.png "English"){kind=small}
Στην έρημο της ελληνικής οικονομικής και πολιτικής κρίσης, κάποιοι είχαν, προ 40ημέρου έναν αντικατοπτρισμό. Νόμιζαν ότι είδαν μία όαση, ενώ δεν ήταν παρά μόνο άμμος. «Είδαν» ως όαση μία κυβέρνηση Παπαδήμου και τη θεώρησαν λύτρωση. Μάλιστα αρκετά πολιτικά και σχεδόν όλα τα ισχυρά οικονομικά και εκδοτικά κέντρα την πλάσαραν ως μάνα εξ ουρανού για τη σωτηρία της χώρας – για την ακρίβεια την επέβαλαν με συνοπτικές διαδικασίες.
Ίσως θα ήταν πιο ακριβές αν αναφερόμασταν σε δυο χρόνια χαμένων θυσιών αφού το ζήτημα δεν είναι απλά η σταθεροποίηση του ελλείμματος στα επίπεδα του 10% για δεύτερη χρονιά παρά τη φοροκαταιγίδα και τον περιορισμό των εισοδημάτων, αλλά η συνολική αποτυχία μιας πολιτικής που είχε εξαρχής εσφαλμένη αξιολόγηση προτεραιοτήτων και πιεστικό χρονοδιάγραμμα. Κι όσο αν ο αρχικός λογιστικός χειρισμός των στοιχείων έδωσε στο ΠΑΣΟΚ τη δυνατότητα να επαίρεται για πρωτοφανή μείωση του ελλείμματος το 2010, ήρθε ο φετινός ανεπανάληπτος εκτροχιασμός να αποδείξει ότι δεν αρκούσε μια πολιτική διαχείριση ενός δομικού ζητήματος για να υπάρξουν απτά θετικά αποτελέσματα για τη χώρα.
Στα παιδιά, στους ερωτευμένους, αλλά και στους απελπισμένους, αρέσουν τα παραμύθια. Αποτελούν μια διέξοδο στη μιζέρια της καθημερινότητας και δίνουν προοπτική και μεγαλείο στην περιορισμένη ανθρώπινη οντότητα. Ο πλέον χαρισματικός και επικός παραμυθάς της αρχαίας Ελλάδας υπήρξε ο μέγας Όμηρος. Ο πλέον ταλαντούχος παραμυθάς της σημερινής Ελλάδας, που ξεπέρασε ακόμα και τους πλέον ευφάνταστους εκ των πολιτικών μας, είναι ο Βλάσης Τσάκας.
Αυτό και μόνον εξηγεί γιατί η Ελλάδα του Ομήρου μεγαλούργησε και ενέπνευσε τον παγκόσμιο πολιτισμό και γιατί η Ελλάδα του Τσάκα απαξιώνεται διεθνώς και τίθεται στο περιθώριο της παγκόσμιας κοινότητας μέσα στην καταισχύνη και την ιλαρότητα.
Ο φόβος ενός λαού μήπως χρεοκοπήσει, μολονότι βρίσκεται εντός της Ε.Ε., αποδείχθηκε δικαιολογημένος. Ναι, όσον αφορά την Ελλάδα... Το μεγάλο «κούρεμα» των τοξικών ελληνικών ομολόγων, και με εγγύηση το αγγλικό δίκαιο, ισοδυναμεί με επίσημη πτώχευση. Ουδείς αμφισβητεί πλέον τις προθέσεις τους, ούτε καν τα φαντάσματα της ελληνικής Ιστορίας. Το ερώτημα είναι τι μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση για να αποτρέψει αυτή τη χαριστική βολή. Θα αφήσει τις επικοινωνιακές ασκήσεις και τις ομηρικές αλληγορίες για να παλέψει με τη Λερναία Υδρα; Θα αποδεχθεί ο λαός την προπαγάνδα πως το μεγάλο «κούρεμα» από τους εταίρους μας και με εγγύηση του βρετανικού νόμου απελευθερώνει την Ελλάδα από τα δεσμά του χρέους;
Του Μανόλη ΔρεττάκηΟι παραπλανητικές επικοινωνιακές μέθοδοι, που χρησιμοποιούν όλες οι κυβερνήσεις, περιλαμβάνουν, δυστυχώς, και τη διαστρέβλωση των εννοιών, προκειμένου να πειστεί η κοινή γνώμη ότι επιτυγχάνουν σε τομείς στους οποίους όλες έχουν αποτύχει τραγικά.
Ενας από τους τομείς αυτούς, ο κρισιμότερος για τα δημόσια οικονομικά της χώρας (δηλαδή τη μείωση των δημόσιων ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους), είναι η πάταξη της τεράστιας διαχρονικής φοροδιαφυγής.
Σε ποσοστό 32,7% προσδιορίζει την εκτίμηση πρόθεσης ψήφου για τη Νέα Δημοκρατία η MRB, στην εξαμηνιαία έρευνα «Τάσεις», που πραγματοποιεί, και δημοσιεύει το site “real.gr”. Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται κάτω από το 20%, στο 19,1%, και ακολουθούν το ΚΚΕ με 11,2%, ο ΣΥΡΙΖΑ με 8,8%, ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός με 7,1%, η Δημοκρατική Αριστερά με 7% και οι Οικολόγοι με 4,7%. Η Δημοκρατική Συμμαχία μένει εκτός Βουλής, με 2,5%.
Η διπλωματική απόφαση της Χάγης για το «Μακεδονικό» (έμμεσο «χαστούκι» χωρίς πρακτικές συνέπειες), η Βουλγαρική επιλογή για διακοπή κατασκευής του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη (αποκοπή από εξ’ Ανατολών ερείσματα) και κυρίως οι έρευνες στη Κυπριακή ΑΟΖ που ανακινούν το θέμα για αντίστοιχη ανακήρυξη της Ελληνικής, σκιαγραφούν ένα πλέγμα πρόσφατων γεγονότων μέσα στο οποίο οφείλει να κινηθεί το επόμενο διάστημα η χώρα. Η επίσκεψη Σαμαρά στο Ισραήλ και τα επικείμενο ταξίδια του σε Ρωσία και ΗΠΑ, μόνο ως τυπικές πολιτικές επαφές δεν μπορούν να χαρακτηριστούν μέσα σε αυτό το πλαίσιο των εξελίξεων που εντείνονται από το ασταθές παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον.
Ποια είναι η αλήθεια για την κρίση; Ο καθένας έχει μία δική του οπτική από την οποία βλέπει τα πράγματα. Η δική μου αλήθεια δεν είναι απαραίτητα η ίδια με την αλήθεια κάποιου άλλου. Ωστόσο, πέρα από την υποκειμενικότητα που χαρακτηρίζει κάθε γεγονός, υπάρχει και μία αντικειμενική διάσταση των πραγμάτων. Αυτή αναζητούμε. Όχι μόνο για χάρη της αλήθειας, αλλά διότι η κατανόηση όσων έγιναν μπορεί να μας οδηγήσει στην πρόβλεψη για όσα θα γίνουν...
Του Θανάση ΛυρτσογιάννηΚοχλάζει η οργή για την απελευθέρωση των φοροφυγάδων που συλλαμβάνονται. Οι πολίτες είναι έτοιμοι να ξεσπάσουν γιατί πιστεύουν ότι εμπαίζονται με τον πλέον επαίσχυντο τρόπο και τη θεωρούν πρόσθετη απόδειξη της σαπίλας και της λαμογιάς που κυριαρχούν στον δημόσιο βίο.
Αν αυτό συμβεί, τότε η επιχείρηση «χειροπέδες» που με τόσο κόπο φέρνουν εις πέρας ΣΔΟΕ και οικονομική αστυνομία, θα γυρίσει μπούμερανγκ για το πολιτικό σύστημα.
Το περίφημο μαγικό φίλτρο κατευνασμού των αγορών των γερμανών δρυϊδων αποδεικνύεται από τις πρώτες κιόλας ημέρες ένα αναποτελεσματικό ομοιοπαθητικό μαντζούνι. Δευτέρα κιόλας οι «αγορές» μας έδειξαν που μας γράφουν. Φοβερή η γερμανική συνταγή! «Αν θέλετε δανεισμό με χαμηλά επιτόκια, να γίνετε σαν και μας!». Αυτοί δηλαδή δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι, μετά τη Γαλλία, θα έρθει κι η σειρά τους;
ΟΙ Αγγλοαμερικανοί - που επείγονται εδώ και δύο χρόνια να μας χρεοκοπήσουν - λένε ότι υπάρχουν δύο τρόποι να πετύχεις κάτι. Με τακτική «push», όταν σπρώχνεις τα πράγματα προς τα εκεί που θέλεις. Και με τακτική «pull», όταν παίρνεις θέση ώστε να έρθουν αυτά σε εσένα, λες και τα 'χεις τραβήξει προς το μέρος σου. Αμφότερες οι τακτικές έχουν ρίσκο. Δεν παίρνεις πάντα με πίεση αυτό που επιθυμείς. Αν όμως κάτσεις και το περιμένεις, μπορεί και να μη σου έρθει ποτέ.
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΑΣ - Όταν πάνω από την Ευρωπαϊκή προοπτική μπαίνει η συντήρηση του city και η εξυπηρέτηση των κερδοσκοπικών κεφαλαίων, μάλλον η οπτική για το ρόλο της Ε.Ε. είναι κοντόφθαλμη και στα πλαίσια εξυπηρέτησης μιας εμπορικής κι όχι μιας ουσιαστικής οικονομικής και κοινωνικής σταθερότητας. Διαβάστε το σχετικό ρεπορτάζ...
Μερικά πράγματα στη ζωή, όσο προφανή και αυταπόδεικτα κι αν είναι, άλλο τόσο καταστροφικά αποδεικνύονται. Οταν πριν από περίπου δύο χρόνια το δίδυμο της συμφοράς Παπανδρέου - Παπακωνσταντίνου ελάμβανε μέτρα όπως η αύξηση του ΦΠΑ στο 23% και ο καταιγισμός φόρων στα ακίνητα και τα αυτοκίνητα, βοούσε η αγορά για τα αρνητικά αποτελέσματα που θα επιφέρουν στην οικονομία. Ακόμα και ο τελευταίος βιοτέχνης, που έχει όμως μια εμπειρία δουλειάς, έλεγε ότι εν καιρώ ύφεσης η αύξηση του ΦΠΑ και το πάγωμα της οικοδομής, η οποία παραδοσιακά κινεί την ελληνική οικονομία, θα κάνουν μεγάλο κακό. Σήμερα έρχεται το ΔΝΤ και σε έκθεσή του με προτάσεις για ένα νέο φορολογικό πλαίσιο (βλέπε σημερινό ρεπορτάζ στο «ΘΕΜΑ») επιβεβαιώνει πλήρως την τόσο προφανή αυτή εντύπωση που είχαν όλοι οι Ελληνες πλην των απερίγραπτων αυτών τύπων.
Οι εμβληματικές θητείες του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Κωνσταντίνου Τσάτσου στον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας, έμελλε να σφραγίσουν καθοριστικά τον συμβολισμό του ρόλου και του περιεχομένου της αποστολής του πρώτου πολίτη της χώρας.
Υπό μια έννοια, οι δυο τους έκλεισαν την πόρτα της προνομιακής σχέσης με την Ιστορία στους μελλοντικούς, δυνητικούς διαδόχους τους, μιας και η απλή ανάγνωση του βιογραφικού της σταδιοδρομίας τους, θα έκανε όποιον επιθυμούσε να προχωρήσει σε συγκρίσεις, να… κοκκινίζει.
Η Ευρωπαϊκή σύνοδος κορυφής εξελίχτηκε όπως πάνω – κάτω την περιμέναμε. Με αμοιβαίες υποχωρήσεις σε Γερμανικό όμως φόντο και μια λογική καρότου και μαστίγιου που παραμένει αμφίβολο πόσο και για ποιο διάστημα θα κατευνάσει τις αγορές και αν αρκεί για να εγγυηθεί το απρόσκοπτο μέλλον της Ευρωζώνης. Το καρότο των υποσχέσεων για μόχλευση του μηχανισμού στήριξης μέσα από περίπλοκους χρηματοοικονομικούς μηχανισμούς ή της ασαφούς ελπίδας για μεγαλύτερη επέμβαση της ΕΚΤ στην αγορά ομολόγων είναι επαρκές για να χορτάσει την πείνα των αγορών; Από την άλλη το μαστίγιο της αυτοματοποιημένης τιμωρίας των δημοσιονομικά απείθαρχων χωρών μπορεί να λειτουργήσει κατευναστικά χωρίς να συνεπικουρείται κι από αντίστοιχες «θεραπευτικές» προσεγγίσεις για την τόνωση των εθνικών οικονομιών;
Η εβδομάδα που διανύουμε είναι εξαιρετικά σημαντική για το μέλλον της Ευρωζώνης. Από τo συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που συμμετέχω στην Μασσαλία, βλέπω την αγωνία όλων για να βρεθεί μία βιώσιμη λύση. Μπορώ να σημειώσω ότι τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα στις Ευρωπαϊκές εξελίξεις. Οι πρόσφατες προειδοποιήσεις για υποβάθμιση της Ευρωπαϊκής οικονομίας κάνουν τα πράγματα ακόμα πιο επιτακτικά. Η Ευρώπη πρέπει να κινηθεί πιο ουσιαστικά στον δρόμο της ανάπτυξης και της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Καλούμαστε λοιπόν να δώσουμε συγκεκριμένες απαντήσεις σε πολύ σημαντικά ερωτήματα στην σύνοδο κορυφής της Ε.Ε.
«Ολες οι ευτυχισμένες οικογένειες είναι ίδιες. Κάθε δυστυχισμένη οικογένεια είναι διαφορετική», είχε γράψει ο Λέων Τολστόι στο βιβλίο του «Αννα Καρένινα», και το ίδιο ισχύει για τις ευρωπαϊκές οικογένειες. Την εποχή της μεγάλης ευφορίας όλοι ήταν ευτυχισμένοι με τον ίδιο τρόπο. Δανείζονταν αφειδώς για να καλύπτουν ανάγκες και σπατάλες. Στην εποχή της φτώχειας εμφανίστηκαν τα διαφορετικά συμπτώματα της ίδιας ασθένειας. Στην Ελλάδα ανακαλύψαμε την κρατική φούσκα, στην Ιρλανδία την τραπεζική, στην Ισπανία την κτηματομεσιτική και σε άλλες χώρες όλα τα παραπάνω. Επειδή δε για κάθε χώρα ξεχωριστά το εθνικό κράτος είναι ο δανειστής τελευταίας ανάγκης, όλες αυτές οι φούσκες κατέληξαν σε δημοσιονομικές κρίσεις.
