Το επιμύθιο της αριστουργηματικής, προφητικής ταινίας του F.Lang «Μετρόπολις» ήταν ότι «ο μεσολαβητής ανάμεσα στο μυαλό και τα χέρια είναι η καρδιά». Με αυτό τον συμβολικό τρόπο ο δημιουργός ήθελε να τονίσει την ανάγκη κοινωνικής ευαισθησίας και συνεννόησης που πρέπει να υπάρχει ανάμεσα στον εργοδότη και το εργατικό δυναμικό. Στον τόπο μας αυτή η αλληλεγγύη κατέληξε να αποτελεί έναν συντηρητικό μηχανισμό αποτροπής κάθε εκσυγχρονιστικής κίνησης, κάθε εξελικτικής πορείας που μακροπρόθεσμα αποδεικνύεται ότι δεν ωφέλησε ούτε τους ίδιους τους εργαζόμενους. Η Ελλάδα είχε δυο «χρυσές» ευκαιρίες να αξιοποιήσει στην πορεία των τελευταίων 30 ετών. Την είσοδο της στην ΕΟΚ το 1980 και την συμμετοχή της στο σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης δυο δεκαετίες μετά (περίοδος που συνδυάστηκε και με την προσπάθεια οργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων). Γεγονός είναι ότι όχι μόνο δεν τις εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο αλλά τις διαχειρίστηκε με πρωτοφανή επιπολαιότητα και παντελή έλλειψη διορατικότητας. Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια τρίτη «ευκαιρία» που μας επιβάλλεται από την αποτυχία των προηγούμενων προσπαθειών και την οποία οφείλουμε πλέον να διαχειριστούμε αποδοτικά μέσα σε ένα πλαίσιο όρων και προϋποθέσεων που ελέγχουμε πολύ λιγότερο από ότι παλαιότερα.