Ένας χρόνος ραγδαίων και απρόβλεπτων πολιτικών εξελίξεων. Ένας χρόνος επώδυνων κοινωνικών μεταβολών. Ένας χρόνος από τη στιγμή που έκανε την εμφάνιση του, αυτό εδώ το μπλογκ. Η δημιουργία όπως και το όνομα του, οφείλονται στην πρωτοφανή μαχητικότητα και το δυναμισμό με τον οποίο οι πολίτες αποφάσισαν να παρακάμψουν τη λειτουργία των μηχανισμών και της κομματικής νομενκλατούρας και να πάρουν την τύχη της Κεντροδεξιάς παράταξης στα χέρια τους, εκλέγοντας στη θέση του Προέδρου της ΝΔ τον Αντώνη Σαμαρά.

Όπως υπονοεί η γνωστή παροιμία, κάποιοι ανακαλύπτουν στις διάφορες συγκυρίες πρόσφορο έδαφος εκμετάλλευσης των συνθηκών, ώστε να επιβάλλουν περαιτέρω τις επιθυμίες τους. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με όλους τους παράγοντες που «διαπλέκονται» όσον αφορά την εκτέλεση του μνημονίου. Ιδιαίτερα στο ζήτημα των εργασιακών σχέσεων και των αμοιβών στον ιδιωτικό τομέα, τόσο η Τρόικα, όσο κι η κυβέρνηση, οι εργοδότες και το συνδικαλιστικό κίνημα, ορμώμενοι από διαφορετικά κίνητρα, εκμεταλλευόμενοι την υπαρκτή ανάγκη για μεγαλύτερη ελαστικότητα των όρων λειτουργίας επιχειρήσεων που βρίσκονται στα πρόθυρα πτώχευσης, συμβάλλουν στη δημιουργία ενός εργασιακού «Μεσαίωνα».

Αν αντιπαρέβαλε κανείς την ομιλία Σαμαρά στο Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο και την αντίστοιχη σημερινή παρουσία Παπανδρέου ή τη συνέντευξη Παπακωνσταντίνου στον Πρετεντέρη, θα διέκρινε την εντελώς διαφορετική στρατηγική τοποθέτηση, και σε «φιλοσοφικό» επίπεδο, με την ευρύτερη έννοια που χαρακτηρίζει τις δυο προσεγγίσεις για την οικονομία. Από τη μια η συνειδητή προσπάθεια να δοθεί προοπτική στο λαό και ανάσα στην επιχειρηματική δραστηριότητα και την κατανάλωση, κι από την άλλη η αναπαραγωγή των κλασικών επιχειρημάτων που ενισχύουν το φόβο στους πολίτες και την καχεξία στην αγορά. Από τη μια η σύγχρονη φιλελεύθερη προσέγγιση μέσα κι από μια συμπεριφορική ανάλυση των δεδομένων κι από την άλλη η μονομερής «συνταγή» της λιτότητας και του αποπληθωρισμού που αποδείχτηκε στην πράξη, ανεπαρκής για τη χώρα μας.

Διθυραμβικά προσέγγισαν τα κραταιά ΜΜΕ την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής μέρους του δανείου των 110 δις (δεν περιλαμβάνονται οι καταβληθείσες 3 πρώτες δόσεις) που μας χορηγήθηκε από την Τρόικα. Θεμιτό, στο βαθμό που η χώρα ήταν προφανές ότι δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της, λόγω των υπέρογκων τόκων ανά έτος, που συνεπάγονταν η χρονικά περιορισμένη δανειακή σύμβαση. Αποτελεί βέβαια απορίας άξιον, πως τόσοι εξέχοντες τεχνοκράτες δεν είχαν εξαρχής κατανοήσει με βάση τα θεμελιώδη δεδομένα και τις προοπτικές βαθιάς ύφεσης της Ελληνικής οικονομίας, ότι δεν υπήρχε λογική πιθανότητα έγκαιρης ανταπόκρισης μας, μέσα σε ένα τόσο στενό πλαίσιο. Ήταν άραγε μια τυχαία αδυναμία αντίληψης της πραγματικότητας, υπερεκτιμήθηκε η δυναμική των μνημονιακών πολιτικών ή απλά η κυβέρνηση και οι δανειστές της επένδυσαν στη δημιουργία φοβικού κλίματος που θα επέτρεπε υπό τη δαμόκλειο σπάθη της χρεοκοπίας, τη λήψη επώδυνων αποφάσεων;

Βράδυ 4ης Οκτωβρίου, ένα χρόνο πριν. Το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών με την απρόβλεπτα μεγάλη διαφορά υπέρ του ΠΑΣΟΚ είχε επισημοποιηθεί. Ο Καραμανλής ανακοινώνει ευθαρσώς ότι αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους, ανοίγει τις διαδικασίες για την εκλογή νέου αρχηγού στη ΝΔ. Ακολουθούν οι δηλώσεις των φερόμενων ως πιθανότερων υποψηφίων. Τα ΜΜΕ έχοντας σχεδόν προδικάσει το αποτέλεσμα και τη σειρά κατάταξης των επίδοξων ηγετών, παρουσιάζουν πρώτα τη δήλωση της κ. Μπακογιάννη, μετά του κ.Αβραμόπουλου και τελευταία του Α.Σαμαρά. Τέτοιου είδους δημόσιες κινήσεις κινούνται στα πλαίσια του κομφορμισμού και του πολιτικώς ορθού. Περιγραφή της κατάστασης και αναφορά στην προοπτική, που κατά τη γνώμη του καθενός δίνει η δική του υποψηφιότητα. Ακόμα όμως ηχεί στα αυτιά μου η φράση του Α. Σαμαρά, «ψηλά το κεφάλι». Αυτή η προτροπή, έμελλε από τις πολιτικές εξελίξεις, να αποτελεί την ύψιστη ανάγκη για την ανάταση της πολιτικής λειτουργίας, την υπέρβαση της κοινωνικής απογοήτευσης, την επαναφορά της ιδεολογικής επιχειρηματολογίας.