Του Αλέξανδρου Κριτσίκη,
Δικηγόρου, Υπ. ΔΝ

Δεν θα μπορούσε θαρρώ σε καμία περίπτωση να μείνει ασχολίαστη η δήλωση του υπουργού Δημήτρη Παπαγγελόπουλου, που χαρακτήρισε τον Αλέξη Τσίπρα ως τον εθνάρχη της Αριστεράς προ ολίγων ημερών. Είναι δε μια δήλωση «ιστορική» που σχολιάστηκε πάρα πολύ και θα σχολιαστεί ακόμη περισσότερο. Ερμηνεύοντας όμως συνοπτικά στο παρόν  την παρούσα δήλωση γεννάται νομίζω το ερώτημα κατά πόσο ο εν λόγω υπουργός έχει δίκιο. Κατά την ταπεινή μου άποψη ο υπουργός δικαιολογημένα θεωρεί τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μεγάλους πολιτικούς ηγέτες. Είναι νομίζω αποδεκτό αυτό από την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού πλέον.

Όλοι μας δε λίγο ή πολύ γνωρίζουμε την διαδρομή των δύο αυτών μεγάλων ηγετών και το τι προσέφεραν στην χώρα. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος λ.χ όταν υπέγραφε στις 28 Ιουλίου 1920, στο δημαρχείο του παρισινού προαστίου τις Συνθήκες των Σεβρών το ελληνικό κράτος αποκτούσε τη μεγαλύτερη έκταση που θα κατελάμβανε ποτέ. Η Ελλάδα των δύο Ηπείρων και πέντε θαλασσών γίνονταν πραγματικότητα. Από την άλλη ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (Εθνάρχης) ήταν ο πολιτικός των μεγάλων εθνικών επιλογών, που σφράγισε την πορεία της χώρας. Τι αλήθεια να αναφέρουμε για το έργο του; Την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα της τότε εποχής, που άλλαξε την πορεία της χώρας και που οφείλεται αποκλειστικά σε δικές του μονομερείς ενέργειες; Την αναίμακτη αποκατάσταση της δημοκρατίας; Τη σύνταξη και ψήφιση του Συντάγματος του 1975, ενός εξαιρετικά φιλελεύθερου για τις συνθήκες της εποχής Συντάγματος; Όπως καθίσταται προφανές είναι πάρα πολύ μεγάλο το έργο και των δύο για να μνημονευθεί στο παρόν άρθρο.

Εκείνο όμως που γίνεται κατανοητό από τα ως άνω είναι ότι και ο ένας και ο άλλος με τα πλεονεκτήματα, αλλά και τα μειονεκτήματα τους, ήταν χαρισματικοί ηγέτες, που προσέφεραν με το έργο τους στη χώρα. Και ερχόμαστε τώρα στην επίμαχη δήλωση. Ο Αλέξης αλήθεια τι έχει προσφέρει στο σύντομο αυτό διάστημα διακυβέρνησης του; Ποιο είναι το έργο του; Ποιες είναι οι μεταρρυθμίσεις που έχουν τη σφραγίδα του; Μήπως έφερε αναπτυξιακό σχέδιο στη χώρα; Όλοι βλέπουμε γύρω μας πόσο «ξεχειλίζει» η περίφημη ανάπτυξη! Όλοι μας βλέπουμε στο διάστημα, που κυβερνά ο Αλέξης, πόσο έχει εκτιναχθεί η ανεργία στα ύψη, πόσο έχουν καταπατηθεί τα κοινωνικά δικαιώματα και πόσο υποβαθμισθεί το κράτος πρόνοιας (περικοπή συντάξεων κτλ).

Κάνοντας όμως το συνήγορο του διαβόλου εύλογα κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει, ότι αυτά προϋπήρχαν του Αλέξη. Σίγουρα υπήρχαν, αλλά ποτέ στην Μεταπολίτευση δεν επιδεινώθηκαν σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Ξεχνάμε αλήθεια τα capital control των τραπεζών, που νέκρωσαν την ελληνική οικονομία, έστησαν τον κόσμο στις ουρές των τραπεζών και μας οδήγησαν έναν λαό σε καταστάσεις πρωτόγνωρης ψύχωσης. Λησμονήσαμε την ζημιά που προκλήθηκε εξαιτίας αυτών στον τουρισμό το φετινό καλοκαίρι, της μοναδικής δυστυχώς βιομηχανίας, που έχει η χώρα μας και που προσδοκά έσοδα; Πώς μπορούμε να θεωρήσουμε τον Αλέξη χαρισματικό ηγέτη; Και τέλος έχει ανάγκη η Αριστερά ως ιδεολογία και πολιτική σκέψη από έναν Εθνάρχη; Αυτό είναι το ζητούμενο τη δεδομένη χρονική στιγμή; Να βρει η Αριστέρα τον Εθνάρχη της;

Όσο καλή καρδιά και αν έχει κανείς και όσο καλοπροαίρετος και αν είναι θαρρώ, ότι είναι μεγάλο ατόπημα να συσχετίσουμε τον Αλέξη με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Θα τρίζουν τα κόκκαλα τόσο του Εθνάρχη όσο και του Βενιζέλου! Τουλάχιστον εγώ έτσι ερμηνεύω τη δήλωση του Υπουργού. Αλλά θα πει κάποιος, ότι στην Ελλάδα ζούμε και στη χώρα μας ισχύει το ότι είσαι ό,τι δηλώσεις. Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό είναι μια πραγματικότητα. Άραγε τί άλλο απομένει να ακούσουμε; Μήπως ότι το ζεμπέκικο της Γεροβασίλη μοιάζει με του Ανδρέα Παπανδρέου;