Ανακοινώνοντας στο Προσυνέδριο της Θεσσαλονίκης τις προτάσεις του για την εκ βάθρων αναδιοργάνωση της διοικητικής δομής του κόμματος, ο Αντώνης Σαμαράς τόνισε ότι «βάζουμε τα θεμέλια για τη δημιουργία της Μεγάλης, της πολύ μεγάλης σύγχρονης Ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς, που απευθύνεται σε όλη την Κοινωνία». Στη σημερινή συγκυρία, της εποπτείας του ΔΝΤ και της ουσιαστικής παραχώρησης κυριαρχικών εθνικών δικαιωμάτων σε τοποτηρητές, αυτή η αναφορά του Προέδρου της ΝΔ γίνεται πιο επίκαιρη και πιο επιτακτική στην εκτέλεση της , από ποτέ. Γιατί η κοινωνία είναι απογοητευμένη από τις ανακολουθίες των προεκλογικών υποσχέσεων του ΠΑΣΟΚ, τις κυβερνητικές παλινωδίες και την αβουλία που μας έφεραν στις τωρινές αδιέξοδες επιλογές. Είναι όμως και απηυδισμένη από το μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό και τη νοοτροπία που εξέθρεψαν και συντήρησαν επί δεκαετίες ένα διεφθαρμένο γραφειοκρατικό σύστημα τις συνέπειες του οποίοι καλούνται τώρα να πληρώσουν οι απλοί πολίτες. Πολίτες όμως που αναζητούν και τη δυνατότητα να εκφράσουν δημιουργικά τη συσσωρευμένη οργή τους, να ανακαλύψουν και να αναδείξουν το νέο όραμα, την Ελπίδα για τον τόπο.

Η ουσιαστικά εν ψυχρώ δολοφονία τριών νέων ανθρώπων (επί της ουσίας τεσσάρων μαζί με το έμβρυο), με τη ρίψη μολότοφ και βενζίνης αλλά και τα επεισόδια στο σκαλοπάτια της Βουλής με τη προσπάθεια δυναμικής εισόδου στο κτίριο, έχουν δημιουργήσει ένα πρωτόγνωρο αίσθημα στον Ελληνισμό απανταχού της γης. Από τη μια το μούδιασμα κι ο θρήνος για τον άδικο χαμό αθώων πολιτών κι από την άλλη η κατακραυγή για τη διάθεση κάποιων να θεωρήσουν ότι η δεδομένη κι απολύτως δικαιολογημένη λαϊκή οργή μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για να αναδείξουν τις εξτρεμιστικές τους απόψεις για κατάλυση της δημοκρατίας και υποβάθμιση του κοινοβουλευτισμού. Οι ευθύνες του πολιτικού κατεστημένου είναι αδιαμφισβήτητες και τεράστιες για τα σημερινά αδιέξοδα αλλά ευθύνες για τα έκτροπα φέρουν κι όσοι υπερθεματίζοντας την ανούσια και χωρίς προτάσεις κριτική απέναντι στο πολιτικό σύστημα, συσσώρευσαν ένταση και πάθος στα λαϊκά στρώματα, χωρίς να διαθέτουν μια πρόταση δημιουργικής διαχείρισης τους.

Η προσφυγή μας στο μηχανισμό στήριξης Ε.Ε – ΔΝΤ και τα πρωτοφανή μέτρα που τη συνόδευσαν, σήμαναν την οριστική ολοκλήρωση του Μεταπολιτευτικού σκηνικού. Ένα πλαίσιο πολιτικής διαχείρισης με το αξιακό σύστημα και τις κοινωνικές αναφορές του, οδηγείται παρά τις δυο κορυφαίες στιγμές του (ένταξη στην Ε.Ε. και συμμετοχή στην Ευρωζώνη), στην ηθική απαξίωση και την πλήρη αναξιοπιστία. Τα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια, η αρχική συναίνεση, η εμπέδωση της δημοκρατίας και το Ευρωπαϊκό όραμα (όσο κι αν κάποιοι το πολέμησαν), έδιναν μια ισχυρή νότα αισιοδοξίας για τις μελλοντικές εξελίξεις. Την περίοδο όμως που διεθνώς η οικονομία άρχιζε να προσεγγίζεται με πιο φιλελεύθερα κριτήρια (με τους όποιους περιορισμούς κι υπερβολές), η Ελλάδα επέλεγε να ακολουθήσει την πιο ακραία λαϊκίστικη κρατικιστική λογική, με την επίφαση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αναδιανομής του πλούτου.