Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Όταν ο Βαρουφάκης ανέπτυσσε μυστικοπαθώς και σε άγνοια της κοινωνίας το σχέδιο του για ένα παράλληλο τραπεζικό σύστημα, όλοι ξαφνιάστηκαν για το ότι υπήρχε επίσημο κυβερνητικό πλάνο για την δημιουργία ενός σκιώδους χρηματοπιστωτικού χώρου που θα διευκόλυνε την μετάβαση σε ένα διαφορετικό νόμισμα. Η πρόσφατη καταφυγή Δραγασάκη σε μια παρόμοια έκφραση ανέσυρε τις σχετικές μνήμες κι όλοι βιάστηκαν να ταυτίσουν τις δυο θέσεις. Όσο όμως κι αν οι απόψεις τους δεν ταυτίζονται, η παρέμβαση Δραγασάκη υποκρύπτει δικά της προβλήματα.

Ο Αντιπρόεδρος μιας χώρας μέλους της Ε.Ε. και της ΟΝΕ υπονοεί ότι στόχος της κυβέρνησης του είναι η δημιουργία τραπεζικών φορέων που δεν θα υποτάσσονται στους Ευρωπαϊκούς κανόνες και τον έλεγχο της ΕΚΤ. Αναρωτιέσαι λοιπόν γιατί μια χώρα χρειάζεται να παρακάμψει αυτούς τους κανόνες και τι σημαίνει αυτό για την υπόσταση της; Αν η απάντηση είναι ότι η οικονομία χρειάζεται παραπάνω ρευστότητα η επόμενη απορία που προκύπτει είναι αν ο καλύτερος τρόπος είναι αναζητώντας παρακάμψεις από το σύστημα κι όχι διεκδικώντας την αξιοποίηση όλων των εγχώριων και διεθνών χρηματοοικονομικών εργαλείων.

Έτσι κι αλλιώς, η εμπειρία από τη λειτουργία των συνεταιριστικών τραπεζών έχει αφήσει αντιφατικές αναμνήσεις. Από μηχανισμούς στήριξης επαγγελματιών, επιχειρηματιών και της περιφερειακής ανάπτυξης, συχνά μετατράπηκαν σε δυσλειτουργικούς, υποτονικούς οργανισμούς εξυπηρέτησης μικροσυμφερόντων. Αν μάλιστα αυτό το μοντέλο αναπαραχθεί σε ένα περιβάλλον ακόμα πιο ελλιπούς ελέγχου είναι σίγουρο ότι τα αποτελέσματα θα είναι από αμφίβολα έως καταστροφικά γεμίζοντας την αγορά με νέα επισφαλή δάνεια.

Ερωτηματικά προκύπτουν και για τον τρόπο χρηματοδότησης και την μετοχική σύσταση αυτών των νέων τραπεζών. Τη στιγμή που ανοίγει ξανά η συζήτηση για τον επαναπατρισμό κεφαλαίων, την αμνήστευση ή έστω την μειωμένη επιβάρυνση για την επάνοδο καταθέσεων, το περιουσιολόγιο και το σαφάρι εξεύρεσης αδήλωτων οικονομικών πόρων, είναι λογικό να αναδύεται μια περίεργη οσμή πιθανότητας αξιοποίησης “μαύρου” χρήματος και να πλανάται μια σκιά ασαφών διαδρομών και συνδιαλλαγής με σκοτεινές πηγές ρευστότητας.

Ακόμα πιο ασαφής είναι η διαδικασία και η λογοδότηση σχετικά με τις χορηγίες των νέων συνεταιριστικών φορέων. Ποιος θα έχει την εποπτεία και ποιους σκοπούς θα εξυπηρετεί; Κατά πόσο θα στηρίζει επιχειρήσεις με βάση τα επιχειρηματικά τους πλάνα κι όχι την ειδική σχέση των ιδιοκτητών τους με την εκάστοτε εξουσία; Πως θα διασφαλιστεί η απρόσκοπτη και ομαλή λειτουργία τους χωρίς άνωθεν παρεμβάσεις και επιλεκτικές συμφωνίες με φιλικές προς την κυβέρνηση εταιρίες, μιντιακά ή άλλα συγκροτήματα;

Οι “παράλληλες” διαδρομές αποδεικνύονται χρήσιμες όταν συνιστούν μια γνήσια εναλλακτική πορεία με αυτονομία, καθαρότητα προθέσεων και λειτουργίας. Ειδικά στην οικονομία καθετί παράλληλο δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά την απεγνωσμένη προσπάθεια ενός συστήματος να αποφύγει την συμμόρφωση με τους κοινούς όρους και τις προϋποθέσεις λειτουργώντας παρασιτικά.

Φρενοκομείο @iD Radio - 6/11/2015 | Κώστας Μανίκας by Konstantinos Manikas on Mixcloud

Γράφει ο Κων/νος Μανίκας, 
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Η αξιολόγηση βρίσκεται στον αέρα, τα φορολογικά έσοδα καταρρέουν, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών σε αναμονή, το κούρεμα των καταθέσεων στο μισάνοιχτο συρτάρι, το μεταναστευτικό φορτώνεται δυσανάλογα στις πλάτες της χώρας αλλά η δεύτερη φορά αριστερά ασχολείται με το πως θα καλύψει με αλχημείες τα κενά στα πόθεν έσχες των… ξεχασιάρηδων υπουργών, αν είναι… πενταροδεκάρες η επιβάρυνση της μέσης οικογένειας με 23% ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση κι αν ο… ταξικός αγώνας των καθαριστριών πρέπει να επιβραβευθεί με την τοποθέτηση τους σε γραμματειακές θέσεις!

Ο Τσίπρας εγκλωβίστηκε σε μια συμφωνία με δυσβάσταχτα φορολογικά μέτρα και μεγάλες περικοπές συντάξεων (μέρος των οποίων μπορεί να αντισταθμιστούν με ακόμα περισσότερες φορολογικές επιβαρύνσεις για την αγορά!) ενώ ταυτόχρονα μεταθέτει χρονικά μεταρρυθμιστικές αποφάσεις γιατί δεν διαθέτει το σθένος να συγκρουστεί με κανένα από τα συντεχνιακά συμφέροντα που τον στήριξαν. Μοναδικό του αποκούμπι η ρύθμιση για το χρέος που έτσι κι αλλιώς θα προκύψει αφού οι εταίροι σιγουρευτούν για την προώθηση των προαπαιτούμενων και με παραμέτρους προκαθορισμένες εδώ και τρία χρόνια.

Στο μεσοδιάστημα όμως η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών εξαντλήθηκε πλήρως και κάθε νέο μέτρο αποδίδει όλο και λιγότερα από τα αναμενόμενα έσοδα, η τρύπα στον προϋπολογισμό μεγαλώνει παρά την σχετική συγκράτηση της ύφεσης και η πραγματική οικονομία παραμένει στον πάγο εν αναμονή εξασφάλισης της τραπεζικής σταθερότητας. Τι κι αν η Παγκόσμια Τράπεζα ανακοινώνει χρηματοδοτική ενίσχυση των ελληνικών επιχειρήσεων; Ποιος «τρελός» θα προχωρήσει σε νέες επενδύσεις σε περιβάλλον διαρκούς πολιτικής αστάθειας, οικονομικής αβεβαιότητας, κεφαλαιακών περιορισμών και ψυχολογικής κατάπτωσης;

Αλλά ποιος νοιάζεται για όλα αυτά; Όσο η ταξική συνείδηση υπηρετείται με λαϊκίστικους θεατρινισμούς και αποφάσεις αποδεκατισμού του φθονερού… πλούτου (που επιτέλους ορίστηκε σε οτιδήποτε ξεπερνά το όριο της αξιοπρεπούς διαβίωσης!) οι δύσκολες επιλογές σπρώχνονται προς το μέλλον με την ελπίδα της χαλάρωσης λόγω της προσφυγικής κρίσης. Αν στο όνομα της αναποτελεσματικότητας παραχωρηθεί η μετατροπή της χώρας σε ευρωπαϊκή μεταναστευτική αποθήκη, τότε θα μιλάμε για μια εξίσου τεράστιας γελοιότητας επιλογή με αυτή της επτάμηνης δήθεν διαπραγμάτευσης. Μόνο που στην τωρινή περίπτωση οι επιπτώσεις είναι εκτός από οικονομικές και βαθύτατα εθνικές (προφανώς δευτερεύον για τον αριστερό διπλωματικό αναλφαβητισμό!).

Το κούρεμα των καταθέσεων και το Grexit με δόλωμα μια γενναία αναδιάρθρωση του χρέους παραμένει υπαρκτό σενάριο, όχι επειδή όντως κάποιοι «κακοί» ξένοι το επιθυμούν αλλά γιατί η κυβέρνηση συνεχίζει να παίζει το παιχνίδι της εξάντλησης των χρονικών ορίων πριν προβεί σε τελικές κινήσεις. Αυτοί όμως οι εξυπνακισμοί κάποια στιγμή καταλήγουν στο αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα και πριν καλά, καλά το καταλάβεις έχει βρεθείς δέσμιος του ίδιου σου του τακτικισμού! Μόνιμο «κούρεμα»… σοβαρότητας!