.png "English"){kind=small}
Η ιδιότυπη
συνάθροιση των παλιών συμμαθητών καταλήγει σε μια ειλικρινή καταγραφή
προσωπικών βιωμάτων. Από τον ύμνο στην εσωτερική δύναμη και την επιμονή έως τον
μελαγχολικό αλλά και δημιουργικό έρωτα. Από τα πιεστικά διλήμματα που
δίνουν κατευθυντήριες γραμμές έως την άδολη αγάπη και τις παραδοσιακές αξίες.
Ένα ποτάμι συναισθημάτων που αποτυπώνει τα όνειρα και τα αδιέξοδα μιας
εποχής.
Κι έρχεται η
κρίση να τα μετατρέψει όλα αυτά σε μια λυτρωτική εξομολόγηση για τις
ευθύνες των πάντων. Τις προσωπικές και αξιακές, τις πολιτικές και κυβερνητικές,
των αγορών και των ψυχρών κερδοσκόπων. Για μια χώρα που έχασε προ πολλού τον
προσανατολισμό της, για μια κοινωνία που αφομοιώθηκε με ένα ψευδεπίγραφο
ταξίδι ευδαιμονίας και ρουσφετολογίας.
Και το ευρώ ως
επιστέγασμα ενός ανορθολογισμού απέναντι στον οποίο εθελοτυφλούσαμε
πιστεύοντας ότι θα μπορούσαμε να οδεύουμε σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον
διατηρώντας τις παθογένειες του παρελθόντος.
Η κατακλείδα του
βιβλίου με λίγο μεταφυσική αίσθηση αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση σαν αυτή
που κουβαλάμε όλοι μας τα τελευταία χρόνια. Η συνειδητοποίηση μιας
κατάστασης ξεκινά με πίκρα και πόνο, απαιτεί μια διαδικασία αφομοίωσης και
επεξεργασίας αλλά πάντα καταλήγει, εάν το επιθυμείς πραγματικά, σε δυναμικό
εφαλτήριο αναγέννησης.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος –Ψυχολόγος
Αλλά αυτά τα...
πενιχρά μάλλον δεν αρκούν για τους επίδοξους κατακτητές της εξουσίας και τον επαναστατικό
οίστρο του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει τίποτα πιο υποκριτικό και πολιτικά
επικίνδυνο από το να δηλώνεις ως γενική αρχή ότι θεωρητικά είναι ευπρόσδεκτες
οι επενδύσεις αλλά ταυτόχρονα να θέτεις ένα τεράστιο «αλλά» που ακυρώνει
κάθε επενδυτική πρωτοβουλία.
Ένα «αλλά» που
περιλαμβάνει γνωστές ιδεολογικές αγκυλώσεις, αντι-ιμπεριαλιστικές
εκρήξεις, ανακαλύπτει εργασιακούς μεσαίωνες και αναμασά τις ξεπερασμένες
αντιλήψεις για υψηλή αποδοτικότητα των κρατικών επιχειρήσεων προς όφελος της
κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που πέρα από συσσωρευμένα χρέη, γραφειοκρατία και
χαμηλής ποιότητας υπηρεσίας δεν γεύτηκε και πολλά πράγματα από τα κρατικά
μονοπώλια.
Η στρατηγική
τοποθέτηση της Κίνας σε τομείς όπως ο τουρισμός, η ενέργεια, οι υποδομές, οι
μεταφορές δημιουργούν μια επιπρόσθετη γεωπολιτική ασπίδα ασφάλειας
ενισχύοντας το ρόλο μας στην ευρύτερη περιοχή. Ένας διαμετακομιστικός κόμβος,
με ισχυρό εμπόριο και αυξημένο τουριστικό κύμα από μια γιγάντια οικονομία
αποκτά άλλη υπόσταση στη διεθνή σκακιέρα.
Το κωμικοτραγικό
είναι ότι όσοι έβλεπαν την Κίνα και τη Ρωσία ως σωτήρες (ακόμα κι αν
ποτέ δεν δήλωσαν τίποτα παραπάνω από την πρόθεση επενδύσεων και φυσικά ούτε
υπαινίχθηκαν την αγορά απαξιωμένων ελληνικών ομολόγων όταν η χώρα κατέρρεε),
έρχονται τώρα ως δήθεν υπερασπιστές του δημοσίου πλούτου να καταδικάσουν τις
Κινεζικές επενδύσεις και να μιλήσουν για ανώφελο νέο χρέος επειδή η χώρα
χρησιμοποιεί ως εναλλακτικό εργαλείο και την προσφυγή στις αγορές. Μονά, ζυγά
δικά σας δεν γίνεται!
Η Ελλάδα έχοντας
ως παρακαταθήκη την δημοσιονομική σταθερότητα και την αποκατάσταση μιας
αξιόπιστης εικόνας αποκτά νέα διαπραγματευτικά όπλα με την ενίσχυση των σχέσεων
της με κορυφαίες οικονομίες όπως της Κίνας και με τη σταδιακή επαναφορά της
στις αγορές. Η επόμενη σελίδα για την χώρα δεν χτίζεται μόνο με τις
αναγκαίες εσωτερικές αλλαγές αλλά και με τη διεύρυνση των διεθνών οριζόντων και
τη σφυρηλάτηση νέων συμμαχιών.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος –Ψυχολόγος
