Ο κ.Χρυσοχοϊδης έδρεψε δάφνες και αναδείχθηκε πολιτικά σε κορυφαία προσωπικότητα μετά τη σύλληψη μελών της 17 Νοέμβρη, επί υπουργίας του στο Δημοσίας Τάξεως, λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα. Η εξάρθρωση της οργάνωσης, ή τουλάχιστον αυτό που θεωρήθηκε ως εξάρθρωση, του προσέφερε σε μια κρίσιμη στιγμή με τα διεθνή φώτα στραμμένα μονίμως στη χώρα μας, τη δυνατότητα να προβληθεί ταχύτατα τόσο εσωτερικά όσο και στο εξωτερικό, αποκτώντας ένα κύρος και μια αξιοπιστία που τον ξεχώριζαν στην συνείδηση των πλατιών λαϊκών μαζών για τη μεθοδικότητα και αποτελεσματικότητα του.

Έντονες είναι οι αντιδράσεις για το απρεπές εξώφυλλο και το εμπαθές άρθρο του Γερμανικού περιοδικού Focus. Η απεικόνιση της Αφροδίτης της Μήλου με την προσβλητική χειρονομία και η περιγραφή των Ελλήνων με τα μελανότερα χρώματα, δικαίως ξεσήκωσαν θύελλα διαμαρτυριών. Ποιοι είναι οι λόγοι αυτής της αήθους επίθεσης εναντίον της χώρας μας; Η ανάγκη εκμετάλλευσης της επικαιρότητας για αύξηση της κυκλοφορίας; Η γενικευμένη αρνητική στάση των Γερμανών στην πρωτοβουλία στήριξης της οικονομίας μας; Η εμπάθεια και τα συμπλέγματα κάποιων που αναζητούσαν μια χρυσή ευκαιρία να μειώσουν τη διαχρονική αξία του πολιτισμού μας, και να διαχωρίσουν τους σύγχρονους Έλληνες από τους ένδοξους προγόνους τους; Πιθανότατα όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα.

Το τελευταίο διήμερο αποτυπώθηκε ξεκάθαρα για πολλοστή φορά η εκ διαμέτρου αντίθετη προσέγγιση πολιτικής φιλοσοφίας του Γ.Παπανδρέου και του Α.Σαμαρά. Η νωχελική προσπάθεια διαχείρισης μιας κατάστασης που μοιάζει να ξεπερνά τις δυνατότητες αυτών που καλούνται να τη διαχειριστούν και οι οποίοι συνεχώς παραπαίουν ανάμεσα στη «δαιμονοποίηση» των προκατόχων τους, την αποποίηση προσωπικών ευθυνών και την απέλπιδα, ασαφή αναζήτηση ελπίδας από εξωγενούς παράγοντες, δεν μπορεί να συγκριθεί με τη θετική προσέγγιση με στόχο την ανάταση του ηθικού, την ενεργοποίηση των ζωτικών δυνάμεων των πολιτών και της αγοράς, όπως αυτή καταγράφηκε από την εξαιρετική ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στο ΣΕΦ. Ας δούμε λοιπόν αναλυτικότερα τις δυο πολιτικές θεωρήσεις.