Του Αλέξανδρου Κριτσίκη,
Δικηγόρου, Υπ. ΔΝ

Βρισκόμαστε λίγες μέρες μετά τα πρώτα γενέθλια παραμονής του Αλέξη στην εξουσία και θα περίμενε κανείς ότι θα πανηγυρίζαμε. Θα περιμέναμε ακόμη και στην εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για τον ένα χρόνο εξουσίας ένα κλίμα χαρμόσυνο, ένα κλίμα αισιόδοξο. Η ελπίδα έρχεται μας υποσχέθηκαν τέτοιες μέρες οι εκλεκτοί μας σύντροφοι. Ανανέωση, αλλαγή, αισιοδοξία ευαγγελίζονταν οι σύντροφοι μας αντίστοιχες εποχές πέρυσι. Αντί αυτού όμως τί βλέπουμε σήμερα;;; Μια κοινωνία να έχει φτάσει κυριολεκτικά στα όρια της. Μια κοινωνία να βρίσκεται ένα βήμα πριν τη διάσπαση.

Η μία κοινωνική τάξη στρέφεται ενάντια στην άλλη. Δικηγόροι, ιατροί, φαρμακοποιοί, συμβολαιογράφοι, ελεύθεροι επιστήμονες, αγρότες κτλ έχουν αφήσει τις δουλειές τους, τα γραφεία τους και έχουν στην κυριολεξία «ξεχυθεί» στον δρόμο. Η Ελλάδα κινδυνεύει από τους αγρότες να κοπεί στα δύο. Πολίτες από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και κατηγορίες, πολίτες διαφορετικού μορφωτικού επίπεδου έχουν πλέον ενωθεί. Αισθάνεσαι, ότι  έχουν παραμερίσει την όποια διαφορά τυχόν είχαν και συνιστούν πλέον ένα ενιαίο κίνημα διαμαρτυρίας. Την κατάργηση των ταξικών διαφορών και ανισοτήτων, άλλωστε, δεν υπόσχεται και η αριστερή ιδεολογία στη θεωρία της; Στα κομμουνιστικά καθεστώτα όλοι άλλωστε υποτίθεται ότι ήταν ίσοι. Ήταν όμως  στην πράξη;

Εν προκειμένω ο Αλέξης φαίνεται ότι τα κατάφερε έστω και με αυτόν τον τρόπο να ενώσει όλους τους Έλληνες! Έβγαλε όλη την Ελλάδα στους δρόμους, την ένωσε και την έστρεψε εναντίον του. Η αλληλεγγύη και η συναδελφικότητα που υπόσχεται η αριστερή ιδεολογία στην κυριολεξία εξαφανίστηκε. Η κοινωνική συνοχή είναι περισσότερο από ποτέ σήμερα εύθραυστη. Από το κίνημα των αγανακτισμένων περάσαμε στο κίνημα της γραβάτας, όπως χαρακτηριστικά λέγεται. Ποιος ξέρει έτσι όπως βαδίζουμε, ποιο άλλο κίνημα θα δημιουργηθεί στο μέλλον και το οποίο θα εκφράζει την οργή και την αγανάκτηση των πολιτών. Το ότι δημιουργήθηκαν αυτά τα κινήματα και εξωτερικεύει ο κόσμος την οργή του να το θεωρήσουμε ευτυχία ή δυστυχία; Αν δεν υπήρχαν αυτά τα κινήματα ποιος ξέρει αλήθεια πώς θα εκφραζόταν ο κόσμος;

Η απάντηση δε από τους κυβερνώντες γενική και αόριστη ως συνήθως. Πρόσφατα ο υπουργός δήλωσε, πώς παίρνει δύναμη από τον κόσμο, που διεκδικεί τα δικαιώματα του. Τί διαπιστώνουμε από όλα αυτά; Πολύ απλά, πώς η πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση ερμηνεύει τους κοινωνικούς αγώνες κατά το δοκούν, όπως τη συμφέρει. Οι άνθρωποι που έχουν αριστεύσει, έχουν επιτύχει επαγγελματικά στη ζωή τους και αγωνίζονται καθημερινά πρέπει κατά αυτήν να τιμωρηθούν! Όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες πρέπει να αποκτήσουν ίδια ταξική συνείδηση, να εξομοιωθούν και να ισοπεδωθούν, προκειμένου να ωφεληθεί το πελατειακό κράτος και ο νεποτισμός που όχι μόνο δεν εξαφάνισε η πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς, αλλά ενίσχυσε και ενδυνάμωσε σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό. Και φυσικά μην ξεχνάμε το Μεταναστευτικό πρόβλημα, το οποίο τείνει να εξελιχθεί σε νέα μάστιγα.

Η κοινωνία στην κυριολεξία κοχλάζει, το καμπανάκι έχει ήδη χτυπήσει, αλλά οι σύντροφοι αρνιούνται να το συνειδητοποιήσουν. Η κοινωνία βρίσκεται σε ώρα μηδέν! Ολοι μας αναρωτιόμαστε που πάμε, που βαδίζουμε. Υπάρχει διέξοδος σωτηρίας; Οι ευρωπαίοι όχι μόνο μας ειρωνεύτηκαν, αλλά μας το είπαν ξεκάθαρα όταν δήλωσαν: «Είναι η εφαρμογή του μνημονίου ηλίθιε». ‘Ενας Κωνσταντίνος Καραμανλής ή ένας Ανδρέας Παπανδρέου άραγε θα δέχονταν τέτοιες εκφράσεις από Ευρωπαίους; Αλλά αυτοί πέθαναν. Τί θα κάνουμε; Θα τους ξεθάψουμε για να σωθούμε; ΌΧΙ! Η ελπίδα θα έρθει από την ίδια την κοινωνία και πάλι. Η νέα κοινωνική πλειοψηφία, που ήδη έχει σχηματισθεί θα φέρει τη διέξοδο. Αρκεί να της δοθεί η ευκαιρία να εκφραστεί και πάλι...