Ο περισπούδαστος κ. Τόμσεν που συνοδεύει τον κ. Παπακωνσταντίνου στο road show (που λένε και στο χωριό μου!) ανά την υφήλιο, για την προσέλκυση κεφαλαίων, μας ενημέρωσε για την λαθεμένη υπερβολική επικέντρωση της Τρόικας στο δημοσιονομικό μέρος της προσαρμογής της Ελλάδας. Μετά από την εξάμηνη ενασχόληση του με τις οικονομικές δομές και διαδικασίες της χώρας μας ανακάλυψε ότι το κομμάτι των μεταρρυθμίσεων είναι σημαντικότερο αφού αποτελεί θεμελιώδη συνθήκη για την ανταγωνιστικότερη λειτουργία της αγοράς που θα φέρει και την πολυπόθητη ανάπτυξη.

Ανακοίνωσε ο υπουργός Οικονομικών την πρόθεση του να προχωρήσει στην έκδοση ενός ειδικού ομολόγου που θα απευθύνεται στον απανταχού Ελληνισμό, επιδιώκοντας την εισροή κεφαλαίων από ομογενείς. Η απόφαση κρίνεται θετικά, αυτό όμως που δημιουργεί δυσεπίλυτα ερωτήματα είναι η μεγάλη καθυστέρηση στην προώθηση μιας τέτοιας κίνησης αλλά και η μη έγκαιρη καταφυγή σε ένας είδος εσωτερικού δανεισμού από τους Έλληνες καταθέτες και τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων.

Ο Γ. Παπανδρέου συνηθίζει, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, να κάνει αναφορές που έχουν σχέση με τη σύγχρονη τεχνολογία, την καινοτομία στην επιχειρηματικότητα, το δυναμισμό και την εφευρετικότητα των νέων ανθρώπων. Η πρόσφατη δήλωση του, προτροπή προς τις νεότερες γενιές να πάρουν τη χώρα στα χέρια τους και αν την αλλάξουν, ακούγεται πολύ ενθαρρυντική και ελπιδοφόρα σε θεωρητικό επίπεδο αλλά σε οδηγεί μάλλον στην απογοήτευση αν όχι στο θυμό, όταν αναλογιστείς από ποια χείλη εκστομίζεται και με ποια λογική συνενοχής σε ένα προδιαγεγραμμένο μέλλον.

Η περιφέρεια Αττικής, και λόγω της μεγάλης πολιτικής της σημασίας από τη στιγμή που καλύπτει πάνω από το 1/3 του πληθυσμού της χώρας και σχεδόν το μισό του παραγόμενου πλούτου, έχει μετατραπεί σε πολύφερνη «νύφη» για πλειάδα υποψηφίων πέρα από κομματικούς προσδιορισμούς. Ιδιαίτερα ο χώρος του ΠΑΣΟΚ έχει ήδη αναδείξει 3 υποψηφίους. Τον επίσημο κ. Σγουρό, τον υποστηριζόμενο πλέον από το ΣΥΝ κ. Μητρόπουλο και φυσικά την ανεξάρτητη υποψηφιότητα του βουλευτή και γνωστού δημοσιογράφου Γ. Δημαρά. Οι δυο «αντάρτικες»¨κινήσεις μάλιστα, διαγκωνίζονται για την πιο αντι-μνημονιακή στάση θέλοντας να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια μεγάλου μέρους των παραδοσιακών ψηφοφόρων του κινήματος από την ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική που απέχει παρασάγγας από τις ιδεολογικές αξίες και τις αρχές του χώρου.

Η εμφάνιση του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ αποτέλεσε μια απογοήτευση όχι τόσο για την προσπάθεια του να μας πείσει ότι βρέθηκε προ τετελεσμένων γεγονότων που οδηγούσαν στη χρεοκοπία (οι δηλώσεις Προβόπουλου έχουν λύσει αυτό το ζήτημα προ πολλού) και ότι ο ίδιος επιτέλεσε εθνικό έργο προσφεύγοντας στο μηχανισμό στήριξης της Τρόικας (αποσιωπώντας τις ευθύνες της άστοχης κυβερνητικής πολιτικής του), αλλά κυρίως γιατί επιχείρησε να δώσει μια ωραιοποιημένη αίσθηση για τη σημερινή οικονομική κατάσταση και πάνω απ’ όλα για τις μελλοντικές εξελίξεις. Μην έχοντας «λαγούς» κοινωνικής πολιτικής να βγάλει από το καπέλο του (αυτή την ελπίδα άφηναν οι διαρροές πληροφοριών), θέλησε να εμφυσήσει μια ανύπαρκτη νότα αισιοδοξίας με ορίζοντα την απαρέγκλιτη ολοκλήρωση του μνημονίου το 2013.