.png "English"){kind=small}
Ανάμεσα σε άλλα... επεμβαίνουμε στο πολιτικό πρόβλημα της ΝΔ, την σύγκρουση Ρωσίας - Τουρκίας, την σκανδαλώδη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Μαζί μας οι Lynyrd Skynyrd, Depeche Mode, Arctic Monkeys, Γ. Κότσιρας, Μ. Κανά. Φ. Πλιάτσικας και πολλοί άλλοι...
Δικηγόρου, Υπ. ΔΝ
Βρισκόμαστε λίγες μέρες μετά την αποτυχία των εσωκομματικών εκλογών και η κατάσταση στη ΝΔ κάθε άλλο παρά ήρεμη είναι. Στην πραγματικότητα και χωρίς υπερβολές το ιστορικό αυτό κόμμα μοιάζει σαν καζάνι, που βράζει και είναι έτοιμο να εκραγεί. Σαν να μην πέρασε πολύς καιρός από τη νέα μεγάλη ήττα που γνώρισε στις τελευταίες εκλογές και όλοι φαίνεται ότι το έχουν λησμονήσει. Έχουν φαίνεται ξεχάσει, ότι η ΝΔ από το 2009 και έκτοτε, με εξαίρεση μία νίκη και αυτή λόγω συγκυριών, μετρά δυστυχώς μόνο ήττες! Τα πρωτοκλασάτα στελέχη μάλιστα με περισσό θράσος και όχι θάρρος βγαίνουν στα ΜΜΕ και βάλλουν εναντίον αλλήλων. Ο ένας λχ με τα γαλλικά του «στολίζει» τον άλλον, ο άλλος ζητά παραιτήσεις των συνυποψήφιων του, ο άλλος επιρρίπτει ευθύνες και αναζητά υπαιτίους και έτσι εδώ και αρκετές μέρες παρακολουθούμε μια καινούργια κινηματογραφική θα έλεγα εκδοχή της γνωστής αμερικάνικης δραματικής ταινίας παραγωγής του 1979 «Κράμερ εναντίον Κράμερ».
Ειλικρινά δεν θα έμπαινα στον κόπο καν να συγγράψω το παρόν την Κυριακή το βράδυ, όταν διαπίστωσα ότι οι εσωκομματικές εκλογές, οι οποίες ως γνωστό συμβολίζουν το θρίαμβο της εσωκομματικής δημοκρατίας και κατ’ επέκταση του ίδιου του πολιτεύματος της δημοκρατίας, απέτυχαν παταγωδώς. Οι εκλογές μετατράπηκαν τελικά σε ένα τεράστιο φιάσκο όπως άλλωστε δίκαια χαρακτηρίστηκε. Θέλω δε να πιστεύω, ότι αυτό προκλήθηκε εξαιτίας ενός τεχνικού καθαρά ζητήματος και δεν υποκρύπτεται κάποιο πολιτικό θέμα, όσο και αν κάποιοι κακοπροαίρετοι και άσπονδοι φίλοι του κόμματος προσπαθούν να παρουσιάσουν. Να πολιτικοποιήσουν δηλαδή ένα καθαρά τεχνικό ζήτημα για δικούς τους ιδιοτελείς λόγους. Εκείνο, όμως που με θλίβει, είναι ότι στην προσπάθεια τους αυτή βρίσκουν βοηθούς ακόμη και τα ίδια τα στελέχη της ΝΔ και δη τους υποψήφιους προέδρους, που με περισσή ευκολία διαπληκτίζονται μεταξύ τους. Κάποιοι μάλιστα έφτασαν στο σημείο να αμφισβητήσουν ακόμη και τις εσωκομματικές εκλογές του 2009, ενώ άλλοι μίλησαν για το ιστορικό τέλος της Μεταπολίτευσης!
Αλήθεια όλοι αυτοί δεν είναι μέλη του ίδιου κόμματος, της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης που κινείται ιδεολογικά σύμφωνα με το καταστατικό του κόμματος από τις παρυφές της αριστεράς ως την δεξιά; Όλοι αυτοί δεν είναι μέλη της ίδιας πολιτικής οικογένειας; Όλοι φαίνεται να ψάχνουν ένα εξιλαστήριο θύμα, να επιρρίψουν ευθύνες και έτσι να ξεπεράσουν τον σκόπελο, που οι ίδιοι συλλογικά δημιούργησαν. Προφανώς κατέληξαν στον Γραμματέα της Παράταξης. Αλλά αυτό είναι το θέμα; Να βρούμε ένα «θύμα» και να το χτυπήσουμε τώρα που είναι πληγωμένο; Γιατί δεν τον χτυπούσαν τον συγκεκριμένο όταν ήταν στην άνοδο του. Και αν τον χτυπήσουν τι ακριβώς θα πετύχουν; Το κόμμα είναι ιδιοκτησία ενός ατόμου ή λειτουργεί συλλογικά; Την οργή του απλού κόσμου της παράταξης που θέλησε να εκφραστεί την Κυριακή δια των εκλογών, αλλά δεν του έδωσαν το δικαίωμα να το πράξει την αντιλήφθηκαν;
Με αυτά λοιπόν δεν έχουν άδικο όσοι υποστηρίζουν, ότι ο Αλέξης κερδίζει φέτος όποιες εκλογές γίνουν, ακόμη και αν δεν συμμετέχει. Είναι όμως μόνο αυτές οι συνέπειες του πολιτικού φιάσκου της Κυριακής; Όχι βέβαια. Το κυριότερο είναι, ότι αφήνουν την χώρα χωρίς αξιωματική αντιπολίτευση. Μπορεί άραγε μια Δημοκρατία να λειτουργήσει χωρίς αυτήν;
Δεν υπάρχουν άλλα νομίζω λόγια να περιγράψουν το «μπάχαλο» που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο ιστορικό αυτό κόμμα. Ωστόσο, θα όφειλαν τα στελέχη αυτά την ύστατη έστω στιγμή να σεβαστούν τη ιστορία του κόμματος, που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και τόσα προσέφερε στη χώρα στη Μεταπολίτευση και να φερθούν όπως απαιτούν οι περιστάσεις. Αυτή τη στιγμή θαρρώ η ομόνοια και ομοψυχία είναι η μοναδική διέξοδος. Όλοι μαζί να βγουν στον κόσμο και να δείξουν, ότι η ΝΔ έχει ένδοξο παρελθόν, παρόν και ακόμη περισσότερο μέλλον. Να μην δίνουν άλλο αφορμές σε κακοπροαίρετους φίλους, δημοσιογράφους, αρθρογράφους κτλ που πλέον κάνουν λόγο για διάσπαση της ιστορικής παράταξης. Να διεξάγουν εκλογές το συντομότερο δυνατό με όποιο τρόπο τελικά βρουν (χειρόγραφο ή ηλεκτρονικό) και να μην θίγουν άλλο την αξιοπιστία του κόμματος. Αλήθεια, έχουν αναλογιστεί πως θα αντιδρούσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αν ξαφνικά εμφανιζόταν και έβλεπε τα καμώματα τους;
Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Τα τελευταία χρόνια αναζητούνταν διαρκώς κομβικά χρονικά σημεία που θα σηματοδοτούσαν το τέλος της Μεταπολίτευσης για την χώρα αλλά και ειδικά για την Κεντροδεξιά. Το 2009 όταν η ΝΔ αποφάσισε να ανοίξει τις διαδικασίες εκλογές Προέδρου στην κοινωνική δυναμική θεωρήθηκε η παραταξιακή υπέρβαση που έφερνε μαζί της την μετάβαση στην επόμενη φάση. Ήρθε η μνημονιακή εθνική εμπλοκή, η αλλαγή των προτεραιοτήτων και τελικά η κυβερνητική προοπτική για να θέσει σε δεύτερη μοίρα την πλήρη αναδόμηση του κόμματος αφήνοντας περιθώριο για μεμονωμένες ανανεωτικές παρεμβάσεις.
Το τεράστιο φιάσκο της σημερινής εσωκομματικής εκλογής βάζει ένα οριστικό τέλος στην μεταπολιτευτική πορεία της Κεντροδεξιάς. Όχι επειδή έγινε λάθος επιλογή μιας ανεπαρκούς εταιρείας, υπήρξε πλημμελής έλεγχος για την δυνατότητα εκτέλεσης του έργου ή προέκυψαν πρακτικές και πολιτικές ευθύνες για τους κορυφαίους κομματικούς παράγοντες. Η απαξίωση στην κοινωνία, που πλέον θέτει τη ΝΔ στο στόμα ψηφοφόρων της και μη κι ως ανέκδοτο, είναι που θέτει την σφραγίδα της ολοκλήρωσης του βιοϊστορικού της κύκλου.
Υπάρχει ένα σημείο όπου η όποια ηγεσία ή ιδεολογία λυγίζει κάτω από το βάρος της επικοινωνιακής καταβαράθρωσης. Το υποτιθέμενο playstation του Καραμανλή και το ποδήλατο του Παπανδρέου είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η ταύτιση της οργανωτικής ανικανότητας με την ΝΔ και η αδυναμία της να διαχειριστεί το συμβάν με τρόπο που δεν θα την μετέτρεπε σε πεδίο μάχης μετάθεσης ευθυνών, δίνει το δικαίωμα στον κάθε πολίτη, και πολύ περισσότερο στους πολιτικούς της αντιπάλους, να στήσουν μια εκστρατεία δυσφήμησης και γελοιοποίησης.
Η απάντηση στο αποκορύφωμα της κομματικής αυτοαναίρεσης δεν βρίσκεται σε αναχρονιστικές φοβικές αντιδράσεις που επαναφέρουν την παράταξη σε παλαιοκομματικές συνθήκες απομόνωσης από τη βάση της. Αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία για την επανεκκίνηση που ψελλίζεται αλλά δεν επιχειρήθηκε ποτέ. Όσα φτιασιδώματα κι αν υπάρξουν, όση αξιοπιστία και αξιοκρατία αν υποσχεθεί, όση ιδεολογική φλόγα κι αν επιχειρηθεί να αναζωπυρωθεί, η ταύτιση με την σημερινή χλεύη θα την κυνηγά στο διηνεκές.
Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα λειτουργήσει η δημιουργική καταστροφή. Ένα ατυχές γεγονός επαναφέρει στην ημερήσια διάταξη με μεγαλύτερη επίταση το διακύβευμα της εποχής. Την ουσιαστική ανανέωση σε δομές, πρόσωπα, προτάσεις, νοοτροπία. Αποδεικνύεται τελικά ότι όσο αγαστές προθέσεις κι αν υπάρχουν αυτή δύσκολα θα προκύψει, με πειστικό τρόπο, για ένα κοινό πέρα από τον στενό κομματικό πυρήνα, αν δεν συνδυαστεί με ένα εντυπωσιακό γεγονός. Κι αυτό πλέον δεν μπορεί να είναι μια εκλογική αναμέτρηση ή ένα συνηθισμένο συνέδριο. Παραταξιακό συνέδριο επανίδρυσης επιβάλλεται. Απλά και απέριττα!
Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Όταν μέσα σε δυο μήνες χάνεις οριστικά δυο βουλευτές από την κοινοβουλευτική σου πλειοψηφία δεν δικαιούσαι να διατείνεσαι για την σταθερότητα του σχήματος σου και μάλλον θα πρέπει να προετοιμάζεσαι για την επόμενη φάση που δεν είναι υποχρεωτικό ότι θα περάσει μέσα από νέα προσφυγή σε εκλογές. Άραγε αυτή η κυβέρνηση φυλλορροεί οδηγούμενη το συντομότερο σε διάλυση ή ανασυντάσσεται σχεδιάζοντας από τώρα τα επόμενα βήματα για τη διατήρηση της στην εξουσία; Θα αντέξει την ψήφιση των νέων προαπαιτούμενων, με προεξέχων το ασφαλιστικό, ή θα λυγίσει κάτω από το βάρος των ευθυνών;
Ο Λεβέντης είχε δηλώσει προεκλογικά, και το επιβεβαίωσε και μετεκλογικά με τις μελό αναφορές στις σχέσεις του με την οικογένεια του Τσίπρα, ότι είναι διαθέσιμος να λειτουργήσει ως ο καταλυτικός παράγοντας για την στροφή του πρωθυπουργού προς τον… ορθολογισμό! Να τον νουθετήσει ώστε να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις, προσθέτοντας ιδέες που η Ένωση Κεντρώων προτείνει. Αυτά τα περιβόητα εννέα σημεία των, στην πλειοψηφία τους, ανερμάτιστων, αντισυνταγματικών και ανεδαφικών προτάσεων.
Πριν λοιπόν βιαστούμε να σημάνουμε το τέλος για το σχήμα ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ ας συνυπολογίσουμε τις υπό όρους πρόθυμες εφεδρείες, που δεν περιορίζονται υποχρεωτικά στην Ένωση Κεντρώων, και τον ρόλο που είναι έτοιμες να διαδραματίσουν. Ας μετρήσουμε με άλλα σταθμά την νέα εσωκομματική αντιπολίτευση που σχηματίζεται στον ΣΥΡΙΖΑ και την οποία δείχνει έτοιμος να εκφράσει ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης. Μια άλλου τύπου, μακροπρόθεσμης στόχευσης, χωρίς τις ακραίες εντάσεις και συγκρούσεις των παρεμβάσεων της Ζωής Κωνσταντοπούλου, το κενό της οποίας ως αντίπαλο δέος επιθυμεί να καλύψει ο πρώην στενότατος πρωθυπουργικός συνεργάτης.
Με την Ρένα Δούρου να χτίζει μεθοδικά, ήρεμα και με όπλο την χρήσιμη για την διεύρυνση των επαφών και της επιρροής, Περιφέρεια Αττικής, το προφίλ του φαβορί για την επόμενη μέρα στο κόμμα, όταν αυτή προκύψει, ο Σακελλαρίδης κάνει την στρατηγική, διορατική κίνηση την κατάλληλη στιγμή. Πριν ταυτιστεί πλήρως με τις συνέπειες της κυβερνητικής πολιτικής, πριν ταυτιστεί με τη φθορά που συνεπάγεται, πριν αναλάβει ευθύνες που δεν επιθυμεί, προτιμά την διαφοροποίηση, χωρίς μελοδραματισμούς και μεγαλοστομίες.
Διατηρεί την επαφή του με το εκλογικό κοινό του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να αποκτήσει προνομιακή σχέση με όσους θα δυσαρεστηθούν από τα μέτρα που ψηφίζονται. Ανοίγει διαύλους επικοινωνίας με όσους έχουν ήδη αποχωρήσει ή πρόκειται να το πράξουν στο εγγύς μέλλον. Αποτρέπει την απομάκρυνση των πιεσμένων κοινωνικών σωμάτων προς άλλους πολιτικούς χώρους και όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου προβάλλεται ως μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση για το αριστερό “βασίλειο”.
Πιθανότατα το συγκεκριμένου υπουργικό συμβούλιο και η κυβερνητική συμμαχία να μην έχουν μεγάλο ορίζοντα μπροστά τους, αλλά ας μην βιαστούμε να υποθέσουμε ότι η προοπτική της “δεύτερης φοράς αριστερά” καταρρέει. Οι εναλλακτικές λύσεις και τα αναχώματα στις κοινωνικές αντιδράσεις αναπτύσσονται. Αν θα αποδειχτούν αρκετά ή θα χρειασθεί ένα ευρύτερο σχήμα, για να αποφευχθεί μια εσπευσμένη εκλογική διαδικασία, θα φανεί το αμέσως επόμενο διάστημα. Μόνο που μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να οδηγήσει και στην πλήρη ανασύνταξη του σκηνικού με απρόβλεπτες αλλαγές στην διάταξη των κομμάτων στον πολιτικό χάρτη.
