Η μεταπολεμική Ελλάδα, αν και μέρος του Δυτικού κόσμου, κατόρθωσε να αναπαραγάγει, και σε επιμέρους θέματα να αναπτύξει περαιτέρω, μια «υβριδική» προσέγγιση, του μεγαλύτερου μέρους των κρατικιστικών «Βαλκανικών» αδιεξόδων. Υδροκεφαλικό κομματικοδίαιτο κράτος, ισχυρά μαξιμαλιστικά συνδικάτα, πελατειακές ψηφοθηρικές σχέσεις πολίτη – πολιτικών και έναν ιδιωτικό τομέα εναγκαλισμένο με την δημόσια διαχείριση και τις δραστηριότητες της. Αυτό το απρόσβλητο, από πολιτικές αλλαγές, «τείχος» της Ελληνικής οικονομίας, έρχεται με βίαιο, συχνά βάναυσο τρόπο, να γκρεμίσει η κρίση που βιώνουμε. Μόνο που η διαχρονική ανικανότητα προσαρμογής σε αυτονόητες πολιτικοοικονομικές μεταρρυθμίσεις και η σημερινή προσφυγή σε ένα ανισομερές δημοσιονομικό πρόγραμμα, δεν οδηγούν απλά σε γκρέμισμα του «τείχους», αλλά σε καταστροφή κάθε βάσης πάνω στην οποία θα μπορούσε να στηριχτεί η άμεση ανάκαμψη.