Πριν ένα χρόνο περιγράφαμε με ακρίβεια την προοπτική μικτού δανεισμού από Ε.Ε.-ΔΝΤ με υπερβολικό επιτόκιο εν είδη «τιμωρίας» για την παρεκτροπή μας από τους κανόνες της «Λισσαβόνας». Ήταν προφανές ότι το χρονοδιάγραμμα κι οι εμπροσθοβαρείς δημοσιονομικές απαιτήσεις οδηγούσαν τη χώρα σε διόγκωση του χρέους που θα απαιτούσε νέες παρεμβάσεις. Στα πλαίσια μιας φοβικής κατάστασης (ελέω πιθανής χρεοκοπίας) προωθήθηκαν όχι μόνο αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές (ενώ σημαντικές μεταρρυθμίσεις στις αγκυλώσεις του παραγωγικού μας δεν έχουν αγγιχτεί – καρτέλ, μεσάζοντες, ολιγοπώλια, κλειστές αγορές) αλλά και υπερβολές σε εργασιακά κι ασφαλιστικά ζητήματα εις βάρος των νεώτερων γενεών που βλέπουν την εργασία να μετατρέπεται σε απασχόληση (αφού δεν τίθενται ξεκάθαροι όροι καταφυγής μιας επιχείρησης σε ελαστικοποίηση) και την αξιοπρεπή σύνταξη σε άπιαστο όνειρο.

Οι εξεγέρσεις σε Αίγυπτο και Τυνησία έφεραν στην επιφάνεια τις εγγενείς αδυναμίες καθεστώτων που με τη στήριξη της Δύσης διαχειρίζονταν με έπαρση και καταπιεστική λογική τα δημόσια πράγματα των χωρών τους, επί δεκαετίες, ενισχύοντας παραπληρωματικά τις ακραίες εθνικιστικές, ισλαμικές φωνές. Πολλοί έσπευσαν άκριτα να αναζητήσουν παραλληλισμούς στις εκεί έκρυθμες καταστάσεις με τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας και τον τρόπο αντίδρασης στους περιορισμούς και τις κοινωνικοοικονομικές συνέπειες του μνημονίου. Υπάρχει όμως όντως υπαρκτό έδαφος συνδυασμού των δυο περιπτώσεων και ποια διδάγματα μας δίνουν τα συμβαίνοντα στη Β.Αφρική;

Συζητώντας για την αναζήτηση των ευθυνών για την έναρξη της παγκόσμιας κρίσης, πολύ λογικά προκύπτει και το ζήτημα του πότε και πως, θα επανέλθει η οικονομία σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Με βάση την εμπειρία των δυο πιο σημαντικών προηγούμενων κρίσεων τις δεκαετίες του ’30 και του ’70, αρκετοί θεωρούν ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα καταλήξουμε σε γενικευμένες εχθροπραξίες (λόγω και των κοινωνικών αντιδράσεων), αν όχι εφάμιλλες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου πάντως αρκετά σημαντικές. Άλλοι πάλι βλέπουν την επάνοδο σε ουσιαστικούς αναπτυξιακούς ρυθμούς στην αναβάθμιση της παραγωγικής διαδικασίας, στην καινοτομία και τον «πόλεμο» της σύγχρονης τεχνολογίας. Ποιος μπορεί τελικά να είναι ο «πόλεμος» του μέλλοντος μας και με ποιο τρόπο θα τον διαχειριστεί προς όφελος της η υπερδύναμη;