιτεροτήτων της Ελληνικής οικονομίας, επιτείνουν την ημιθανή κατάσταση του «ασθενούς»!
Πετώντας ο ένας στον άλλο το μπαλάκι των ευθυνών, Τροϊκανοί και κυβερνητικοί παράγοντες, μοιάζουν να τοποθετούν τον προσωπικό τους εγωισμό πάνω από την αποτύπωση της πραγματικότητας. Φυσικά και η κυβέρνηση ανέβαλλε κρίσιμες διαρθρωτικές πρωτοβουλίες αναζητώντας εσωκομματικές ισορροπίες και μερική συντήρηση κρατικοδίαιτων κεκτημένων που η παράταξη της δημιούργησε. Όμως όσο ταχύτατα κι αν είχαν προωθηθεί οι μεταρρυθμίσεις δεν θα είχαν εντυπωσιακά αποτελέσματα από τον πρώτο χρόνο εκτέλεσης.
Πιστεύουν άραγε ότι το απαραίτητο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων που θεωρητικά μπορεί να φέρει 1-2 % αύξηση του ΑΕΠ, θα το επιτύγχανε μέσα σε ένα χρόνο εφαρμογής, όταν μάλιστα τα περισσότερα από αυτά είναι ήδη υπερκορεσμένα, και σχεδόν απόλύτα ελεγχόμενα στη λειτουργία τους από τους επαγγελματικούς συλλόγους;
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι αρχικοί στόχοι του μνημονίου δεν επετεύχθησαν κυρίως λόγω της ανεξέλεγκτης ύφεσης που έφεραν οι οριζόντιες μισθολογικές περικοπές και οι πολλαπλοί υψηλοί φόροι. Όταν επιθυμείς μια οικονομία να επιβιώσει οφείλεις να επιδιώξεις την όσο το δυνατόν πιο ισόρροπη κατάσταση ανάμεσα στη μείωση δαπανών (κυρίως κρατικής σπατάλης) και την ενίσχυση της οικονομίας με αναπτυξιακά μέτρα (ΕΣΠΑ, Ε.Τ Επενδύσεων, συνέχιση υποδομών), ώστε να υπάρξει ομαλή μετατόπιση του συρρικνώμενου δημόσιου τομέα προς τον ιδιωτικό.
Η Πορτογαλία προχωρά καλύτερα από εμάς γιατί είχε τη δυνατότητα, λόγω χαμηλότερου δημόσιου χρέους να επιτύχει με διαπραγμάτευση τη διατήρηση ενός υψηλότερου εισοδηματικού επιπέδου, κι η Ιρλανδία επειδή το ζήτημα της είναι κυρίως τραπεζικό να διατηρήσει του χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές που συντηρούν τα υψηλά επίπεδα ανάπτυξης που της επιτρέπουν να μειώνει το χρέος της.
Κάποιοι θεώρησαν ότι επειδή η Ελλάδα έχει εξαιρετικά μεγάλο δημόσιο χρέος δεν δικαιούται άμεσα τίποτα από τα δυο! Δεν έπραξαν όμως ούτε την αμέσως επόμενη λογική κίνηση! Να στηρίξουν άμεσα τον παραγωγικό ιστό της χώρας, ώστε να απορροφήσει σημαντικό μέρος της δημοσιονομικής δυσπραγίας. Αναλώθηκαν σε ατέρμονες νουθεσίες και γενικόλογες ανακοινώσεις για ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο τύπου «Μάρσαλ», που όμως αντί να ακολουθεί τις δημοσιονομικές επεμβάσεις, παραπέμπεται στο μέλλον, πιθανότατα ώστε ορισμένοι να τοποθετηθούν τελικά σε καίριους τομείς της οικονομίας αλλά με εξαιρετικά μικρό πλέον κόστος.
Πρόκειται για τους ίδιους που σήμερα αφορίζουν την προοπτική έκδοσης ευρωομολόγου προβάλλοντας ως επιχείρημα την επιβάρυνση στο δανεισμό των ισχυρών οικονομιών. Παραβλέπουν το ήδη υψηλό κόστος των μηχανισμών διάσωσης, το ντόμινο κρίσης χρέους που ήδη χτυπά την πόρτα και των ισχυρών (Ιταλία, Ισπανία), αλλά και τα εμφανή σημάδια επιβράδυνσης της Ευρωπαϊκής οικονομίας (ακόμα και της Γερμανίας!).
Και φυσικά είναι τα ίδια πρόσωπα που ανεύθυνα ανατροφοδοτούν τα σενάρια χρεοκοπίας δείχνοντας να προτιμούν την ενίσχυση της επανακεφαλαιοποίησης των Ευρωπαϊκών τραπεζών από την απευθείας ενίσχυση της Ελληνικής οικονομίας και τη διατήρηση της αστάθειας στην Ευρωζώνη από τη διοικητική και οικονομική μεταρρύθμιση της.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια