ΜΑΧΗΤΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ: 2015-03-08

Μια κυβέρνηση που εκλογικά αντιπροσωπεύει το 41% των πολιτών και βρέθηκε τις πρώτες εβδομάδες με διπλάσια δημοσκοπική θετική προδιάθεση διέθετε όλη την πίστωση χρόνου για να ξεδιπλώσει ταχύτατα τις πρωτοβουλίες της. Οι νέοι κρατούντες θα έπρεπε να αντιληφθούν πλήρως ότι η εντολή που τους δόθηκε εμπεριείχε ένα διττό σκοπό (τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους αλλά και την πάση θυσία διατήρηση της χώρας στο ευρώ) και να προσπαθήσουν να συνδυάσουν την όποια επιθετική ρητορική με το συμβιβαστικό πνεύμα.

Μόνο που τελικά παρερμήνευσαν τα δημοσκοπικά ευρήματα και εξέλαβαν την αρχική ανοχή, στοιχείο δεδομένο για κάθε καινούρια κυβέρνηση, ως άκριτη αποδοχή κάθε επιλογής. Από την εποχή του Γ. Παπανδρέου που έχαιρε της εκτίμησης του 80% του λαού έως ακόμα και το σχήμα Παπαδήμου που ξεπερνούσε το 65%, κάθε προσπάθεια στα πρώτα της βήματα περιβάλλεται με την κατανόηση και την προσδοκία των πολιτών.

Ενάμιση μήνα μετά, αναλώθηκε πολύτιμος χρόνος για ερμηνείες ορισμών, συμβολισμούς (όπως η δήμευση του ινστιτούτου Γκαίτε!), γελοιότητες (με τους τουρίστες μυστικούς φοροεισπράκτορες!) και συνωμοσιολογικά σενάρια που επιχειρούν να απαλείψουν από το δημόσιο διάλογο αρνητικά φορτισμένες εκφράσεις, να προσδώσουν μια επίπλαστη διαφορετική αίσθηση στο δεδομένο πλαίσιο και να μεταθέσουν την ευθύνη των πιεστικών εξελίξεων σε αποπροσανατολιστικούς εγχώριους και διεθνείς παράγοντες.

Κι ενώ οι πάντες βλέπουν την κλεψύδρα, για την συμφωνία επί της μεταρρυθμιστικής ατζέντας, να αδειάζει όσο πλησιάζουμε προς τα τέλη Απριλίου, εμείς που αποδεχτήκαμε την έλλειψη χρηματοδότησης έως ότου ολοκληρωθεί αυτή η αξιολόγηση δείχνουμε μια αξιοπερίεργη άνεση συνεχίζοντας την εκμετάλλευση της δημιουργικής ασάφειας όχι για να καταθέσουμε ρεαλιστικές και κοστολογημένες προτάσεις για το... «τοξικό» μέρος του μνημονίου αλλά για να χαθούμε σε μια ατελείωτη σειρά από δηλώσεις επί δηλώσεων και επεξηγήσεων επί επεξηγήσεων που δεν καταλήγουν σε κάποιο απτό αποτέλεσμα.

Κάποιοι θεωρούν ότι η χώρα μπορεί να πορευτεί χωρίς χρηματοδότηση έως τον Ιούνιο, εξαντλώντας κάθε διαθέσιμο αποθεματικό κρατικού φορέα, αναχρηματοδοτώντας με πολύ τσουχτερό επιτόκιο τα έντοκα γραμμάτια, ακόμα και ρευστοποιώντας ένα μικρό μέρος του χρυσού της (με προφανή άγνοια των διαδικαστικών δυσκολιών και της τεράστιας πληγής στη διεθνή εικόνα μας) ή να ενστερνιστεί ευφάνταστα σενάρια για χρήση ειδικών ανταλλακτικών κουπονιών για την πληρωμή μέρους των μισθών και των συντάξεων.

Να φτάσουμε λοιπόν, σέρνοντας τα γεγονότα, έως το τέλος Ιουνίου όπου ή θα υπογραφεί μια νέα συμφωνία χρηματοδότησης για τα επόμενα χρόνια με όρους που με δυσκολία θα μπορούν να παρουσιαστούν ως ένα ανώδυνο αναπτυξιακό σχέδιο (παρόλο που θα συνυπάρχουν οι ενισχύσεις από το πακέτο Γιουνκέρ και την ποσοτική χαλάρωση Ντράγκι), αφού και το δημοσιονομικό κενό θα είναι τεράστιο και οι αγορές θα αποτελούν μακρινό όνειρο, ή θα επιχειρηθεί μια νέα λαϊκή νομιμοποίηση για την επιλογή του επόμενου βήματος. Το πραγματικό όμως δημοψήφισμα δεν θα είναι αυτό που θα αφορά την κοινωνία και πιθανότατα να μην χρειαστεί αλλά το «κρυφό» διαρκές εσωκομματικό δημοψήφισμα.

Το πρώτο, θα είναι μια δυσάρεστη επιλογή γιατί αν επιβεβαιώσει την τάση για συμβιβασμό και πρόσδεση στο ευρώ θα έχει καταστήσει την κυβέρνηση ιδεολογικά ανενεργή, αν προκρίνει την συγκρουσιακή λογική θα καταγράψει ιστορικά τον ΣΥΡΙΖΑ ως την πολιτική δύναμη που έφερε τον πραγματικό Αρμαγεδδώνα παρασυρμένοι από το συλλογικό θυμικό που σύντομα θα μετατραπεί σε ποτάμι οργής εναντίον του.

Το δεύτερο, είναι μια καθημερινή μάχη με την καθαρότητα των αξιών που πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ και αντιπροσωπεύει, ακόμα και μετά την εκλογική μεγέθυνση του, ένα ποσοστό των οργάνων του που ξεκίνησε από το 30% και εκτοξεύθηκε στην πρόσφατη επικύρωση της συμφωνίας στο 43%! Αυτό το κυλιόμενο «δημοψήφισμα» θα είναι μια μόνιμη πληγή στα κυβερνητικά πλευρά που μπορεί να την συμπαρασύρει σε μια ερμαφρόδιτη πορεία που θα καταστήσει το αδιέξοδο νομοτελειακή εξέλιξη.

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Επιμένω να τονίζω ότι βασική προϋπόθεση ψύχραιμης και ρεαλιστικής προσέγγισης στην πολιτική είναι να μην παρασύρεσαι σε προσωπικές εμμονές και απωθημένα. Επίσης πίστευα εξαρχής ότι όταν η χώρα δεν είχε καν υπογράψει την παράταση της δανειακής σύμβασης και οι προοπτικές για το οριστικό πλαίσιο των επόμενων ετών, που θα καθοριστεί τον Ιούνιο, είναι αβέβαιες αποτελεί πολυτέλεια να αναλώνεται μια παράταξη σε αντεγκλήσεις, συγκρούσεις φιλόδοξων επιγόνων και ανούσιες επικοινωνιακές προκλήσεις.

Κι επειδή πολύ συχνά βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο, όλα αυτά άρχισαν χωρίς καν να έχει αφιερωθεί ο απαραίτητος χρόνος για την εξονυχιστική, επιστημονικά τεκμηριωμένη αποτίμηση του αποτελέσματος, την προσεκτική εκτίμηση της ύπαρξης επιμέρους πολιτικών ή επικοινωνιακών λαθών που μπορεί να στοίχισαν την εκλογική ήττα, το γενικότερο κοινωνικό πλαίσιο και τις διαθέσεις των πολιτών μέσα στο οποίο δόθηκε αυτή η μάχη. Με μια λίγο εξουσιομανή βιασύνη επιχειρείται ένα άλμα στο μέλλον (και μάλλον προς το κενό) με αποσπασματικά στοιχεία, προσωποκεντρικές αναλύσεις, αναμόχλευση πεπαλαιωμένων παθών.

Πότε πρόλαβαν άπαντες να αξιολογήσουν σε βάθος τις ηλικιακές, επαγγελματικές και γεωγραφικές ανακατανομές της ψήφου, να εξάγουν ολοκληρωμένα συμπεράσματα και να καθορίσουν ολιστικό, όχι παρορμητικό ή μονόπλευρο, παραταξιακό πλάνο πορείας για το επόμενο διάστημα. Πως στάθμισαν τόσο γρήγορα την επίπτωση της μιας ή της άλλης κυβερνητικής πολιτικής στο εκλογικό σώμα όταν φάνηκε και επιβεβαιώνεται από την μετεκλογική ανοχή στην νέα συγκυβέρνηση ότι κύρια προτεραιότητα του ήταν με καθυστέρηση πενταετίας να βιώσει μια «περήφανη» σύγκρουση με τους εταίρους, ακόμα κι αν αποδειχτεί άκαιρη και προσχηματική, χωρίς όμως επιπτώσεις για την Ευρωπαϊκή θέση μας και την προσωπική τους οικονομική κατάσταση! Μια άλλη πιο «επαναστατική» εκδοχή του «λεφτά υπάρχουν»!

Κατέληξαν κιόλας κάποιοι στο ότι το πρόβλημα επικεντρώνεται σχεδόν αποκλειστικά σε συγκεκριμένα πρόσωπα (που μπορεί μέχρι την ημέρα των εκλογών να παρέμεναν ισχυρά δημοσκοπικά όπλα) χρησιμοποιώντας τη συλλογικότητα των αποφάσεων μόνο όταν πρόκειται να μοιραστεί τιμάριο της επιτυχίας χωρίς να κάνουν πρώτα τον κόπο να αξιολογήσουν τη δική τους θετική ή αρνητική συνεισφορά και την ποιότητα των κοστολογημένων εναλλακτικών προτάσεων τους, εφόσον έκαναν, όλα αυτά τα χρόνια;

Η Κεντροδεξιά βρίσκεται στο μεταίχμιο της μετάβασης στη μεταμνημονιακή εποχή, όχι ως μια στατική προσαρμογή σε νέα δεδομένα, άλλωστε οι εξελίξεις προμηνύουν μετονομαζόμενη συνέχιση του μνημονίου, αλλά ως προαπαιτούμενο ολοκλήρωσης της δημιουργίας ενός χώρου που θα ανταποκρίνεται τις επόμενες δεκαετίες στις απαιτήσεις της Νέας Μεταπολίτευσης. Η επανίδρυση που δεν ολοκληρώθηκε το 2010, ανεξάρτητη από τυπικούς συμβολισμούς ονομάτων και σημάτων, θα πρέπει να κουβαλά τον ανατρεπτικό αέρα της αντίστοιχης πρωτοβουλίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1974.

Με ενότητα, σύμπνοια, δημιουργικό συλλογισμό και προτάσεις πρέπει να επιχειρηθεί η επικαιροποιημένη ιδεολογική αποσαφήνιση (όχι η συνθηματική αλλαγή), η οργανωτική αναδόμηση (όχι η ισορροπιστική τακτοποίηση δομών και προσώπων) και η στελεχιακή ανανέωση (όχι η συντήρηση «πλαστών» επετηρίδων).

Προσαρμογή, όχι των καταστατικών παραταξιακών αξιών αλλά των πολιτικών μέσων και των οικονομικών εργαλείων με τις οποίες επιτυγχάνονται, στις παγκοσμιοποιημένες συνθήκες με σαφή προσανατολισμό σε φιλελεύθερες ιδέες που δεν νοθεύονται με ψηφοθηρικές δόσεις εξευμενισμού της κρατικοδίαιτης νοοτροπίας και πίστη σε κοινές, για την πλειοψηφία των Ελλήνων, αστικές αξίες όπως η αξιοσύνη, η ασφάλεια, ο αγνός πατριωτισμός.

Μετατροπή του κόμματος σε ανοιχτό στην κοινωνία μηχανισμό με τον ανασχεδιασμό των δομών σε μια πυραμιδική μορφή, πιο συνεκτική, πιο αντιπροσωπευτική των αυθύπαρκτων κοινωνικών δυνάμεων, ακόμα πιο παραγωγική. Διαρκή και προς όλους αξιολόγηση με σύγχρονους πολιτικούς και επικοινωνιακούς όρους που θα επιβραβεύει τη συνολική δράση και τις ικανότητες κάθε μέλους. Θα υπενθυμίσω σε επόμενο άρθρο τις σχετικές προτάσεις μου τα τελευταία πέντε χρόνια.

Το «γεφύρι» προς αυτό τον προορισμό απαιτεί δημιουργική χρήση του χρόνου και ειλικρινή συστράτευση όλων όσων επιθυμούν τη σφυρηλάτηση των βάσεων μιας σύγχρονης Ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς μακριά από μίζερες αντιπαλότητες για τις αποχρώσεις του «μπλε» και εγωκεντρικούς ηγεμονισμούς.

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Μετάφραση

Πληροφορίες

Σύνδεσμοι

Αρχείο

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Ιστολόγια