Οι θέσεις του Β.Μαρκεζίνη τόσο για την εξωτερική πολιτική όσο και γενικότερα για το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, εκφράζουν πολλές από τις ανησυχίες μεγάλου μέρους του λαού. Από τη μια τονίζει την έλλειψη προσαρμοστικότητας στα νέα διεθνή δεδομένα. Η τεράστια οικονομική ανάπτυξη των αναδυόμενων αγορών της Κίνας, της Ινδίας, της Βραζιλίας, κι η σταδιακή επανάκαμψη, με όλα τα δομικά προβλήματα, της Ρωσίας έχουν αλλάξει τους όρους των διεθνών ισορροπιών. Από την άλλη οι σχέσεις μας με την Τουρκία μοιάζουν εγκλωβισμένες σε σχήματα και συνθήκες του παρελθόντος, επιτρέποντας ουσιαστικά στη γείτονα χώρα, να προωθεί απρόσκοπτα τα ευρύτερα σχέδια της για την περιοχή.

Η κυβέρνηση κατόρθωσε μέσα στον ίδιο μήνα να γευτεί μια σημαντική πτώση και μια νέα τεράστια άνοδο των spreads και των CDS που έφτασαν τα ξεπέρασαν τα επίπεδα από τα οποία είχε αρχίσει η πτώση των προηγούμενων εβδομάδων. Είναι προφανές ότι ο κύριος παράγοντας αρνητικού επηρεσμού της πορείας των επιτοκίων ήταν το εκβιαστικό εκλογικό δίλημμα που έθεσε ο κ. Παπανδρέου και η προοπτική νέων εθνικών εκλογών που «τρόμαξε» τις αγορές θυμίζοντας τους το επίπελαστο των όποιων θετικών δημοσιονομικών εξελίξεων, την αστάθεια και τον μικροκομματικό τρόπο που συχνά διαχειριζόμαστε τα πολιιτκά και οικονομικά ζητήματα στη χώρα μας. Στην προσπάθεια των ΜΜΕ όμως, να περιοριστεί η αποδιδόμενη στην κυβέρνηση, ευθύνη για αυτή την εξέλιξη τονίστηκαν ιδιαίτερα κι άλλοι παράγοντες όπως η αναμενόμενη ανακοίνωση του περαιτέρω ανεβασμένου ελλείμματος του 2009, οι θεωρίες αναδιάρθρωσης του χρέους που επανέρχονται κάθε τόσο, ακόμα και η πολιτικοποίηση των δημοτικών εκλογών από την αντιπολίτευση!!

Συχνά η άρνηση φορτίζεται με διάθεση μη ευεργετική για το κοινωνικό σύνολο και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Η άρνηση κάθε αλλαγής, της προόδου, της άλλης άποψης, της διαφορετικότητας, της ελευθερίας. Η καθημερινότητα όμως και η ιστορία αποδεικνύουν ότι δεν είναι λίγες οι φορές που η άρνηση αποτελεί την υπέρτατη αρετή, μια εξαιρετικά δύσκολη απόφαση αξιοπρέπειας και σεβασμού σε βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Οφείλεις να αρνείσαι τη υποταγή, τον εκβιασμό, την οπισθοδρόμηση, την ομογενοποίηση, τον ευτελισμό των αξιών.

Κινήσεις όπως η χθεσινή συνέντευξη του πρωθυπουργού εμπεριέχουν μεγάλο πολιτικό ρίσκο. Τα διλήμματα για να λειτουργήσουν οφείλουν να διαθέτουν μια εμφανώς ελκυστική πλευρά προς το κοινό το οποίο απευθύνονται. Ο κ.Παπανδρέου είχε ως προφανή στόχο την επανασυσπείρωση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που δείχνουν έντονη τάση είτε αποχής από τις κάλπες, είτε καταψήφισης των «εκλεκτών» του κινήματος υποψηφίων αυτοδιοικητικών αρχόντων. Το εκβιαστικό μήνυμα του πρωθυπουργού για πιθανή προσφυγή σε εθνικές εκλογές αν το αποτέλεσμα των εκλογών δεν είναι ικανοποιητικό για το κόμμα του, είναι τελικά το πιο κατάλληλο για να προσελκύσει και πάλι τον δυσαρεστημένο πυρήνα των παραδοσιακών υποστηρικτών του;

Ο κ.Παπανδρέου συνειδητοποιώντας την εκλογική συντριβή που έρχεται στις επικείμενη αναμέτρηση, αποφάσισε όψιμα να δώσει πολιτικό χρώμα στο διακύβευμα. Επέλεξε λοιπόν να εκφοβίσει τους πολίτες με το ενδεχόμενο χρεοκοπίας αν δεν ακολουθηθεί απαρέγκλιτα το πρόγραμμα του μνημονίου, και να τους εκβιάσει με πιθανή προσφυγή σε εθνικές εκλογές, γνωρίζοντας ότι πάγια οι συνεχόμενες αναμετρήσεις δεν ενθουσιάζουν κανέναν. Από την παροχολογία του 2009 ο Παπανδρέου πέρασε στο έσχατο μέσο εκβιασμού του εκλογικού σώματος, μέσα μάλιστα από μια διαγγελματική και κατάφορα αντιδημοκρατική διαδικασία που αναδεικνύει και τη διάχυτη ανασφάλεια του.