Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος

Τα Συνέδρια αποτελούν μια κομματική διαδικασία με πολλαπλό συμβολισμό κι ακόμη ευρύτερη στόχευση που τροποποιείται με βάση τις εκάστοτε ανάγκες. Άλλοτε χρησιμεύει ως βήμα σηματοδότησης μιας σημειολογικής στροφής για την προσέλκυση ψηφοφόρων. Άλλοτε δίνει το περιθώριο για περισσότερο ή λιγότερο σημαντικές καταστατικές αλλαγές. Άλλοτε επιτρέπει την ενίσχυση ή τη ανατροπή των εσωκομματικών ισορροπιών. Αν το 10ο Συνέδριο της ΝΔ θέλει να αποτελέσει μια σημαντική στιγμή στην πορεία της ελληνικής Κεντροδεξιάς οφείλει να εκπληρώσει κάτι πιο σημαντικό από όλους αυτούς τους θεμιτούς, επικοινωνιακούς και διαδικαστικούς, σκοπούς.

Σε πολλά άρθρα μου από το 2009 και μετά, έχω περιγράψει τα απαραίτητα βήματα για την μετεξέλιξη της ΝΔ, σε πολιτικό, οργανωτικό και στελεχιακό επίπεδο. Θυμίζω ενδεικτικά κάποια από τα πιο πρόσφατα από αυτά. Ανανέωση πέρα από τα στεγανά για την ΝΔ ,όπου επεσήμανα την ανάγκη να αξιοποιηθούν οι αστείρευτες κοινωνικές δυνάμεις της παράταξης και η ΝΔ να μην αναλωθεί σε ένα ακόμη παιχνίδι μηχανισμών και ισορροπιών. 5 + 1 προϋποθέσεις μιας σύγχρονης κομματικής οργάνωσης όπου συμπύκνωνα μια σειρά οργανωτικών προτάσεων μου, μέρος των οποίων ήδη προωθείται (μικρότερη ΠΕ, αιρετές κομματικές θέσεις). Αλλαγή ηγεσίας ή δομικός μετασχηματισμός της ΝΔ; όπου ξεκαθάριζα ότι οι διαχρονικές αστικές αξίες ενώνουν ευρύτερα στρώματα αρκεί να εκφραστούν από πρόσωπα που τις αντιπροσωπεύουν στην ολότητα τους.

Κοινός τόπος όλων αυτών των προσεγγίσεων είναι ότι η ΝΔ πρέπει να επιτελέσει έναν τριπλό ρόλο. Να αποκτήσει μια σύγχρονη, ευέλικτη πυραμιδική δομή αλληλοεξαρτούμενων επιπέδων που θα επιτρέπει σε αυθύπαρκτες κοινωνικές δυνάμεις να αναδεικνύονται μέσα από αξιόπιστες διαδικασίες, χωρίς παραγοντισμούς και ηγεμονίες. Η τάση για αξιολόγηση επιβάλλεται να υπηρετεί κυρίως τον τρόπο επιλογής κι όχι μόνο την απόδοση κάθε στελέχους, να αναγνωρίζει την προσφορά κάθε μέλους και να την αξιοποιεί ανάλογα χωρίς αποκλεισμούς και επιλεκτικές προτιμήσεις.

Η επικαιροποίηση επιμέρους πολιτικών προτάσεων δεν νοείται να αλλοιώνει το σταθερό ιδεολογικό στίγμα της Κεντροδεξιάς. Ευκαιριακές, μονομερείς μετατοπίσεις που θέτουν ως όμορους χώρους αποκλειστικά την Σοσιαλδημοκρατία ή την Ακροδεξιά θολώνουν και αποσυσπειρώνουν. Η ΝΔ κάλυψε έναν τεράστιο κοινωνικό χώρο όταν δεν απώλεσε την αταξικότητα της, τον πατριωτικό χαρακτήρα της, την φιλελεύθερη οικονομική προσέγγιση της.

Για να αποδειχτεί το 10ο Συνέδριο το δέκα το καλό για την ΝΔ, απαιτείται να συνυπάρξουν μερικές βασικές προϋποθέσεις. Ανανέωση σε δομές και πρόσωπα με όρους αξιοκρατίας κι όχι κατόπιν αξιολόγηση των αρχηγικών ορισμών. Διακριτός πολιτικός λόγος με πρακτικές λύσεις που αφορούν συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες κι όχι πρόσκαιρες ταυτίσεις με άλλους ιδεολογικούς χώρους που αποπροσανατολίζουν. Προσδιορισμός ενός μεταμνημονιακού οράματος που ξεπερνά τους σημερινούς περιορισμούς και επικεντρώνεται σε εθνικούς στόχους που υπηρετούν τον πυρήνα των αξιών που έθεσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος

Αν σε κάτι επέμενε η κυβέρνηση, ήταν η επίφαση ταξικότητας με την οποία προσέγγιζε κάθε πρωτοβουλία της. Ιδιαίτερα στο οικονομικό πεδίο όλες οι νέες επιβαρύνσεις που πρότεινε περιβάλλονταν με την καθησυχαστική κορδέλα του… κυνηγητού του πλούτου. Ένας  αγώνας απωθημένων και ζηλόφθονης αντίληψης για την επιτυχία που διατρέχει το μεδούλι μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας ανεξαρτήτως υποτιθέμενων ιδεολογικών καταβολών. Κι αυτό όμως το επικοινωνιακό αποκούμπι εγκαταλείφθηκε μέσα από το φορολογικό σύστημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε απάντηση στο προαιώνιο οικονομικό ερώτημα για το ποιο μείγμα άμεσων και έμμεσων φόρων είναι πιο αποδοτικό τόσο για τα κρατικά έσοδα όσο και για την ανάπτυξη. Αυξάνουμε κατακόρυφα και τους δυο κι ελπίζουμε να επιτύχουμε τους δημοσιονομικούς στόχους! Καμιά ισορροπία δεν αναζητείται ανάμεσα στους δυο. Καμιά πιο σύνθετη λογική δεν διέπει το σκεπτικό τους, ώστε οι τελικές επιλογές να συμβαδίζουν με τις γενικότερες τάσεις της οικονομίας και τα δημογραφικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας μας.

Η ακραιφνής φιλελεύθερη αντίληψη προβάλλει την ανάγκη για όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποδέσμευση πόρων για επενδυτικούς σκοπούς γι” αυτό και προτιμά την δραστική μείωση των φόρων επί της εργασίας (φόρο εισοδήματος με χαμηλό flat tax και μικρότερες ασφαλιστικές εισφορές) με ταυτόχρονη αύξηση των φόρων επί της κατανάλωσης (εξαιρώντας τα ειδικά τέλη και τους φόρους επί τρίτων που θα πρέπει να καταργηθούν).

Το διπλό ερώτημα που συνήθως προκύπτει από επικριτές, πιο σοσιαλιστικής προέλευσης, είναι από τη μια πως διασφαλίζεται η αξιοποίηση των φορολογικών απαλλαγών για επενδυτικούς σκοπούς κι από την άλλη πως αποφεύγεται η δυσανάλογη επιβάρυνση των χαμηλότερων εισοδηματικών κλιμακίων από την αύξηση πχ του ΦΠΑ που μπορεί να κάνει δυσχερέστερη την κατανάλωση και των πιο βασικών ειδών από τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα.

Για το πρώτο θέμα η απάντηση βρίσκεται στην χρήση διπλού συντελεστή με τον μικρότερο να αφορά τα ποσά που επανεπενδύονται από τις επιχειρήσεις σε νέα επενδυτικά πλάνα και φυσικά στο όφελος που θα υπάρξει από την προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Για το δεύτερο ζήτημα η λύση είναι η κλιμάκωση της έμμεσης φορολόγησης με τοποθέτηση βασικών ειδών και υπηρεσιών σε χαμηλό συντελεστή και κλιμάκωση της ανάλογα με την πολυτέλεια του προϊόντος. Άλλωστε ο εργαζόμενος θα έχει ήδη ωφεληθεί μισθολογικά από την μείωση της άμεσης φορολογίας υπερκαλύπτοντας τις όποιες απώλειες από την περαιτέρω φορολόγηση της κατανάλωσης.

Δεν περίμενε κανείς από τον ιδεοληπτικό ΣΥΡΙΖΑ να μπει στη διαδικασία διευθέτησης τέτοιων θεωρητικών προβλημάτων. Ελπίζαμε ότι τουλάχιστον θα είχαν την ευθιξία να καταθέσουν ένα ολοκληρωμένο φορολογικό σχέδιο με μακροπρόθεσμο προγραμματισμό που θα αποτυπώνει τις πραγματικές οικονομικές και κοινωνικές ανάγκες της χώρας.