Πληθαίνουν οι φωνές που προτρέπουν τους ηγέτες της Ε.Ε. να συμφωνήσουν στην έκδοση ενός κοινού Ευρωπαϊκού ομολόγου με επιτόκιο κάτω από 3%, ώστε να περιοριστούν οι κερδοσκοπικές κινήσεις των αγορών και να αποκλιμακωθεί σταδιακά το τεράστιο και δυσβάσταχτο δημόσιο χρέος, όλο και περισσότερων χωρών που σε συνδυασμό με τη βαθιά ύφεση οδηγεί σε συνολικό αδιέξοδο τη λειτουργία της κοινότητας. Είναι όμως αυτή, υπό τις παρούσες συνθήκες, μια εφικτή λύση και σε ποιο βαθμό μπορεί να λύσει τα διαρθρωτικά, πολιτικά ζητήματα που ταλανίζουν την Ε.Ε.

Ακούγοντας τις δηλώσεις Στρος Καν κι έχοντας υπόψη τη χθεσινή τηλεοπτική παρουσία αλλά και τις σκέψεις που καταγράφει στην προσωπική του ιστοσελίδα ο πρώην υπουργός Α.Ανδριανόπουλος, είναι εύκολο να ανακαλύψεις τις συνήθεις αντιφάσεις που διέπουν το λόγο όσων στηρίζοντας εξαρχής το μνημόνιο με το συγκεκριμένο μίγμα μέτρων, προσπαθούν να προσαρμόσουν την επιχειρηματολογία τους στα έως τώρα πενιχρά αποτελέσματα και τα μελλοντικά επικίνδυνα αδιέξοδα στα οποία μας παρασύρει. Η αρχική προσχώρηση στην κυβερνητική λογική, ότι ανάκαμψη στην οικονομία δεν μπορεί να υπάρξει πριν τη δημοσιονομική προσαρμογή (από την οποία κυρίως τις περικοπές εισοδημάτων έχουμε δει!), δίνει τη θέση της στην αποδοχή της ανάγκης για άμεσο αναπτυξιακό βραχίονα, αν θέλουμε να ελπίζουμε στην πιθανότητα επιτυχημένης εξόδου στις αγορές μετά το 2013. Μόνο που η χαρακτηριστική καθυστέρηση έχει κάνει ήδη επισφαλή την επίτευξη αυτού του στόχου.

Δυο χρόνια από τον άδικο χαμό ενός εφήβου λόγω της εγωιστικής εξουσιομανίας και τις φοβικές αντιδράσεις ενός ελλιπώς εκπαιδευμένου ειδικού φρουρού. Δυο χρόνια από τα γεγονότα καταστροφής της πόλης που ανέδειξαν το πόσο ανοχύρωτη είναι η πρωτεύουσα της χώρας σε κάθε εξτρεμιστική κίνηση και σημάδεψαν τις μετέπειτα πολιτικές εξελίξεις. Όσο κι αν μερικές φορές μπορεί να φαντάζει λαϊκίστικο, το να αναζητείς συνεχώς κρατικές ευθύνες, ιδιαίτερα στην εποχή της καταναλωτικής εσωστρέφειας και της εικονικής ευδαιμονίας, στα συγκεκριμένα συμβάντα ο ρόλος της αδιαφορίας και της μικροπολιτικής αντιμετώπισης των γεγονότων από πλευράς των δημοσίων λειτουργών μας, αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα για τη σύσταση και την έκταση τους.

Στη φοβική νοοτροπία που εκτρέφεται με επιδεξιότητα το τελευταίο διάστημα, η έξοδος της Γερμανίας από το ευρώ, αποτελεί το πιο πρόσφατο κεφάλαιο. Επί της ουσίας όμως, αποτελεί μια «θεατρική» παράσταση με ελλιπές σενάριο, μειωμένων ικανοτήτων πρωταγωνιστές και την Κομισιόν στο ρόλο ενός άβουλου σκηνοθέτη. Η σταθερότητα και το εύρος των εμπορικών σχέσεων που προσφέρει η κοινή αγορά, ο έλεγχος σε νομισματικό και επιτοκιακό επίπεδο είναι μερικοί από τους πιο βασικούς παράγοντες που η προοπτική εγκατάλειψης του ευρώ, από τον πιο ισχυρό πυλώνα της, φαντάζει ανύπαρκτη.