Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Λίγο πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 στο άρθρο μου “Οι παράπλευρες απώλειες από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ” αναφερόμουν την υπαρκτή πιθανότητα εκτός από τις οικονομικές συνέπειες της ατέρμονης διαπραγμάτευσης, όπως αυτή προοιωνίζονταν, να προέκυπταν και “απώλειες” σε πεδία όπως η εξωτερική πολιτική, η παιδεία, η δημόσια τάξη. Οι διαχρονικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτά τα θέματα, όπως διαρκώς εκφράζονταν στα συνέδρια του, δεν άφηναν αμφιβολία ότι ειδικά σε γεωπολιτικά ζητήματα οι συνήθεις διεθνιστικές απόψεις θα άνοιγαν μια σειρά από ζητήματα με τον πιο επισφαλή τρόπο.

Στις αρχές του προηγούμενου Δεκεμβρίου στο άρθρο “Τουρκικός… κεχαγιάς στην Ε.Ε. Κι η Ελλάδα;” έκρουα των κώδωνα του κινδύνου για την προοπτική αναβάθμισης του ρόλου της Τουρκίας μέσω της διευρυμένης εμπλοκής της στη διαχείριση του μεταναστευτικού. Επεσήμανα τότε ότι η επιτακτικότητα με την οποία η Ε.Ε. ήθελε να περιορίσει τις συνέπειες της αθρόας μετανάστευσης ξεπερνούσε κατά πολύ την ανάγκη της Τουρκίας να αποτελέσει άμεσα μέλος της.

Η συμφωνία που επετεύχθη ανάμεσα στα δυο μέρη διέπεται από… δημιουργική ασάφεια και γενικολογία μεγαλύτερη από αυτή που θα μπορούσε να διανοηθεί κι ο Βαρουφάκης. Άγνωστο το μέλλον των 47000 εγκλωβισμένων στην Ελλάδα μεταναστών. Εθελοντική η αποδοχή η απορρόφηση, από άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, όσων προωθηθούν απευθείας από την Τουρκία προς την Ε.Ε. Δεν προκύπτει από πουθενά σιγουριά για την αποτροπή παράνομης εισδοχής στην Ευρώπη (με προορισμό κυρίως την Γερμανία) των εκατομμυρίων που βρίσκονται ακόμη στην γείτονα.

Όλα αυτά μάλιστα υπό την αίρεση των νομοθετικών αλλαγών που θα πρέπει να ολοκληρώσει  η Τουρκία για να χαρακτηριστεί ασφαλής τρίτη χώρα, ενώ την ίδια στιγμή τα δισεκατομμύρια θα ρέουν απλόχερα προς το μέρος της και το θέμα της βίζας, που διακαώς επιθυμούσε να λυθεί ειδικά ο Τουρκικός επιχειρηματικός κόσμος, θα προχωρεί ανοίγοντας σταδιακά το δρόμο για την όλο και στενότερη σχέση των δυο μερών.

Σε αυτό το περιβάλλον, όπου το Τουρκικό φέσι έρχεται να φορεθεί σαν υποχρεωτικό καπέλο στην Ευρωπαϊκή ήπειρο και το Κυπριακό βρίσκεται στα πρόθυρα της οριστικής λύσης περισσότερο από κάθε άλλη ιστορική συγκυρία, οι…. λεκτικές αστοχίες του κ. Μουζάλα ήρθαν να μας υπενθυμίσουν την στατικότητα στο θέμα της ονομασίας της πΓΔΜ και την ελαφρότητα με την οποία το αντιμετώπιζαν στελέχη ΣΥΡΙΖΑ όλα τα τελευταία χρόνια.

Σε μια Ευρώπη που, χωρίς να το εκφέρει, παραδέχεται ότι δεν μπορεί να περιφρουρήσει τα θαλάσσια σύνορα της και προτιμά να εκμεταλλευτεί τις εσφαλμένες, χαλαρές μεταναστευτικές θεωρίες της ελληνικής κυβέρνησης για να τις επιβάλλει τον αυτοπεριορισμό σε ένα ιδιότυπο, γιγάντιο καταυλισμό προσφύγων, η προοπτική επιτυχούς διευθέτησης λεπτών διπλωματικών διενέξεων φαντάζει μάλλον ως καθησυχαστικό παραμύθι.

Οι καιροί είναι πονηροί κι όσοι ελπίζουν ότι με κουτοπονηριές και εξυπνακισμούς θα αποδράσουν από τις ιστορικές τους ευθύνες καλά θα κάνουν έστω και την ύστατη ώρα να αφήσουν στην άκρη τα μικροπολιτικά παιχνίδια με την εξωτερική πολιτικά και να διασφαλίσουν ένα ελάχιστο επίπεδο εθνικής συναίνεσης σε απαραβίαστες διπλωματικές αρχές κι όχι να επιζητούν σε επικοινωνιακές αρχηγικές συζητήσεις, σανίδα σωτηρίας για την κατρακυλούσα δημοτικότητα τους.