Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας

Οικονομολόγος - Ψυχολόγος

Αποκρατικοποιήσεις, η άλλη λέξη για να περιγράψουμε φοβικά το προφανές. Ότι ο ρόλος του δημοσίου οφείλει να εξαντλείται στην παροχή βασικών δημοσίων αγαθών όπως η δικαιοσύνη και η ασφάλεια και στην εξασφάλιση ενός ελάχιστου επιπέδου κοινωνικών υπηρεσιών ως μέσο διασφάλισης της κοινωνικής ισορροπίας. Ο τρόμος της αποδοχής ότι πολλά πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα, φθηνότερα, ταχύτερα αν εμπιστευθούμε το κίνητρο, την δυναμική, την δημιουργικότητα και την εφευρετικότητα του ιδιώτη.

Αν λοιπόν αυτά είναι τα δεδομένα, τουλάχιστον για όσους αναζητούν στην πρωτοβουλία του ατόμου την ρίζα της στέρεας ανάπτυξης, θα ήταν λογικό να αναρωτηθεί κάποιος γιατί τόση αναστάτωση γύρω από το νέο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων. Δεν θα έπρεπε όσοι στηρίζουν αυτές τις αξίες να ομονοούν στην λειτουργία αυτού του φορέα και στους στόχους του για αξιοποίηση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας και περαιτέρω άνοιγμα των ΔΕΚΟ στα κεφάλαια και την διοικητική επάρκεια καταρτισμένων ανθρώπων της αγοράς;

Τι είναι αυτό που ενοχλεί (όψιμα (;) όπως υποστηρίζουν ορισμένοι) ακόμη και συνεπείς οικονομικά φιλελεύθερες προσωπικότητες στη δομή και τον τρόπο οργάνωσης αυτού του καινοφανούς οικοδομήματος; Μετατράπηκαν οι υπέρμαχοι αυτής της πολιτικής σε αρνητές της απλά και μόνο για λόγους μικροπολιτικούς αντιπαράθεσης; Ή μήπως υπάρχουν ουσιαστικοί λόγοι αντιπαράθεσης που οφείλονται στην αλλοίωση της μορφής του, έως τώρα, ΤΑΙΠΕΔ που το καθιστούν πιο δυσκίνητο, αναβλητικό αλλά ταυτόχρονα και επικυριαρχικά παρεμβατικό.

Μην είναι τα 99 χρόνια παραχώρησης της διαχείρισης σύμπασας της δημόσιας περιουσίας; Μην είναι ο ενισχυμένος διοικητικός ρόλος των.. Θεσμών; Μην είναι η γενικότερη ασάφεια γύρω από τους στόχους και τις επιδιώξεις του Ταμείου που οι εταίροι ερμηνεύουν ως μέσο επιτάχυνσης ιδιωτικοποιήσεων και οι εγχώριοι κυβερνώντες ως μέσο ατέρμονης αναβολής της αποκοπής του ομφάλιου λώρου κράτους – οικονομίας;

Ακόμη κι όλα αυτά μπορεί να μην ενοχλούν ορισμένους, η τελεολογική απάθεια με την οποία προσεγγίζεται από τους ίδιους το γεγονός της διοικητικής ανικανότητας, του δημοσίου που κατά τη γνώμη τους επιτρέπει την παραχώρηση κάθε είδους διαχειριστικής άδειας σε διεθνείς εντεταλμένους. είναι χαρακτηριστικός μιας ηττοπαθούς νοοτροπίας.

Αν αποδεχτούμε ότι ως χώρα δεν διαθέτουμε το προσωπικό, τις γνώσεις, την ανατρεπτική διάθεση και την επιμονή που χρειάζεται για αν ξεπεράσουμε τις αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος, τότε ας αφεθούμε στην διάλυση ως το μόνο πιθανό μέσο αυτοκάθαρσης και λύτρωσης. Κανείς εξωγενής παράγοντας δεν γίνεται να αναλάβει τον ρόλο του υποχρεωτικού αναμορφωτή. Αν εμείς δεν επιλέξουμε μια άλλη διαδρομή, με την επιβολή πρόσκαιρων λύσεων δεν θα ανακοπούν οι μόνιμες εσώτερες διαθέσεις μας για πολιτικό και οικονομικό παλιμπαιδισμό από το να αναδειχθούν με την πρώτη ευκαιρία.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Εκεί που η δοκιμιακή προσέγγιση του Παπανούτσου συναντά την ανορθόγραφη χαλαρότητα της “πρώτης φοράς.. Αριστερά” επανέρχεται το ζήτημα της φιλίας ως απαραίτητο συστατικό ουσιαστικής ανθρώπινης δικτύωσης. Μόνο που στο σημερινό περιβάλλον ρουσφετολογικού εκτροχιασμού, που ξεπέρασε κάθε προηγούμενη μεταπολιτευτική κορυφή, και εσωτερικής κρυψίνοιας που αγγίζει τα όρια της συγκάλυψης, η όλη αναφορά μόνο ως καλοστημένο, αυτοσαρκαστικό τρολάρισμα μπορεί να εκληφθεί.

Η συντροφικότητα ως απότοκο της ιδεολογικής καταδίωξης, υπαρκτής ή απλά ψυχολογικά αναπαραγόμενης για λόγους κομματικής συνεκτικότητας, πάντα αποτελούσε ισχυρό στοιχείο της θολής επαναστατικής κουλτούρας. Κατατρεγμένοι εκφραστές του λαϊκού πόνου με γνήσια όμως, σε πολλές περιπτώσεις, αστική καταγωγή και αντίστοιχο βίο. Η κατάληψη της εξουσίας από την Αριστερά μόνο ως εφαλτήριο συλλογικής διανομής της κρατικής δύναμης θα λειτουργούσε. Βέβαια αυτή η συλλογικότητα πήρε μια πρωτόγνωρη, ειδική μορφή που ορίζεται με σκληρές προδιαγραφές που περιορίζουν την νομή της κυβερνητικής αμβροσίας σε έναν εξαιρετικά στενό κύκλο ευνοούμενων.

Στο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξαν ότι τιμούν την φιλία στον υπέρτατο βαθμό! Τυπικές προϋποθέσεις, ακαδημαϊκές απαιτήσεις και επαγγελματικά προαπαιτούμενα θυσιάστηκαν στον βωμό της τακτοποίησης μιας παρέας διαχρονικών φίλων. Μοναδικός ενεργός… κόφτης η πολυετής ιδεολογική συμπόρευση και η κοινή συμμετοχή σε κάθε  μορφής… κοινωνικούς αγώνες. Το μεγαλείο της μανιχαϊκής απολυτότητας που συναντά την ολοκλήρωση της στο πρόσωπο του πολιτικού αυτισμού.

Η ευρύτερη έννοια αυτής της συντροφικότητας φαίνεται ότι καλύπτει και το… μακρύ χέρι της ταξικής θωπείας. Κανείς δεν ενοχλήθηκε τόσο για την υπόνοια σεξουαλικής παρενόχλησης, ούτε για την υπέρβαση άσκησης εξουσίας από τον φιλοξενούμενο αξιωματούχο. Αποκλειστικά η πιθανότητα σπίλωσης του αριστερού οράματος τρόμαξε το κυβερνητικό επιτελείο. Μπρος στην σοσιαλιστική μετεξέλιξη της κοινωνίας μάλλον αποδέχονται, ως αναμενόμενες παράπλευρες απώλειες, την αξιοπρέπεια του ατόμου και την ποδοπάτηση κάθε συμπεριφορικής αρχής.

Φαίνεται ότι όλοι οφείλουν να υποτάσσουν την αυτονομία της προσωπικότητας στο συλλογικό καλό και την επίτευξη του υπέρτατου στόχου ακόμη κι όταν αυτό μειώνει και εξευτελίζει κάθε έννοια αυτοσεβασμού. Μήπως αυτή η πρόσκληση εθελούσιας υποταγής αποτελεί τελικά τον ορισμό της απόλυτης φιλίας; Η ατομικότητα που αυτοαναιρείται μπρος στην συλλογικότητα. Οι… μικροαστικές συμβάσεις που παραβλέπονται μπρος στην ενότητα του επαναστατικού κινήματος. Ή απλά πρόκειται για την επιβεβαίωση μιας γελοιότητας που δεν φοβάται να αγγίξει μέχρι και τον πυρήνα της ανθρώπινης υπόστασης;