Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Εκεί που η δοκιμιακή προσέγγιση του Παπανούτσου συναντά την ανορθόγραφη χαλαρότητα της “πρώτης φοράς.. Αριστερά” επανέρχεται το ζήτημα της φιλίας ως απαραίτητο συστατικό ουσιαστικής ανθρώπινης δικτύωσης. Μόνο που στο σημερινό περιβάλλον ρουσφετολογικού εκτροχιασμού, που ξεπέρασε κάθε προηγούμενη μεταπολιτευτική κορυφή, και εσωτερικής κρυψίνοιας που αγγίζει τα όρια της συγκάλυψης, η όλη αναφορά μόνο ως καλοστημένο, αυτοσαρκαστικό τρολάρισμα μπορεί να εκληφθεί.

Η συντροφικότητα ως απότοκο της ιδεολογικής καταδίωξης, υπαρκτής ή απλά ψυχολογικά αναπαραγόμενης για λόγους κομματικής συνεκτικότητας, πάντα αποτελούσε ισχυρό στοιχείο της θολής επαναστατικής κουλτούρας. Κατατρεγμένοι εκφραστές του λαϊκού πόνου με γνήσια όμως, σε πολλές περιπτώσεις, αστική καταγωγή και αντίστοιχο βίο. Η κατάληψη της εξουσίας από την Αριστερά μόνο ως εφαλτήριο συλλογικής διανομής της κρατικής δύναμης θα λειτουργούσε. Βέβαια αυτή η συλλογικότητα πήρε μια πρωτόγνωρη, ειδική μορφή που ορίζεται με σκληρές προδιαγραφές που περιορίζουν την νομή της κυβερνητικής αμβροσίας σε έναν εξαιρετικά στενό κύκλο ευνοούμενων.

Στο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξαν ότι τιμούν την φιλία στον υπέρτατο βαθμό! Τυπικές προϋποθέσεις, ακαδημαϊκές απαιτήσεις και επαγγελματικά προαπαιτούμενα θυσιάστηκαν στον βωμό της τακτοποίησης μιας παρέας διαχρονικών φίλων. Μοναδικός ενεργός… κόφτης η πολυετής ιδεολογική συμπόρευση και η κοινή συμμετοχή σε κάθε  μορφής… κοινωνικούς αγώνες. Το μεγαλείο της μανιχαϊκής απολυτότητας που συναντά την ολοκλήρωση της στο πρόσωπο του πολιτικού αυτισμού.

Η ευρύτερη έννοια αυτής της συντροφικότητας φαίνεται ότι καλύπτει και το… μακρύ χέρι της ταξικής θωπείας. Κανείς δεν ενοχλήθηκε τόσο για την υπόνοια σεξουαλικής παρενόχλησης, ούτε για την υπέρβαση άσκησης εξουσίας από τον φιλοξενούμενο αξιωματούχο. Αποκλειστικά η πιθανότητα σπίλωσης του αριστερού οράματος τρόμαξε το κυβερνητικό επιτελείο. Μπρος στην σοσιαλιστική μετεξέλιξη της κοινωνίας μάλλον αποδέχονται, ως αναμενόμενες παράπλευρες απώλειες, την αξιοπρέπεια του ατόμου και την ποδοπάτηση κάθε συμπεριφορικής αρχής.

Φαίνεται ότι όλοι οφείλουν να υποτάσσουν την αυτονομία της προσωπικότητας στο συλλογικό καλό και την επίτευξη του υπέρτατου στόχου ακόμη κι όταν αυτό μειώνει και εξευτελίζει κάθε έννοια αυτοσεβασμού. Μήπως αυτή η πρόσκληση εθελούσιας υποταγής αποτελεί τελικά τον ορισμό της απόλυτης φιλίας; Η ατομικότητα που αυτοαναιρείται μπρος στην συλλογικότητα. Οι… μικροαστικές συμβάσεις που παραβλέπονται μπρος στην ενότητα του επαναστατικού κινήματος. Ή απλά πρόκειται για την επιβεβαίωση μιας γελοιότητας που δεν φοβάται να αγγίξει μέχρι και τον πυρήνα της ανθρώπινης υπόστασης;