.png "English"){kind=small}
Ασκήσεις συσπείρωσης με «κωλοτούμπες» από τον Κυριάκο
Πριν από 2 ώρες
Η σύσκεψη
πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μεταβλήθηκε σε θεσμικό
τοτέμ εθνικής σύμπνοιας για να καλύψει τις φιλόδοξες επιδιώξεις κάποιων να
επανέλθουν στην επικαιρότητα, λες και η αφάνεια στίγματος προσφέρεται ως δώρο
μαζί με την «οικογενειακή» φωτογραφική αποτύπωση τους στην Ηρώδου Αττικού.
Άλλοι πάλι προσβλέπουν στην ανάδειξη τους σε εν δυνάμει διαχειριστές της
εξουσίας κι άλλοι σε μια ευκαιρία θεσμικού καθαγιασμού με εκβιαστικά
προσχήματα.
Δεν διαφωνεί
κανείς ότι οι γεωπολιτκές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μας αλλά και ο
εκκολαπτόμενος θρησκευτικός πόλεμος απαιτούν σύμπνοια σε ένα ελάχιστο επίπεδο
κοινών επιδιώξεων και τακτικών επιλογών. Ούτε βέβαια η τελική ρύθμιση του
δημοσίου χρέους είναι μια υπόθεση που δεν θα έπρεπε να περιβάλλεται από ένα
εθνικό μορατόριουμ σύμπλευσης και μόνο για το γεγονός ότι οι επιπτώσεις της
αφορούν τις επόμενες γενιές και δεν νοείται αυτές να αφεθούν σε μια ατέρμονη
διαμάχη εντυπώσεων.
Πως όμως θα
προκύψει η συναίνεση όταν η κοινοβουλευτική νομιμότητα αμφισβητείται με
βάση τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και τα δημοσκοπικά ευρήματα; Πως θα
αναζητηθεί εθνική γεωστρατηγική στόχευση όταν υπάρχουν ακόμα
υπερασπιστές του διεθνισμού που αντιμετωπίζουν με ανοχή ή ακόμα και συμπάθεια
φρικαλέες ακρότητες. Πως θα δομηθεί η συνεκτική ουσία όταν κάποιοι επιμένουν σε
ανώφελες τσαμπουκοειδείς αντιλήψεις χωρίς εναλλακτικό πλάνο σε περίπτωση
αδιεξόδου, ως μέσο αντιμετώπισης της Ευρωπαϊκής οικονομικής πραγματικότητας;
Η εκλογική
διαδικασία δεν είναι καταφυγή εξουσιαστικών απωθημένων ούτε ψυχολογικό
μαξιλάρι για την πρόσκαιρη κοινωνική εκτόνωση. Αν ήταν έτσι θα αλλάζαμε
κυβερνήσεις κάθε μήνα με βάση τις αντιδράσεις σε επιμέρους πολιτικές επιλογές.
Η εξωτερική πολιτική δεν προσφέρεται για ασκήσεις επί χάρτου με μολυβένια
στρατιωτάκια και ξεπερασμένες φιλοσοφικές ανησυχίες. Η οικονομική πολιτική
δεν χαράσσεται με απλή περιγραφή των σφαλμάτων του παρελθόντος και αναμάσημα
ευχολογίων για το μέλλον.
Οι συναινέσεις
επιδιώκονται ως καταστάλαγμα μιας διαδικασίας συνεχούς υπευθυνότητας και
συνειδητοποιημένης διάθεσης συνεισφοράς σε έναν ενωτικό σκοπό, όχι ως
πρόφαση επιβεβαίωσης της εκτροπής. Όσοι τις επιθυμούν ειλικρινά μοχθούν για την
προάσπιση των δημοκρατικών κεκτημένων και των θεσμικών προτροπών,
κατανοούν πλήρως τη λεπτότητα των διεθνών ισορροπιών και διαθέτουν βασικά
στοιχεία ρεαλισμού όταν προσεγγίζουν πολυπαραγοντικά και ευμετάβλητα πεδία
όπως οι αγορές και το οικονομικό περιβάλλον.
Εφόσον πληρούνται
αυτές οι ελάχιστες συνθήκες ενδοσυνεννόησης τότε δεν αποκλείεται η
συναίνεση να αποκτά απτό αντικείμενο. Αλλιώς ομφαλοσκοπούμε και
περιαυτολογούμε ακατάσχετα οπότε μάλλον είναι προτιμότερο να αποδεχτούμε
την ασφάλεια ενός συναινετικού διαζυγίου.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
