Η ιστορική απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης που επικύρωνε τη νομιμότητα της μονομερούς ανεξαρτησίας του Κοσόβου, αντιμετωπίστηκε σχεδόν ως δευτερεύουσα είδηση από τα ΜΜΕ, εν μέσω μάλιστα θέρους, που όπως έλεγε κι ο Ουμπέρτο Έκο αν δεν υπάρχουν ειδήσεις θα πρέπει να τις δημιουργήσουμε. Προφανώς είτε αδυνατούν να αντιληφθούν το μέγεθος των συνεπειών αυτής καθαυτής της απόφασης αλλά και των παράπλευρων ζητημάτων που ανοίγει όσον αφορά τις διεκδικήσεις αυτονομιστικών κινημάτων ανά τον κόσμο, αλλά κυρίως στη Βαλκανική γειτονιά μας αλλά πιθανότατα και στην ενδοχώρα με τη στενή (Θράκη, Τσάμηδες, «Μακεδόνες») αλλά και την ευρεία έννοια (Τουρκοκύπριοι). Κυρίως όμως ήταν μια ένδειξη του επί της ουσίας πολιτικού τρόπου λειτουργίας και της φύσης των αποφάσεων του Διεθνούς Δικαστηρίου.

Μια από τις πρώτες κυβερνητικές προσπάθειες να ανοίξει το χρονίζων θέμα των κλειστών επαγγελμάτων που διατηρούσαν στη χώρα μας πολλούς κλάδους σε ένα ιδιότυπο καθεστώς, ουσιαστικά κρατικοδίαιτου επιχειρείν, μοιάζει να οδηγείται σε αδιέξοδο. Από τη μια οι προτεινόμενες ρυθμίσεις δεν λύνουν στη ρίζα τους τα προβλήματα προστατευτισμού αφού και πάλι ο αριθμός των αδειών σε φορτηγά και βυτία θα ελέγχεται με κάποιο τρόπο και το κόμιστρο δεν θα διαμορφώνεται με όρους ελεύθερου ανταγωνισμού, περιορίζοντας τις όποιες θετικές επιπτώσεις στο κόστος μεταφορών άρα και στην τελική τιμή προϊόντων και υπηρεσιών. Από την άλλη η μείωση της τιμής της άδειας, χωρίς πρόβλεψη για αντίστοιχο δίχτυ προστασίας ιδιαίτερα για όσους προχώρησαν πρόσφατα σε μια τέτοια επένδυση, δημιούργησε το κύμα αντιδράσεων που οδήγησε στις απεργιακές κινητοποιήσεις.

Εκεί που προσπαθείς να χαλαρώσεις και να μπεις σε κλίμα διακοπών, το Ελληνικό πολιτικό σύστημα παρά το γεγονός ότι χωλαίνει πλέον επικίνδυνα δεν χάνει ευκαιρία να σου θυμίζει την σχεδόν παραπαίουσα παρουσία του. Με την ευκαιρία του εορτασμού των 36 ετών από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, σε κλίμα λιγότερο πανηγυρικό απ’ ότι συνήθως, ελέω κρίσης και κοινωνικών αντιδράσεων, συναθροίστηκαν οι κορυφαίοι παράγοντες της Μεταπολίτευσης για να μας θυμίσουν την αξία των αδιασάλευτων δημοκρατικών θεσμών αλλά και με σκωπτικό ύφος να επισημάνουν τα λάθη δεκαετιών που εξέθρεψαν μια στρεβλή προσέγγιση σε επίπεδο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό κι ανάδειξαν χαρακτηριστικά και νοοτροπίες που οδήγησαν τελικά τη χώρα σε πρωτοφανή αδιέξοδα. Είναι βέβαια φυσική η απορία, αν και κατά πόσο θα υπήρχε έστω και η ελάχιστη αναφορά στις παθογένειες της Ελληνικής κοινωνίας, αν δεν μας είχε παρασύρει στο διάβα της η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση αποκαλύπτοντας όλες τις στρεβλώσεις και τις εγγενείς αδυναμίες του συστήματος μας.