.png "English"){kind=small}
Ασκήσεις συσπείρωσης με «κωλοτούμπες» από τον Κυριάκο
Πριν από 2 ώρες
Κάθε
αντιπολίτευση στην Ελλάδα έχει μια μόνιμη επωδό, την καταπολέμηση της
φοροδιαφυγής που θα της αποδώσει ως μελλοντική κυβέρνηση πακτωλό εσόδων που
θα καλύψουν κάθε προεκλογική υπόσχεση όσο υπερφίαλη κι αν είναι. Δεν υπήρχε
περίπτωση, ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει πνιγεί στα γιγάντια κύματα του
λαϊκισμού να μην αξιοποιήσει αυτό το «όπλο» για επικοινωνιακούς λόγους.
Βέβαια μετά τα
πρόσφατα της Ε.Ε. που δείχνουν ότι τα φορολογικά έσοδα στην Ελλάδα είναι κατά
6% κάτω του Ευρωπαϊκού μέσου όρου είναι απορίας άξιον τι τελικά επιθυμούν οι
επιτελείς της Κουμουνδούρου. Αύξηση των φόρων για να χρηματοδοτήσουν τον
κρατικιστικό μύθο τους ή φοροελαφρύνσεις όπως διατείνονται ότι επιθυμούν ώστε
να ανασάνουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά. Γιατί η «ανάλγητη»
κυβέρνηση αναγνωρίζοντας την υπερβολική φορολογική πίεση των τελευταίων ετών
δρομολογεί συγκεκριμένο πλάνο μειώσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, τι ακριβώς προτείνει;
Η πιπίλα της
φοροδιαφυγής όπως πολλές φορές έχω γράψει είναι ένα εύκολο και εκλογικά
αποδοτικό ρητορικό επιχείρημα που έχει λιγότερη βάση από αυτή που του
αποδίδεται. Όταν υπερβαίνεις περίπου 8%, τον μέσο όρο της Ε.Ε., στο πεδίο της
παραοικονομίας, ακόμα κι αν κατόρθωνες αύριο το πρωί να τον πιάσεις τα κρατικά
έσοδα θα αυξάνονταν κατά περίπου 3-3,5 δις ανά έτος. Πρόκειται όντως για
ένα πολύ σημαντικό ποσό, που μπορεί να μην έλυνε οριστικά όλα τα θέματα, αλλά
θα επέτρεπε την ανακατανομή των φορολογικών βαρών επί το δικαιότερο και την ελάφρυνση
των ασθενέστερων, υπάρχει όμως ένα μεγάλο αλλά...
Αλλά ακόμα και
αυτός ο περιορισμός της φοροδιαφυγής δεν είναι εφικτός σε απόλυτο βαθμό όσο η ελληνική
αγορά παραμένει εξαιρετικά κατακερματισμένη με υπερβολικά πολλούς
μικροεπαγγελματίες και δυστυχώς ποτέ, ιδιαίτερα σε περιόδους έντονης ανάπτυξης,
δεν δόθηκαν τα απαραίτητα κίνητρα για συμπόρευση, συνέργειες, συγχωνεύσεις.
Το πραγματικό
φορολογικό ζήτημα στη χώρα αφορά τη σταθερότητα του συστήματος, την ευκολία
των διατάξεων, την εκτεταμένη χρήση της τεχνολογίας και φυσικά την ανακατανομή
των φόρων με βάση τα κοινωνικά και παραγωγικά δεδομένα της χώρας.
Οι φόροι στην
περιουσία μπορεί ως ποσοστό επί της συνολικής αξίας της να είναι κάτω του
μέσου Ευρωπαϊκού όρου αλλά τον ξεπερνούν σε σχέση με το ΑΕΠ. Αυτό όμως θα
αλλάξει τα επόμενα χρόνια με την επιστροφή στην ανάπτυξη και φυσικά αν
προχωρήσουμε στην πρόθεση Σαμαρά για μεταφορά του φόρου ακινήτων στους δήμους,
τόσο η επιβάρυνση όσο και η χρήση αυτών των πόρων αλλάζουν στόχευση αποκτώντας ανταποδοτικότητα.
Φυσικά στο ΣΥΡΙΖΑ
δεν κάνουν λόγο για φορολογικές διευκολύνσεις στις επιχειρήσεις πράγμα
απολύτως απαραίτητο για να στηριχτούν οι νέες επενδύσεις. Δεν είναι καιρός να
στηρίζουμε το... κεφάλαιο στα καπιταλιστικά σχέδια του! Άλλωστε τι να τις
κάνεις τις ιδιωτικές επενδύσεις όπως αυτές που προανήγγειλε ο Κινέζος
πρωθυπουργός. Αυτοί οι ρεφορμιστές κομμουνιστές έχουν χαλάσει το
σοσιαλιστικό όραμα που κρατά ζωντανό στην Ευρώπη ο Τσίπρας. Οι εγχώριοι
επαναστάτες έχουν καλύτερες λύσεις. Στην ανάγκη τυπώνουμε και πληθωριστικό
χρήμα για να κρατικοποιήσουμε τα πάντα! Εκεί θα σταθούμε τώρα!
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος –Ψυχολόγος
Δεν θα εμπλακώ στο καθαρά νομικό ζήτημα των καθαριστριών ούτε θα μείνω τόσο
στο ότι οι αμοιβές τους, όπως και σχεδόν των περισσοτέρων εργαζομένων στο ΥΠΟΙΚ
απέχουν εξωφρενικά προς τα πάνω από αντίστοιχους εργαζόμενους όχι μόνο
του ιδιωτικού τομέα αλλά και εντός του δημοσίου. Ούτε καν θα σταθώ στο γεγονός
ότι κανείς δεν έχει απολυθεί όσο βρίσκεται σε διαθεσιμότητα κι ότι όλο αυτό το διάστημα
αμείβεται με ένα σημαντικό μέρος του μισθού του που ακόμα κι αυτό μπορεί να
ξεπερνά την αμοιβή του αντίστοιχου ιδιωτικού υπαλλήλου.
Αυτό που με απασχολεί είναι ότι ποτέ σε αυτόν τον τόπο δεν ανοίξαμε με
ειλικρίνεια και ιδεολογική σαφήνεια έναν μεγάλο διάλογο σχετικά με το ποιοι
τομείς έργου οφείλουν να καλύπτονται από τη δημόσια ομπρέλα. Αν εξαιρέσει
κανείς τα δημόσια αγαθά όπως πχ η ασφάλεια των πολιτών και την προσφορά ενός
ελάχιστου επιπέδου κοινωνικών αγαθών προς όλους (παιδεία, υγεία) είναι
δυσκολονόητο να καταλάβει κάποιος που δεν λειτουργεί με το άγχος του
κρατικοδίαιτου το γιατί επιβάλλεται να διαθέτουμε δημοσίους υπαλλήλους για μια σειρά
από εργασίες που δεν έχουν καμιά σχέση με το δημόσιο συμφέρον.
Αν όντως πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε μόνιμους κρατικούς υπαλλήλους για
την καθαριότητα των κτιρίων, τότε με αγνή απορία θα μπορούσε κάποιος να
αναρωτηθεί γιατί δεν χρειαζόμαστε και δημόσιους υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους
τεχνικούς ανελκυστήρων για να μείνω μόνο σε κατηγορίες επαγγελματιών που έχουν
σχέση με τη συντήρηση των χώρων (τα οποία στην πλειοψηφία τους δεν είναι
καν δημόσια αλλά ενοικιαζόμενα από ιδιώτες!); Το ότι αυτό το σκεπτικό οδηγεί σε
ένα γιγάντιο κράτος – επιχειρηματία που τελικά καλύπτει κάθε δυνατή
δραστηριότητα είναι απολύτως κατανοητό.
Αντίστοιχα δυσκολεύομαι να κατανοήσω γιατί το κράτος που χρηματοδοτεί τα
Πανεπιστήμια χωρίς όμως να διαθέτει ικανούς μάνατζερ για την διαχείριση των
πόρων, την οποία έχει παραχωρήσει σχεδόν ανεξέλεγκτα στους Πρυτάνεις, δεν
μπορεί να διαθέτει ολοκληρωμένα οργανογράμματα για τα τριτοβάθμια εκπαιδευτικά
ιδρύματα και πλήρως αξιολογημένες όλες τις σχετικές δομές και τα πρόσωπα.
Με αυτή την αναβλητικότητα καταλήγουμε με τη γνωστή συντεχνιακή, καθηγητική
αλληλεγγύη να αφήνουμε τη διάρθρωση των κρατικών δομών και τη λειτουργικότητα
τους στις ορέξεις και τη βούληση, όχι πάντα την πιο άδολη, μιας πανεπιστημιακής
συντεχνίας εκπαιδευτικών – φοιτητών που ελάχιστα έχει να κάνει με την
παραγωγή επιστημονικού έργου παρά με την πολιτικάντικη και πελατειακή
διαχείριση του χώρου. Καλά ξεμπερδέματα!
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος –Ψυχολόγος
