Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στην
ιδιοτυπία
της ελληνικής οικονομίας να αποτελείται σε τόσο μεγάλο βαθμό (περίπου στο
35% και σχεδόν διπλάσιο από τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο), από αυτοαπασχολούμενους.
Οι λόγοι έχουν εξηγηθεί εκτενώς (η μεταπολεμική εμμονή της προσωπικής
«μαρκίζας», η
έλλειψη κουλτούρας συνεργασίας που επιτείνεται από το
χαλαρό και επιρρεπές στην ανομία σύστημα, η μη εξωστρεφής λογική και μέσω
οικονομικών κλίμακας). Το ερώτημα παραμένει. Ποιος είναι ο πιο αποδοτικός
τρόπος για την
υπέρβαση αυτής της αγκύλωσης;