.png "English"){kind=small}
Η Ελλάδα δεν πρόκειται να βγει ποτέ εκτός ευρωζώνης, διαβεβαίωσε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, μιλώντας σε στελέχη γερμανικών επιχειρήσεων στο πλαίσιο της «Συνάντηση Ηγετών» την οποία διοργανώνει η εφημερίδα Sueddeutsche Zeitung στο Βερολίνο. Επίσης, ο κ. Σαμαράς διατύπωσε την άποψη ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται ένα νέο πρόγραμμα, αλλά θα πρέπει να επιμείνει στο υφιστάμενο, ταυτιζόμενος έτσι με τις απόψεις που είχε εκφράσει νωρίτερα ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Ο έλληνας πρωθυπουργός τόνισε ότι η χώρα μας θα τηρήσει τις δεσμεύσεις που έχει απέναντι στην Τρόικα, ενώ υπογράμμισε ότι υπάρχει ανάγκη για επιτάχυνση των προσπαθειών, αγγίζοντας τον στόχο της ανάπτυξης. Βεβαίως, ο κ. Σαμαράς παραδέχθηκε ότι πολλά ακόμη απομένουν να γίνουν, ωστόσο σημείωσε ότι ήδη φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ.
ΠΗΓΗ: ΗΜΕΡΗΣΙΑ
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26509&subid=2&pubid=113152341
Ο πρωθυπουργός, στις δηλώσεις του μετά τη συνάντηση, υπογράμμισε ότι «δεν θα χρειαστεί καινούργιο μνημόνιο ή νέα ποσά για την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού του 2014, θα παραμείνουμε στο πλαίσιο των συμφωνιών που ήδη ισχύουν», και ξεκαθάρισε ότι δεν θα υπάρξουν νέες περικοπές στις συντάξεις και μειώσεις στους μισθούς. Είπε ακόμη ότι το 70% του δημοσιονομικού πλεονάσματος θα διανεμηθεί από την κυβέρνηση για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών. (Διαβάστε περισσότερα...)
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_22/11/2013_529035
Με όλη αυτή την αναταραχή στα Πανεπιστήμια, δεν μπόρεσα παρά να αναπολήσω προσωπικές εμπειρίες από μια άλλη αντίληψη για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Έριξα μια ματιά στην επιστολή από τις ΗΠΑ που έρχεται κάθε χρόνο σε όλους τους αποφοίτους, ζητώντας έστω και την ελάχιστη συνεισφορά μας στον προϋπολογισμό του Πανεπιστημίου, αναλύοντας τα αποτελέσματα της συλλογής πόρων (από αποφοίτους, ιδιώτες, καθηγητές κλπ) της προηγούμενης χρονιάς και τις δραστηριότητες οι οποίες χρηματοδοτήθηκαν από αυτά τα ποσά. Θυμήθηκα το πόση σημασία δίνεται στο accreditation στις ΗΠΑ και τη συνέπεια με την οποία γίνεται συνεχώς η αξιολόγηση των ιδρυμάτων.
Και μετά προσγειώνεσαι στην εγχώρια πραγματικότητα των πρυτάνεων – «ιδιοκτητών», των φοιτητών – συνδικαλιστών, των ερευνητών – φαντάσματα και των κλειστών σχολών ως συμπαράσταση στις διεκδικήσεις των διοικητικών υπαλλήλων που θεωρούν, όπως συνήθως συμβαίνει με τις εργατικές κινητοποιήσεις, ότι η δική τους διεκδίκηση περνά μέσα από την ταλαιπωρία της υπόλοιπης κοινωνίας ως μέσο πίεσης της εκάστοτε εξουσίας.
Διερωτάσαι διαρκώς γιατί δεν θα πρέπει να θεωρείτε αυτονόητη η ακατάπαυστη αξιολόγηση δομών και προσώπων, ώστε το δημόσιο προσωπικό να αξιοποιείται βέλτιστα με βάση τις νέες ανάγκες του κράτους, αφού θέλουμε να σεβόμαστε τα χρήματα των πολιτών; Γιατί επί 3,5 μνημονιακά χρόνια δυσκολευόμαστε να ολοκληρώσουμε αυτές τις διαδικασίες ή τουλάχιστον να τις αναθέσουμε σε έναν εξειδικευμένο ιδιώτη;
Απορείς γιατί η διοίκηση και η οικονομική διαχείριση των Πανεπιστημίων αφήνεται στα χέρια των εκπαιδευτικών καταλήγοντας απλά στην αδιάκριτη άσκηση πίεσης προς την εκάστοτε κυβέρνηση για παραπάνω πόρους, και δεν παραδίδεται σε ικανούς μάνατζερ; Γιατί η αυτονομία των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων μένει ένα κακέκτυπο των διεθνών πρακτικών και δεν αποκτά πλήρη υπόσταση με τα Πανεπιστήμια να απευθύνονται και σε ιδιώτες για συμπληρωματική χρηματοδότηση, ειδικά για έρευνα και καινοτομία, αποκτώντας έτσι και στενότερη διασύνδεση με τις παραγωγικές δομές.
Αυτά, και πολλά άλλα σχετικά ερωτήματα, δεν θα βρίσκουν απάντηση αν ο βαθιά ριζωμένος κρατισμός που διαπερνά οριζόντια το πολιτικό σύστημα ως μέσο συντήρησης κεκτημένων δεν χτυπηθεί στη ιδεολογική ρίζα του με συνέπεια και επιμονή ακόμα κι αν αυτό θα έχει πρόσκαιρο πολιτικό κόστος. Οι εποχές της σιωπής και της συνενοχής έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
Διεύρυνηση του πλεονάσματος στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών εμφάνισε η ελληνική οικονομία κατα τον Σεπτέμβριο, σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιοποίησε σήμερα η Τράπεζα της Ελλάδος. Σημαντική συνεισφορά στη διεύρυνση του πλεονάσματος είχε η αύξηση των τουριστικών εσόδων. Συνολικά, το πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών έφθασε στα 964 εκατ. ευρώ, από 895 εκατομμύρια που ήταν τον αντίστοιχο περυσινό μήνα.
Τα τουριστικά έσοδα σημείωσαν αύξηση 17,3% σε σύγκριση με τον περυσινό Σεπτέμβριο, φθάνοντας κατά το φετινό μήνα στα 2,07 δισεκατομμύρια. Τα συνολικά έσοδα από τον τουρισμό στο πρώτο εννεάμηνο του έτους έφθασαν τα 10,7 δισεκατομμύρια, αυξημένα κατά 14.3% σε σχέση με το αντίστοχο περυσινό διάστημα.
ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22770&subid=2&pubid=63921286
Μείωση του ελληνικού εμπορικού ελλείμματος και αύξηση των εξαγωγών καταγράφει η Eurostat, σε νέα της έκθεση που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα από τις Βρυξέλλες. Ειδικότερα, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία, το εμπορικό έλλειμμα της χώρας μειώθηκε από 15,4 δισ. ευρώ πέρυσι, σε 12,9 δισ. ευρώ.
Πιο αναλυτικά τους πρώτους οκτώ μήνες του 2013 σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2012, οι ελληνικές εξαγωγές αυξήθηκαν κατά 5%, από 17,4 δισ. ευρώ σε 18,3 δισ. ευρώ, ενώ μείωση 5%, από 32,8 δισ. ευρώ σε 31,2 δισ. ευρώ, εμφάνισαν οι εισαγωγές. (Διαβάστε περισσότερα...)
ΠΗΓΗ: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
http://www.protothema.gr/economy/article/329312/eurostat-auxisi-5-ton-ellinikon-exagogon/
Τέτοιες μέρες κι εν όψει της επετείου του Πολυτεχνείου μας κατακλύζουν αναλύσεις για το αρχικό μήνυμα δημοκρατίας που ευτελίστηκε από το ξεπούλημα αρκετών εκ των τότε πρωτεργατών και την αξιακή αποχαύνωση της μεταπολίτευσης που αναλώθηκε στον κρατικοδίαιτο κομματισμό και τον καταναλωτικό ευδαιμονισμό. Συνήθως η κριτική διανθίζεται με γενικόλογες προτροπές για εκδημοκρατισμό των θεσμών και ριζοσπαστισμό της νεολαίας που στερούνται προτάσεων και πλάνου δράσης. 40 χρόνια μετά, αν υπάρχει κάτι που πρωτίστως αξίζει να προσεγγιστεί είναι η κόκκινη γραμμή ανάμεσα στην ιδεολογικοποίηση που μένει κενό γράμμα και την πρακτική που καταλήγει συντήρηση του παρελθόντος με ισορροπιστικές κινήσεις.
Η χρυσή τομή μεταξύ θεωρητικής προσέγγισης και πρωτοβουλιών που αντιστοιχούν σε ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό υπόβαθρο μοιάζει να μη βρέθηκε ποτέ. Η μεταπολιτευτική αριστερά, κυρίως μέσω της κυβερνητικής της έκφρασης του ΠΑΣΟΚ. εκμεταλλεύτηκε το συναισθηματισμό, την οικονομική ανέχεια και την καταπίεση μέρους της κοινωνίας για να διαμορφώσει ένα μέτωπο λαϊκισμού και αντεκδίκησης που συνδύασε την ταύτιση κόμματος – κράτους με τη διαπλοκή με το κατεστημένο και τις εθνικοπατριωτικές κορώνες με τη διεθνιστική πολιτική και την ανοχή στον εξτρεμισμό. Εξουσιομανής ιδεολογική σύγχυση!
Το παιχνίδι κατάκτησης της εξουσίας συνεπήρε και την κεντροδεξιά παράταξη που συχνά βρέθηκε να μιμείται τις εκλογικά «επιτυχημένες» συνταγές της άλλης πλευράς, και είτε να χαλκεύει τις ιδεολογικές της σταθερές, είτε να οπισθοχωρεί σε κρίσιμες επιλογές υπό το βάρος της κοινωνικής πίεσης δημιουργώντας ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση στους πολίτες που την στήριζαν τους οποίους όμως η ίδια είχε αποφύγει να εκπαιδεύει ιδεολογικά επί δεκαετίες αφήνοντας τα μυθεύματα και τις δοξασίες της αριστεράς να φαντάζουν ως θέσφατο. Συσσωρευμένη ιδεολογική ενοχή!
Τα τελευταία χρόνια είναι πολύ κοινή η χρήση απο-ιδεολογικοποιημένων όρων που προκρίνουν την πρακτική αντιμετώπιση ζητημάτων πέρα από θεωρίες. Όσο κι αν κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ορισμένες φορές υπάρχουν λύσεις σε επιμέρους προβλήματα που δεν απαιτούν τίποτα παραπάνω από την απλή λογική, είναι υποκριτικό και τελικά διαβρωτικό της συνεκτικής ανθρώπινης σκέψης και δράσης να πιστεύουμε ότι η αποτελεσματική διαχείριση δεν προϋποθέτει την ιδεολογική αποσαφήνιση.
Κανείς δεν αναφέρεται σε απόλυτες ιδεολογικές αγκυλώσεις διαμορφωτές ιδεοληπτικών εμμονών που δεν αφήνουν περιθώρια αναγκαίων πολιτικών ελιγμών και επιλεκτικής ή πρόσκαιρης αξιοποίησης εναλλακτικών εργαλείων. Αυτό που αναζητείται απεγνωσμένα είναι η συνειδητή και αταλάντευτη ταύτιση της κοινωνίας με ένα βασικό πλαίσιο αξιών πάνω στο οποίο δομεί επιμέρους σκέψεις και τελικά τη στάση ζωής.
Συχνά αναφέρω ως χαρακτηριστικό παράδειγμα, χωρίς καμιά πρόθεση ταύτισης ή αποδοχής, την περίπτωση των Αμερικανών Ρεπουμπλικάνων. Δεν νοείται κάποιος να δηλώνει ότι ανήκει σε αυτό τον πολιτικό χώρο και δεν στηρίζει με πάθος την οπλοκατοχή, δεν αντιτίθεται στις εκτρώσεις, δεν πιστεύει στο μικρό κράτος και τους χαμηλούς φόρους. Στη χώρα μας με την ίδια ευκολία κάποιοι τη μια στιγμή δηλώνουν συντηρητικοί και την άλλη αναζητούν απαντήσεις στις διδαχές του Καζάκη και κάθε διεθνούς αριστερού διανοητή ακόμα και σε θεωρίες που έρχονται από τα βάθη των επαναστατικών ετών!
Έστω και καθυστερημένα, έστω κι αν η διαδικασία θα είναι επίπονη και πολύχρονη, έστω κι αν μια τέτοια προσπάθεια θα έχει πρόσκαιρα αρνητικές εκλογικές συνέπειες, η επαναφορά των ιδεών ως προϋπόθεση για την παραγωγή πρακτικών προτάσεων, αποτελεί το απαραίτητο πρώτο βήμα για την συγκρότηση ιδεολογικών πόλων που θα αποδίδουν στην κοινωνία πολιτικές (για τη διάρθρωση του κράτους, τους στόχους της οικονομίας, τη λειτουργία των θεσμών) με θεωρητική αρχή, συμβατό ιδεολογικό μέσον και συνεκτικό πρακτικό αποτέλεσμα. Μια ολοκληρωμένη νοητική και εκτελεστική διαδρομή που θα επιτυγχάνει την ουσιαστική ταύτιση του πολίτη με την παράταξη του.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
