Μετά τη συμπλήρωση των περιβόητων 100 πρώτων ημερών διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που θα άλλαζαν το πρόσωπο και την αξιοπιστία της Ελλάδας στο εξωτερικό, θα έβαζαν τις βάσεις για τον εκσυγχρονισμό του κράτους, των δομών της οικονομίας και την εμβάθυνση του εκδημοκρατισμού στην κοινωνία, ελπίδες που αποδείχθηκαν όλες μακρινές χίμαιρες, λες κι απελευθερώθηκαν από έναν σφιχτό, περιοριστικό ψυχολογικό πέπλο ευπρεπούς νομιμοφροσύνης (σαν τις στημένες, παλιές οικογενειακές φωτογραφίες) οι κυβερνώντες βάλθηκαν να μας αποδείξουν ότι γνωρίζουν καλά την τέχνη των πολλαπλών στροφών με ταχύτητες και τεχνικές μάλιστα που θυμίζουν το γνωστό από τα λούνα πάρκ «γύρο του θανάτου». Είναι τόσο απανωτές και τόσο ισχυρές οι περιστροφές και οι συνεχόμενες αλλαγές κατεύθυνσης που πέρα από τον ίλιγγο των κυβερνητικών στελεχών, οι δηλώσεις των οποίων τις τελευταίες ημέρες προσπαθούν να δικαιολογηθούν με αντιφατικά επιχειρήματα, φέρνουν και τον πολίτη σε κατάσταση μειδιάματος ή εκνευρισμού, και σταδιακά όλους μας σε μια φάση γενικευμένης ζάλης, που πιθανότατα όμως θα οδηγήσει πολύ πιο σύντομα του αναμενόμενου σε αποστροφή και ισχυρή αποδοκιμασία των πρακτικών της ηγετικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ.

Με ύψος και βλέμμα θλιμμένο, σχεδόν περίλυπο, με φωνή παθητική, τονικά λίγο χαμηλότερη, χωρίς εξάρσεις και εντάσεις, ώμους γυρτούς πέραν του συνηθισμένου, σχεδόν ενοχικός και με παντελή έλλειψη δυναμισμού, οραματισμού για το καλύτερο αύριο μετά την πάροδο της κρίσης, ο Γ.Παπανδρέου εμφανίσθηκε χθες βράδυ, ενώπιον του Ελληνικού λαού με ένα διάγγελμα, κραυγή απελπισίας για την κατάσταση της οικονομίας και το μέλλον της χώρας. Αφού μας εξέθεσε τα γνωστά πλέον δεδομένα και το πλαίσιο μέσα στο οποίο οφείλουμε να κινηθούμε, με περισσή παρρησία και πλήρη λήθη για την προεκλογική καταγγελία των προθέσεων Καραμανλή και τις δικές του παραπλανητικές, δημαγωγικές εξαγγελίες, ως και να αναλάμβανε σήμερα τα καθήκοντα του πρωθυπουργού, μας ενημέρωσε για τα επιπρόσθετα μέτρα τα οποία κρίνονται αναγκαία για την άμεση βελτίωση των δημοσιονομικών μεγεθών, χωρίς όμως την ελάχιστη αναφορά στους τρόπους άμεσης στήριξης της βυθιζόμενης αγοράς και την έκρηξης της ανεργίας που νομοτελειακά έρχεται.

Δεκατέσσερα χρόνια μετά την τραγική εκείνη ημέρα της πτώσης του στρατιωτικού ελικοπτέρου και οι μνήμες του ιστορικού της κρίσης των Ιμίων που κατέληξε στον άδικο αλλά περήφανο χαμό των αξιωματικών Καραθανάση, Βλαχάκου και Γιαλοψού, στοιχειώνουν ακόμα το μυαλό μας. Ακόμα κι όταν οι αδυσώπητοι ρυθμοί της καθημερινότητας και η επιλεκτική «αμνησία» των μέσων ενημέρωσης παραγκωνίζουν, σχεδόν αποσιωπούν τέτοιες επετείους, πάντοτε θα υπάρχουν γύρω μας, δίπλα μας, άνθρωποι που θα μας τις θυμίζουν γιατί αυτοί συνεχίζουν να μην λησμονούν εκείνα τα γεγονότα, να απορούν για τις εξελίξεις, να πονούν για το τελικό τους αποτέλεσμα.

Μετά την επιτυχημένη έκδοση ομολόγου με το γιγάντιο επιτόκιο του 6.2% (άραγε γιατί δανειστήκαμε 3 δις επιπλέον των αρχικά ζητούμενων, εάν έχουμε ειλικρινή εμπιστοσύνη στο πρόγραμμα σταθερότητας της κυβέρνησης και δεν αναμέναμε τη σταδιακή αποκλιμάκωση των spreads σε σύντομο χρονικό διάστημα, εφόσον όντως γίνουν εμφανή τα πρώτα θετικά αποτελέσματα) και τη φημολογία για ενδεχόμενη εμπλοκή του Κινεζικού κράτους με αγορά ενός σημαντικού πακέτου ομολόγων (αξίας από 5 έως 25 δις ευρώ) με αντάλλαγμα τη συμμετοχή τους στην Εθνική Τράπεζα ή τον ΟΣΕ, υπήρξαν δυο αυτόματες αλληλεξαρτούμενες αντιδράσεις. Από την μια, υπήρξε μια γενικευμένη αντίδραση στην προοπτική εισόδου του «Κίτρινου» οικονομικού πυρετού στην Ευρωπαϊκή οικονομία, όχι μόνο μέσω της αγοράς μέρους του χρέους Ευρωπαϊκών χωρών, Από την άλλη, η αρχικά μουδιασμένη αντίδραση των εταίρων μας στις εξαγγελίες των προθέσεων της κυβέρνησης μετουσιώθηκε με αξιοπρόσεκτη ένταση, σε υποστήριξη των Ελληνικών προσπαθειών με δηλώσεις και διαρροές για πιθανή οικονομική στήριξη της χώρας (προείσπραξη κοινοτικών κονδυλίων, ενίσχυση μέσω της Ευρωπαϊκής τράπεζας επενδύσεων, διμερή δανεισμό, κοινοπρακτικό δανεισμό και έκδοση κοινού ευρω-ομολόγου με ελκυστικό επιτόκιο).