Τα «γυαλιά» με τα οποία επιλέγει ο καθένας μας να δει την πραγματικότητα καθορίζουν και την ερμηνεία που της δίνει. Η οπτική και το επίκεντρο της προσοχής αλλάζουν στα πλαίσια μιας
αυτοεκπληρούμενης προφητείας που επιτάσσει την τροποποίηση των δεδομένων, ώστε να «χωρούν» στην προεπιλεγμένη λογική. Κάτι αντίστοιχο έχει συμβεί και με την
αντιμνημονιακή ρητορική της ΝΔ και τον τρόπο που την αντιλαμβάνονταν οι πολίτες αλλά κυρίως με την εσκεμμένη θολούρα που κάποιοι, εντός της παράταξης, άφησαν να πλανάται γύρω από τις θέσεις της. Αν σήμερα της καταλογίζεται μνημονιακή στροφή είναι, σε μεγάλο βαθμό, επειδή από τον
επίσημο λόγο της (με τις επιμέρους ατέλειες, ασάφειες ή μη εξειδίκευση που μπορεί να είχε) έως την
ασύντακτη σεναριολογία και τις αντιφατικές αιτιάσεις (επιστροφή στη δραχμή, απεχθές χρέος, συνταγματικότητα, χρηματοδότηση από Κίνα-Ρωσία κλπ) δεν υπήρξαν, από πολλά στελέχη της,
ξεκάθαρες διαχωριστικές γραμμές και διαυγή επιχειρήματα που να καθιστούν σαφές το πολιτικό διακύβευμα.