Μεγάλες ανατροπές στη διαδικασία αξιολόγησης χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, ετοιμάζεται να φέρει το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης που θα καταθέσει σύντομα το σχετικό νομοσχέδιο.

Πλέον αλλάζει ο τρόπος που οι αξιολογητές βαθμολογούν τους εργαζόμενους στα υπουργεία και τους δημοσίους φορείς, θα γίνεται με ποσόστωση και οι υπάλληλοι θα τοποθετούνται σε κλίμακες βαθμολόγησης. Μεγάλο στοίχημα για το υπουργείο όμως αποτελεί και το θέμα της επιλογής των προϊσταμένων στο Δημόσιο. Η σχετική ρύθμιση, βασική φιλοσοφία της οποίας θα είναι να μπουν σε πρώτο πλάνο τα προσόντα, έναντι της ιεραρχίας αποφασίστηκε τελικώς να έρθει στη Βουλή με χωριστό νομοσχέδιο.

Με αυτή, θα ενισχύονται δηλαδή τα κριτήρια που αφορούν τα τυπικά προσόντα (πτυχία, μεταπτυχιακά κ.ά.) των υποψηφίων γενικών διευθυντών, διευθυντών και τμηματαρχών, με στόχο να έχουν πλεονέκτημα οι νεότεροι προσοντούχοι υπάλληλοι έναντι των στελεχών που διαθέτουν κυρίως εμπειρία.

Στις προβλέψεις που μελετώνται συμπεριλαμβάνεται, σύμφωνα με πληροφορίες, και η διεξαγωγή ειδικής συνέντευξης στα πρότυπα άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Στο πλαίσιο αυτό και σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα η συνέντευξη αναμένεται να είναι ανοιχτή στους συνυποψηφίους, να μαγνητοφωνείται και να πραγματοποιείται από επιτροπές ανώτατων στελεχών που θα έχουν εκπαιδευτεί στο εξωτερικό. (Διαβάστε περισσότερα...)

ΠΗΓΗ: ΗΜΕΡΗΣΙΑ
 http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26510&subid=2&pubid=113199332

Του Μιχάλη Αλεξανδρίδη

Δεν έλειψαν ποτέ οι χλευαστικές αναφορές στους 300 της Βουλής, αφού η πολιτική και οι πολιτικοί είναι προνομιούχο πεδίο για την άσκηση κριτικής αλλά και την άνθηση της σάτιρας.

Κάποτε όμως η κριτική ασκούταν για την ελαχιστότητα των πολιτικών και την ανικανότητά τους να ανταποκριθούν στις προσδοκίες όσων τους ψήφιζαν και τους έστελναν στη Βουλή, ελπίζοντας σε πολύ περισσότερα από αυτά που τελικά έπαιρναν. Και δεν αναφερόμαστε στις πατροπαράδοτες πελατειακές σχέσεις μεταξύ βουλευτή και ψηφοφόρου αλλά στις πολιτικά ορθές σχέσεις μεταξύ πολίτη και πολιτικού, που υπόσχεται να κάνει το καλύτερο για την πατρίδα και το κοινωνικό σύνολο.

Καθώς τα τραγούδια μένουν πιο εύκολα από τις άλλες μορφές τέχνης, όλοι θυμούνται το “ήρθε ο βουλευτής στο χωριό, βόλτες από κει κι από δω, μοιράζει υποσχέσεις στους αγρότες...” του Θ. Μπακαλάκου αλλά και τον πονηρό πολιτευτή του Δ. Σαββόπουλου. Και να φανταστείτε ότι το φαινόμενο Λιάπη δεν είχε εμφανιστεί ακόμη.

Η εικόνα που παρουσιάζει όμως σήμερα σε μεγάλο ποσοστό η ελληνική Βουλή είναι περισσότερο αστεία από ποτέ, χωρίς να προκαλεί γέλιο. Αυτοί που στείλαμε στις τελευταίες εκλογές, για να μας εκπροσωπήσουν, σίγουρα δεν είναι η αφρόκρεμα της ελληνικής κοινωνίας.

Αν επρόκειτο μόνον για τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής, που όποιος διαθέτει τον κοινό νου κατάλαβε ότι πέρα από φασίστες είναι ένας κακόγουστος θίασος, θα ξέραμε ποιος είναι ο εχθρός.

Δεν είναι όμως μόνον αυτοί. Ο Μιχάλης Ταμήλος έμεινε αξέχαστος με τη δήλωσή του ότι δεν συμμετέχει σε επιτροπές της Βουλής χωρίς έξτρα αμοιβή. Ο μεγάλος Δάνης Τζαμτζής έμεινε επίσης στην ιστορία με τις αναφορές του στη φτώχεια (δεν εννοούσε πνευματική) των συναδέλφων του μαζί με την εικόνα της Ραχήλ Μακρή των ΑΝΕΛ πάνω στα κάγκελα της ΕΡΤ. Τελευταίο κρούσμα ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, που φαντάζομαι ότι και στο ΣΥΡΙΖΑ πολύ θα θέλουν να ξεχαστεί γρήγορα η καρναβαλική αμφίεση αλλά και η συμπεριφορά του μέσα στο ράσο -είναι μόνο ένα παράδειγμα με πολλούς μιμητές. Η συνάδελφός του της ΝΔ από το ίδιο χωριό έπεσε στα μαλακά, αν και η δική της απάντηση στις άστοχες ατάκες του παπά Σούρα ήταν αναλόγου επιπέδου.

Θέλω να ελπίζω ότι ουδείς από τους παραπάνω και τους ομοίους τους δέχτηκε τα συχαρίκια της τοπικής κοινωνίας για τις επιλογές του. Γιατί, αν τα δέχτηκαν, τότε ξέρουμε ποιοι στέλνουν τέτοιους τύπους στη Βουλή και, ακόμη χειρότερα, διαισθανόμαστε ότι θα τους ξαναστείλουν και μετά θα αναρωτιούνται -μαζί με τους υπόλοιπους- γιατί δεν πρόκειται να φτιάξει ποτέ αυτή η χώρα...

ΠΗΓΗ: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
http://www.makthes.gr/news/opinions/115486/

Η επιτάχυνση των διαδικασιών για την επανιδιωτικοποίηση των τραπεζών και την επιστροφή τους στους ιδιώτες μετόχους, η ανοδική πορεία του χρηματιστηρίου της Αθήνας στις πρώτες συνεδριάσεις του 2014 και η πτώση του spread κάτω από τις 600 μονάδες αντανακλούν τη βελτίωση του κλίματος έναντι της Ελλάδας και τον βαθμό εμπιστοσύνης στην οικονομία της.

Σαφώς αντικατοπτρίζουν τις αυξημένες προσδοκίες των αγορών. Το spread στα δεκαετή ομόλογα μειώθηκε χθες στις 584 μονάδες βάσης, στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων τριάμισι ετών, ο δε Γενικός Δείκτης του Χ.Α. έκλεισε με άνοδο 2,7%.

Η Ελλάδα έχει μπροστά της τώρα τη μεγάλη μάχη για τη νέα αποφασιστική μείωση του δημοσίου χρέους της, ώστε να καταστεί βιώσιμη η εξυπηρέτησή του. Η επιτυχής έκβαση θα εξαρτηθεί, σε σημαντικό βαθμό, από την αξιοπιστία της ίδιας της χώρας.

Με απλά λόγια, από το εάν θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε στον δρόμο των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, οι οποίες αποτελούν καταλύτη για την οικοδόμηση μιας νέας παραγωγικής βάσης, ικανής να ανταποκριθεί στον διεθνή ανταγωνισμό.

Για να μην κινδυνεύσει η επίτευξη του μεγάλου στόχου, δηλαδή η μείωση του χρέους σε βιώσιμα επίπεδα, για να αποδώσουν καρπούς οι αιματηρές θυσίες των πολιτών, αυτή η πορεία δεν πρέπει να διαταραχθεί. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, ακόμη και όταν «ξεκινούν» από διαφορετικές αφετηρίες, πρέπει να κινείται με γνώμονα αυτό τον εθνικό στόχο.

Οι οιωνοί είναι καλοί. Αλλά οι εφησυχασμοί μπορεί να αποδειχθούν επικίνδυνοι. Άλλωστε, όπως έδειξε η φθίνουσα πορεία των εξαγωγών το 2013 και οι ασθενικές επιδόσεις της μεταποιητικής βιομηχανίας, είναι ακόμη πολύ εύθραυστος ο όποιος περιορισμός της ύφεσης έχει επιτευχθεί.

ΠΗΓΗ: ΗΜΕΡΗΣΙΑ
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27688&subid=2&pubid=113197426

Όταν αυτή η κοινωνία αφιέρωσε λιγότερο χρόνο για να επιχειρηματολογήσει γύρω από πολύ σημαντικότερα, και με ουσιαστικότερες κοινωνικές επιπτώσεις, ζητήματα, ήταν δυσανάλογα μεγάλη και άσκοπη φθορά για την κυβέρνηση και τον τόπο να αναλωνόμαστε σε μια ανούσια αντιπαράθεση για ένα μέτρο που μετά βίας θα προσέθετε 20-30 εκατομ. ευρώ στον προϋπολογισμό (μετά τις εξαιρέσεις απόρων, χρονίως πασχόντων και πιθανότατα ανέργων).

Τελικά ποιος ακριβώς ήταν ο στόχος αυτού του μέτρου; Ποια η λογική στο να χρεώνεις αυτόνομα υπηρεσίες υγείας, όταν διαθέτεις ένα σύστημα γενικευμένου κοινωνικού κράτους που χρηματοδοτείται κι από αρκετά υψηλές ασφαλιστικές εισφορές (τις οποίες μάλιστα υποχρεούμαστε να μειώσουμε σταδιακά); Μπορούσε να έχει αποφευχθεί αυτή η αναταραχή που με την παραφιλολογία και τον δημοσιογραφικό κιτρινισμό πήρε απρόσμενες διαστάσεις;

Το βασικό επιχείρημα υπέρ της επιβολής του μέτρου ήταν η ανάγκη να περιοριστεί η αλόγιστη καταφυγή στα νοσοκομεία ακόμα και για περιπτώσεις που ιατρικά δεν θα δικαιολογούσαν κάτι τέτοιο. Η βάση του σκεπτικού είναι σωστή αλλά η απάντηση στο πρόβλημα δεν βρίσκεται στο αντικίνητρο της επιπρόσθετης οικονομικής επιβάρυνσης αλλά στο κίνητρο της πρόληψης, της ενημέρωσης, και κυρίως στη βελτίωση της πρωτοβάθμιας περίθαλψης.

Χρειαζόταν άραγε όλη αυτή η... ασύμμετρη επικοινωνιακή πίεση και για μια ακόμα φορά η προσωπική εμπλοκή του πρωθυπουργού, για να ανακληθεί ένα αντιφατικό μέτρο που θα μπορούσε να εντάσσεται σε μια πιο φιλελεύθερη αντίληψη για αντίτιμο ανά υπηρεσία με μείωση της αντίστοιχης φορολογίας εισοδήματος ή των ασφαλιστικών επιβαρύνσεων αλλά δεν έχει θέση στη σημερινή δομή του κοινωνικού κράτους;

Αυτό που μένει ως δίδαγμα από τη συγκεκριμένη υπόθεση είναι ότι ορισμένες αποφάσεις που μπορεί να φέρουν υπερβολική επικοινωνιακή φόρτιση σε σχέση με τη σημαντικότητα τους, καλό είναι να εντοπίζονται από τους αρμόδιους υπουργούς (που ο ρόλος τους δεν είναι η προσωπική επικοινωνιακή ανάλωση, ούτε η τυπική εκτέλεση υποχρεώσεων αλλά η έγκαιρη ανάγνωση και διαχείριση των αντιδράσεων) πριν χρειαστεί η πρωθυπουργική ανάμειξη.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα μπορούσε πχ να έχει υπάρξει μια προεργασία ώστε να μην χρειαστεί καν η λύση να βρεθεί στη φορολόγηση, ακόμα κι αν πρόκειται για τον καπνό, αλλά στην περαιτέρω περιστολή δαπανών από τη γενικευμένη χρήση των ηλεκτρονικών προμηθειών ή τον περιορισμό κοστοβόρων εξετάσεων.

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος –Ψυχολόγος

Η προηγούμενη ελληνική προεδρία ήταν σε μια εποχή όπου όλα καλύπτονταν από την... αιθαλομίχλη της ακόρεστης εκτόνωσης μιας καταπιεσμένης καταναλωτικής μανίας, της προσδοκίας μιας εθνικής υπεραξίας από τους Ολυμπιακούς αγώνες, και της κατάκτησης του ευρώ αγνοώντας τους δομικούς κινδύνους και τις εγγενείς αδυναμίες μας. Η τωρινή περίσταση, που βρίσκει την Ελλάδα στο τιμόνι της Ε.Ε., αποτελεί το άλλο άκρο των εξελίξεων.

Η χώρα ολοκληρώνει μια επώδυνη δημοσιονομική προσαρμογή, η σαπουνόφουσκα (πολιτική και οικονομική) των προηγούμενων δεκαετιών έσκασε με εκκωφαντικό κρότο, αποκαλύπτοντας πόσο γυμνός ήταν τελικά ο «βασιλιάς», αλλά και η Ευρώπη βιώνει τις συνέπειες του ανορθολογικού οικοδομήματος της ΟΝΕ και της έλλειψης συνεκτικών και ευρύτατα δημοκρατικών μηχανισμών διοίκησης.

Κι αν η τότε προεδρία εξαντλήθηκε σε επικοινωνιακές φιέστες και ανούσιες τυπικότητες, η σημερινή ιδιαίτερη συγκυρία επιτάσσει η ανάληψη αυτής της σημαντικής ευθύνης να αποτελέσει αυτή τη φορά τουλάχιστον ένα σημειολογικό επίκεντρο αναφοράς για το επόμενο διάστημα. Μια χώρα που μέχρι 1,5 χρόνο πριν θεωρούνταν παρίας και υποψήφια προς αποχώρηση από το ευρώ, τη στιγμή που ανακτά τη δημοσιονομική αξιοπιστία της έχει την υποχρέωση να θέσει επί τάπητος όλα τα βασικά ζητήματα που ανέδειξε αυτή η κρίση.

Να διερευνήσει τις αναγκαίες βελτιώσεις στο πολιτικό και οικονομικό διοικητικό κενό που έφερνε τις διαρκώς καθυστερημένες αποφάσεις και άφηνε περιθώριο στην απόλυτη επιβολή των γερμανικών τιμωρητικών μονομερειών. Να απαντήσει στον ευρύτατο ευρωσκεπτικισμό με σαφή επιχειρήματα εμβάθυνσης της δημοκρατικής νομιμοποίησης και σεβασμού των εθνικών ιδιαιτεροτήτων. Να αποκτήσει ξεκάθαρο παραγωγικό προσανατολισμό απέναντι στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και να αναπτύξει αποδοτικούς μηχανισμούς στοχευμένης ενίσχυσης της απασχόλησης.

Πέρα όμως από αυτά το ευρύτερα ζητήματα, η συγκυρία δεν μπορεί παρά να πρέπει να αξιοποιηθεί από την ελληνική πλευρά και για καθαρά εθνικούς λόγους. Ως μέρος της λύσης του Ευρωπαϊκού ενεργειακού προβλήματος, η εκμετάλλευση της ΑΟΖ μας αποκτά μια γενικότερη κάλυψη και επέκταση των εξαρτωμένων συμφερόντων. Η αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης με ενεργότερη Ευρωπαϊκή συμμετοχή στη φύλαξη των συνόρων είναι μια απαραίτητη επιλογή με αμοιβαία οφέλη.

Είναι προφανές ότι αν όλη αυτή η προβολή της χώρας συνδυαστεί με μια ατζέντα θεμάτων που θα προσπαθήσει να αφυπνίσει συνειδήσεις και να δείξει το δρόμο ενός συνεκτικού και λειτουργικού μέλλοντος για την Ε.Ε., αυτή η προεδρία δεν αποκλείεται να λειτουργήσει ως ένα κομβικό σημείο για την πορεία του Ευρωπαϊκού οράματος, από τη στιγμή μάλιστα που οι επικείμενες ευρωεκλογές θα αναδείξουν το βάθος των διαχρονικών προβλημάτων της.

Θα έχει πάντως σίγουρα αφήσει μια αναμφισβήτητα θετική εντύπωση για τις δυνατότητες και την αποφασιστικότητα της Ελλάδας να αποτελέσει τελικά όχι την Ιφιγένεια μιας αυτιστικής Ευρωπαϊκής ηγεσίας αλλά τον Προμηθέα που μέσα από την προσωπική του ταλαιπωρία θα δώσει (στη συγκεκριμένη περίπτωση για δεύτερη φορά) τη φωτιά του πολιτισμού και της γνώσης στους εταίρους.

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος