Ενόψει της αυριανής Συνόδου Κορυφής και της συζήτησης για το κατά πόσο και με ποιο τρόπο θα τεθεί θέμα οικονομικής ενίσχυσης της Ελλάδας μέσω ενός συγκροτημένου μηχανισμού στήριξης της δυνατότητας δανεισμού των χωρών της Ευρωζώνης, όταν αυτές αδυνατούν να αντλήσουν κεφάλαια από τις αγορές με επιτόκια κοντά στον Ευρωπαϊκό μέσο όρο, είναι ευκαιρία να προσεγγίσουμε και το θέμα της γενικότερης στρατηγικής της Ε.Ε., της ατζέντας «Ε.Ε. 2020» και της μετεξέλιξης και προσαρμογής του οράματος του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος στις σύγχρονες προκλήσεις. Η αποτύπωση της σημερινής πραγματικότητας καταδεικνύει πέρα από το αδιέξοδο της στρατηγικής της Λισσαβόνας, μια δεκαετία μετά την υιοθέτηση της, και το άτοπο της προσπάθειας επιβολής κοινών οικονομικών στόχων όταν λείπουν η ενιαία, συντονισμένη κεντρική διαχείριση και η πολιτική συνοχή που θα επιτρέψει την ειλικρινή καταγραφή των παραγωγικών και κοινωνικών ιδιαιτεροτήτων των χωρών, ώστε να προσαρμόζονται ανάλογα οι στόχοι, οι τρόποι επίτευξης τους και το απαιτούμενο χρονοδιάγραμμα.