Τα
φορολογικά
νομοσχέδια στην Ελλάδα είχαν, επί δεκαετίες, προσαρμοστεί στην ευρύτερη
προσέγγιση για τη δημόσια διοίκηση, Έλλειψη ολοκληρωμένης δομής, σταθερού
μακροπρόθεσμου πλάνου και στόχων,
μικροπολιτική αντιμετώπιση. Κάθε
υπουργός ένιωθε «επιτακτική» την ανάγκη να φέρνει ένα καινούριο σχετικό νόμο,
σχεδόν κάθε χρόνο! Την ίδια στιγμή βέβαια ο
τεχνολογικός εκσυγχρονισμός
(μηχανογράφηση, ψηφιακές υπηρεσίες, ελεγκτικοί μηχανισμοί) κινούνταν με τη
συνήθη ραθυμία και αναβλητικότητα!