ΜΑΧΗΤΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ: 2015-09-13

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος

Η αμετροέπεια δεν είναι απλά η έλλειψη μεσότητας με την Αριστοτελική προσέγγιση. Χαρακτηρίζει συμπεριφορές και δραστηριότητες με το στίγμα της άμεσης ή κεκαλυμμένης έπαρσης που πασχίζουν να αποδείξουν ότι δεν αποτελούν παρά μόνο την φυσιολογική έκφραση μιας, μη κατανοητής στους υπολοίπους, υπερβολής. Η πολιτική βρίθει από περιπτώσεις όπου εσκεμμένα τίθενται αμετροεπείς στόχοι γιατί η ψυχοδιεγερτική τους διάσταση διατηρεί ζωντανή την οραματική φλόγα στους πολίτες ακόμα κι όταν οι σπίθες έχουν χάσει οριστικά την ορμή τους.

Όλες οι πολιτικές δυνάμεις έχουν κατά καιρούς και με διαφορετικούς τρόπους χρησιμοποιήσει αυτό το εργαλείο στηρίζοντας τις ελπίδες για κατάκτηση και διατήρηση της εξουσίας στην οριοθέτηση υψηλών προσδοκιών ώστε να παριστάνουν στην πορεία τους πληγωμένους μαχητές που λύγισαν από τις αντιξοότητες κατά τη διάρκεια της προσπάθειας. Το ίδιο έπραξε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που οι κορυφές που έθετε ως τρόπαιο δεν ήταν καν δικές του. Διακήρυττε την κατάκτηση ενός ύψους, τις διαδρομές προς το οποίο και τις τακτικές ανόδου δεν τις γνώριζε και εν πολλοίς προκαθορίζονταν από άλλους. Γι' αυτό και κατέληξε χαμένος σε κακοτράχαλα μονοπάτια.

Σε αυτές τις εκλογές αποδεσμευμένοι από εμμονές πίσω από τις οποίες κρύφτηκε η αντίσταση σε κάθε αλλαγή, ελεύθεροι από μύθους που γίνονταν χαλάκι για να χωρέσουν κάθε ιδεοληψία, μας δίνεται η μεγάλη ευκαιρία να δώσουμε μια τελειωτική απάντηση στο αν μπορούμε να πορευτούμε με μετριοπάθεια, αναγνωρίζοντας λάθη όλων των πλευρών, εγχώριων και εξωχώριων, χωρίς να παριστάνουμε ότι η αμφισβήτηση της πραγματικότητας είναι ικανή να φέρει από μόνη της αναγκαίες βελτιώσεις πόσο μάλλον ανατροπές.

Σε αυτή την επιλογή μας θα κριθεί και η συλλογική μας αμετροέπεια. Θα πορευτούμε και πάλι με την μετριότητα της πλαστής ελπίδας ή θα προτιμήσουμε την μετριοπάθεια των μακροπρόθεσμων αλλά μόνιμων αποτελεσμάτων; Θα διαλέξουμε την μεθοδικότητα των συγκροτημένων, κλιμακωτών δράσεων ή θα επιμείνουμε στον πρόσκαιρο καθησυχασμό της δημιουργικής ασάφειας; Θα δοκιμάσουμε μια σύγχρονη αντίληψη για το κράτος και την οικονομία ή θα αναμασήσουμε και πάλι ξεπερασμένες ιδεοληπτικές αναφορές μέσα σε μια, κενή περιεχομένου, νέα συσκευασία.

Η μεταπολίτευση δεν θα κλείσει ποτέ τον κύκλο της αν δεν εκπληρωθούν δυο απαραίτητες προϋποθέσεις. Ο θεσμικός ανασχεδιασμός από την κυβερνητική έως την κομματική λειτουργία και η υπέρβαση των ιδεολογικών τοτέμ με τα οποία πορευτήκαμε σφιχταγκαλιασμένοι επί δεκαετίες. Θα εκμεταλλευτούμε αυτό το παράθυρο προς το μέλλον ή θα μείνουμε αγκιστρωμένοι στο χθες που διαρκώς μεταμφιέζεται σε "νέο". Απάντηση την Κυριακή στις κάλπες!

Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Οι βαρετές τηλεμαχίες των χλιαρών ερωτήσεων και των ακόμα πιο άνευρων απαντήσεων όχι μόνο δεν αναδεικνύουν τα πλεονεκτήματα των ομιλητών αλλά τουναντίον αποκρύπτουν, σε μεγάλο βαθμό, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τα πραγματικά πλεονεκτήματα τους. Μια εμφανώς αμυντική στάση μπορεί να μην συνεγείρει τα πλήθη αλλά περιορίζει τις απώλειες, όπως και μια πιο επιθετική διάθεση δεν εξασφαλίζει κέρδη αν δεν χαλιναγωγηθεί και διοχετευθεί σε πολύ συγκεκριμένο και προνομιακό πεδίο.

Ο Τσίπρας προσπαθεί να αποτρέψει την ενδελεχή συζήτηση για το πως οδηγηθήκαμε στο 3ο μνημόνιο, κι αν αυτό μπορούσε να έχει αποφευχθεί, στολίζοντας το λόγο του με αυτοθυσιακές αναφορές ηρωικού παροξυσμού και οικονομικίστικους ανορθολογισμούς που δεν δικαιολογούν ούτε τον υπέρογκο δανεισμό, ούτε την μη αναγκαία νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, ούτε τις οριζόντιες εισοδηματικές περικοπές και την νέα υπερφορολόγηση. Θεωρεί ότι η ηλικιακή νεότητα ως φυσικό πλεονέκτημα μπορεί να ταυτιστεί με την πολιτική καινοτομία και την ιδεολογική υπεροχή της υποτιθέμενης άμωμης, μοναδικής αριστερής αλήθειας.

Από την άλλη, η ΝΔ διαθέτει ένα επαρκές οπλοστάσιο τόσο σε οικονομικό όσο και σε αξιακό επίπεδο που πρέπει να το εκμεταλλευτεί στο έπακρο κι αυτό είναι σίγουρο ότι δεν αναπτύσσεται πλήρως στα στενά πλαίσια ενός debate. Τα Ευρωπαϊκά στοιχεία, για το ποιες ήταν το 2014 οι απαιτήσεις της τρόικας για τα επόμενα χρόνια σε δημοσιονομικό και χρηματοδοτικό επίπεδο και πως θα εξασφαλίζονταν αμφότερα, είναι δεδομένα όσο κι αν επιχειρούνται παραπλανητικές ερμηνείες.

Τα μέτρα δεν θα ξεπερνούσαν τα 2 δισ. για το 2015 (η μάχη δίνονταν για να περιοριστούν ακόμα περισσότερο) και το κενό για το 2016 ήταν σχεδόν ανύπαρκτο, ενώ οι δανειακές ανάγκες της επόμενης τριετίας, που θα καλύπτονταν από την πιστοληπτική γραμμή και τις αγορές, κυμαίνονταν γύρω στα 20-25 δισ. Η δε επενδυτική βελτίωση που είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται προσκρούει πλέον πάνω στην αγκυλωτική αποστροφή του ΣΥΡΙΖΑ για την επιχειρηματικότητα.

Όμως και στο αξιακό πλαίσιο δεν προκύπει από πουθενά το πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο νεποτισμός και το ρουσφέτι πήρε νέα εξελιγμένη μορφή βάζοντας στο επίκεντρο την τακτοποίηση έως και των ερωτικών συντρόφων. Αντίθετα, αν και πολλοί προσποιούνται ότι δεν το θυμούνται, ήταν η κυβέρνηση Σαμαρά που έφερε μεγάλες μειώσεις σε όλους τους αιρετούς, ειδική ρύθμιση για την μη τοποθέτηση συγγενών βουλευτών ως συνεργάτες τους και άλλες ανάλογες πρωτοβουλίες που έθεταν τις βάσεις για μια διαφορετική αντίληψη στο δημόσιο βίο.

Αντί για την αναζήτηση της ατάκας που θα γίνει ο πρωτοσέλιδος τίτλος και το viral των κοινωνικών δικτύων την επόμενη μέρα, τα πραγματικά πλεονεκτήματα προκύπτουν από την διαχρονική αξιοπιστία αλλά κι από την αναγνώριση των λαθών που συνδυάζονται με αντίστοιχες κινήσεις ειλικρινούς εξαγνισμού. Κι όσο κι αν η μετάνοια σπάνια αγγίζει βαθιά βιωματικά επίπεδα, η προσαρμοστικότητα στα γεγονότα αποδεικνύεται πάντα πιο ασφαλής δρόμος προς τον πολιτικό παράδεισο από την αναμονή της επαλήθευσης του απρόσβλητου θέσφατου.

Του Αλέξανδρου Κριτσίκη
Δικηγόρου, Υπ.ΔΝ

Λίγες μέρες προ της τρίτης για φέτος εκλογικής αναμέτρησης ο Αλέξης, που απατηλά προκήρυξε και αυτές εκλογές προσπαθώντας να αποσπάσει εκβιαστικά τη ψήφο του μέσου πολίτη καθόρισε το διακύβευμα αυτών των εκλογών ως αποκλειστικά αρμόδιος όντας πρωθυπουργός. Αρχικά ζήτησε καθαρή λαϊκή εντολή προκειμένου να αποσπάσει αυτοδυναμία και να διαπραγματευτεί με τους εταίρους. Στην πορεία όμως, όταν διαπίστωσε από τις πρώτες δημοσκοπήσεις, ότι το δίλημμα που έθεσε δεν προχωρούσε, υπό την επιρροή φαντάζομαι κάποιων «έξυπνων» συμβούλων του το μετέβαλε. Υποστήριξε λοιπόν όπως όλοι γνωρίζουμε, ότι στις εκλογές αυτές συγκρούεται το παλιό με το νέο και πως πρέπει στις εκλογές να ξεμπερδέψουμε με το παλιό κατεστημένο.

Από την άλλη ο Βαγγέλας ως απάντηση στο εκβιαστικό αυτό δίλλημα του Αλέξη απάντησε πως η ΝΔ είναι μαζί το καλό παλιό και το προοδευτικό νέο. Σημειωτέο, ότι τον Βαγγέλα, που πολλοί τον θεωρούσαν ακόμη και μέσα στο κόμμα ως μεταβατικό αρχηγό και τίποτε άλλο, εξελίσσεται όπως δείχνουν τα πράγματα στον άνθρωπο που μπορεί να κοιτάξει κατάματα τον Αλέξη και να τον νικήσει. Που να φανταζόταν αλήθεια η ΝΔ ότι τον άνθρωπο αυτόν που έψαχνε απεγνωσμένα χρόνια ως τον «αντί-Αλέξη» τον είχε μέσα στη φαρέτρα της τόσο καιρό και μάλιστα αναξιοποίητο;

Αλλά μην ξεφεύγουμε από τον κεντρικό προβληματισμό του άρθρου, που δεν είναι άλλος από το ως άνω δίλημμα. Τι ακριβώς σημαίνει ΠΑΛΙΟ και τι ΝΕΟ; Πώς αλήθεια θα όριζε ο καθένας μας αυτές τις λέξεις πολιτικά; Τι σημασία θα έδινε; Χωρίς υπερβολές ο καθένα μας συνειδητοποιεί εύλογα, ότι είναι άλλο ένα ψεύτικο δίλημμα που χρησιμοποίησε ο Αλέξης, προκειμένου να εξαπατήσει τον ελληνικό λαό και να του υφαρπάξει τη ψήφο. Γιατί κακά τα ψέματα στην πολιτική δεν υπάρχει παλιό ή νέο. Υπάρχει μόνο παλιά ΠΟΛΙΤΙΚΗ και νέα ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Ως γνωστόν στην πολιτική αρένα εφαρμόζονται οι πολιτικές και οι ιδεολογίες, που αυτές εκπροσωπούν. Αυτές είναι που τίθενται στην κρίση του λαού και το αποτέλεσμα αυτών είναι μετρά.

Είναι αδιάφορο νομίζω εάν αυτές τις πολιτικές τις εφαρμόζουν παλιοί η νέοι, αν και κατά την ταπεινή μου άποψη καλό είναι να τις ασκούν νέοι και άφθαρτοι άνθρωποι. Στην πολιτική οι πολιτικοί κρίνονται αποκλειστικά από το αποτέλεσμα και όχι από την προσπάθεια. Άρα για ποιο παλιό η νέο κάνει λόγο ο Αλέξης, όταν δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη τι πολιτική θα εφαρμόσει; Αλλά πώς να ξεκαθαρίσει τα πράγματα όταν επί ημερών του υπογράφτηκε το σκληρότερο μνημόνιο; Με τέτοια λοιπόν επίπλαστα διλήμματα αποφεύγει για άλλη μια φορά να πει την αλήθεια στον λαό και τον αφήνει σε θολά νερά. Για την ακρίβεια σε ατμόσφαιρα δημιουργικής ασάφειας, όπως εύστοχα θα έλεγε και ο τέως σύντροφος του Γιάνης. Αλλά θα μου πείτε αυτός πρόλαβε και πήδηξε πρώτος από το καράβι.

Συνεπώς ο Αλέξης όχι μόνο δεν ξεκαθαρίζει την κατάσταση, αλλά προσπαθεί για άλλη μια φορά να μπερδέψει αυτήν. Θα του το επιτρέψει όμως και αυτή τη φορά ο ελληνικός λαός;;;

Μετάφραση

Πληροφορίες

Σύνδεσμοι

Αρχείο

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Ιστολόγια